Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2002 r., sygn. II SA/Ka 390/01

1. Stwierdzenie wstrzymania wykonania decyzji oznacza, iż mimo korzystania decyzji z waloru ostateczności, strona nie może wywodzić z niej uprawnień. Decyzja nie podlega wówczas wykonaniu co oznacza, że inwestor nie może prowadzić robót budowlanych. Co więcej, przyjąć należy, iż w przypadku wstrzymania wykonania decyzji z mocy prawa /art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, niekorzystny dla inwestora skutek powstaje z dniem, w którym upłynął ustawowy termin do udzielenia przez organ administracji odpowiedzi na skargę. Postanowienie Sądu ma w tym wypadku jedynie charakter deklaratoryjny. Konstrukcja prawna art. 40 ust. 2, przemawia więc za przyjęciem tezy, iż nie sposób przyjąć, aby inwestor, który nie ma żadnego wpływu na zaniedbania organu i nie może nawet przewidywać ich skutków, dowiadując się o nich dopiero post fakt, dopuszczał się samowoli budowlanej z art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./.

2. Fakt zakończenia robót budowlanych nie uniemożliwia organowi nadzoru budowlanego ingerencji w wykonane roboty budowlane.

Przepis art. 51 ust. 4 Prawa budowlanego nakazuje bowiem odpowiednie stosowanie środków z ust. 1-3 do robót budowlanych, które już zostały wykonane m.in. bez wymaganego pozwolenia. Nakaz zaniechania robót nie wchodzi w takim wypadku w rachubę. Jednakże rozważenia wymaga kwestia, czy nie zachodzi potrzeba wydania decyzji, nakładającej obowiązek wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem /art. 51 ust. 1 pkt 2/, a gdy nie jest to możliwe - nakazu rozbiórki obiektu lub jego części /art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy/. Sprawa wymaga jednak w każdym wypadku podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia co do istoty /art. 104 Kpa/.