Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2002 r., sygn. I SA/Gd 434/01

Z przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ wynika samodzielność gminy w kwestiach ustalania wysokości stawek podatku, i jest to zasadą. Ustawodawca w art. 5 ust. 1 in fine i ust. 2 ww. ustawy ustalił jedynie górne i dolne granice stawek, jednocześnie w ust. 1 art. 7 zwolnił od podatku określone kategorie nieruchomości, zaś w ustępie 2 dał radom gmin możliwość wprowadzania innych zwolnień od podatku.

Wykładnia przepisów art. 5 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy dokonana przez Regionalną Izbę Obrachunkową nie była właściwa. Ograniczenie dotyczące wysokości minimalnej stawki podatku wprowadzone w art. 5 ust. 2 ustawy dotyczy tylko i wyłącznie ogólnych stawek ustalanych uchwałą rady gminy. Odczytywanie normy prawnej wynikającej łącznie z przepisów art. 5 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, że samodzielna gmina w celu realizacji swojej polityki może w granicach prawa wprowadzać zwolnienia od podatków. Przy czym skoro ograniczenia z art. 5 ust. 2 dotyczą jedynie stawek, należy uznać, iż rada gminy ustalając stawki na poziomie określonym w tym ustępie art. 5, może jednocześnie niektóre kategorie nieruchomości zwolnić od podatku w całości. Skoro zwolnienie może być całkowite, nie ma podstaw do przyjęcia, by rada gminy nie mogła uchwalić zwolnienia częściowego, gdyż jeśli wolno jej zwolnić w większym zakresie /w całości/, to tym bardziej ma uprawnienie, by zwolnić w zakresie mniejszym /w części/. Jest to zgodne z podstawową regułą wykładni prawa, że "komu wolno czynić więcej, temu wolno czynić mniej".