Wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 2002 r., sygn. II SA/Ka 2301/00

1. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji orzeczone przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem opartym o art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie jest obowiązkiem o charakterze niepieniężnym, pozostającym we właściwości organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego. Nie jest także obowiązkiem przekazanym do egzekucji administracyjnej na podstawie przepisu szczególnego. Z art. 2 par. 1 pkt 3 i art. 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ oraz z art. 40 ust. 1 ustawy o NSA nie wynika zatem, aby weryfikacja poddania się inwestora, dysponującego pozwoleniem na budowę, skutkom wynikającym z postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego o wstrzymaniu wykonania decyzji o pozwoleniu na budowę, następowała w drodze postępowania egzekucyjnego w administracji.

2. Wstrzymanie wykonania decyzji, o którym mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o NSA, oznacza zawieszenie jej prawnego skutku.

3. Skutkiem decyzji o pozwoleniu na budowę jest nabycie przez inwestora uprawnienia do wykonania robót wymagających takiego pozwolenia. Postanowienie Sądu wstrzymujące wykonanie decyzji o pozwoleniu na budowę zawiesza zatem uprawnienie inwestora do wykonania robót objętych tą decyzją. Ewentualne kontynuowanie przez inwestora robót budowlanych, po wstrzymaniu przez Sąd wykonania decyzji, stanowi więc samowolę budowlaną wyczerpującą hipotezę przepisu art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.