Wyrok NSA z dnia 15 września 2000 r., sygn. I SA/Wr 481/99

1. Decyzja organu podatkowego wydana na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, co oznacza, że w niej materializuje się jedynie wola prawodawcy wyrażona bezpośrednio w przepisie ustawowym. Decyzja służy tu skonkretyzowaniu prawa co do podmiotu i momentu utraty tego prawa. W tym kontekście pozbawione są doniosłości prawnej te zarzuty, w których skarżący upatrując uchybienia organu podatkowego, dowodzi jakoby owa utrata prawa do obniżenia podatku należnego w równowartości 30 procent następowała dopiero w chwili ujawnienia /kontrola/ faktu naruszenia obowiązku wyrażonego w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.

2. Unormowanie zawarte w art. 29 ust. 2 ustawy o VAT nie jest sankcja, lecz regulacją podobną do ustanowionej w art. 25 ustawy o VAT.

Inną kwestią jest zaś sankcja z art. 27 ustawy o VAT w postaci dodatkowego /podkr. NSA/ zobowiązania podatkowego. Czym innym było niedopełnienie obowiązku terminowego zainstalowania kasy rejestrującej wraz z konsekwencjami z tego wynikającymi, a czym innym korzystanie z unormowań art. 19 ustawy o VAT w sposób prowadzący do wykazania w deklaracji kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wyższej od kwoty należnej.