Wyrok NSA z dnia 13 listopada 2001 r., sygn. II SA/Po 1115/00

Wolnostojąca kabina telefoniczna z natury swej stanowi obiekt budowlany wydzielony z przestrzeni, wyposażony w dach i powiązany z gruntem. Sposób powiązania z gruntem i wyposażenie w fundament przesądzałby o ewentualnej kwalifikacji kabiny telefonicznej, jako budynek /art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./. Na pewno jednak każda wolnostojąca budka telefoniczna stanowi całość techniczno-użytkową. Z samej natury takiego obiektu budowlanego wynika konieczność wyposażenia go w instalację, co najmniej elektryczną i telefoniczną. Ta ostatnia cecha odróżnia wyraźnie wolnostojące kabiny telefoniczne od wymienionych w art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego obiektów małej architektury, których charakter nie wymaga wyposażenia w instalację, ewentualna obecność instalacji nie wyróżnia rodzajowo tych obiektów.

Zatem, przedmiotowe kabiny kwalifikować należy, co najmniej jako budowle wobec ich cech odpowiadających wymienionym w art. 3 pkt 1 lit. "b" i pkt 3 Prawa budowlanego, przy czym podstawowe cechy ich bliskie są definicji budynku z art. 3 pkt 1 lit. "a" i pkt 2 Prawa budowlanego na tyle, że w konkretnych przypadkach możliwa jest kwalifikacja kabiny jako budynku z uwagi na indywidualne właściwości. W każdym bądź razie traktowanie tych obiektów budowlanych jako obiektów małej architektury byłoby nieprawidłowe.