Uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 5 lipca 1999 r., sygn. OPS 16/98

Stwierdzenie przez organ odwoławczy, iż wnoszący odwołanie nie jest stroną w rozumieniu art. 28 Kpa następuje w drodze decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie przy udziale Waldemara Grudzieckiego, prokuratora Prokuratury Krajowej w sprawie ze skargi Pawła O. na postanowienie Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 5 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy zezwolenia na podział działki Nr 80/15 położonej w B. między ul. K. a ul. M. w obrębie murów obronnych po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 1999 r. na posiedzeniu jawnym wątpliwości prawnych przekazanych przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 23 września 1998 r. w sprawie I SA 486/98, do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /(Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:

Czy stwierdzenie przez organ odwoławczy, że odwołujący się nie jest stroną postępowania administracyjnego stanowi przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/, czy tez umorzenia postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa.

podjął następującą uchwałę:

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 września 1998 r. I SA 486/98, działając na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, zwrócił się do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów następujących wątpliwości prawnych: "czy stwierdzenie przez organ odwoławczy, że odwołujący się nie jest stroną postępowania administracyjnego stanowi przesłankę stwierdzenia niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/, czy też umorzenia postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 par. 1 pkt 3 Kpa".

Przedstawiona wątpliwość prawna powstała na tle takiego oto stanu faktycznego:

Wojewódzki Konserwator Zabytków we W., po rozpoznaniu wniosku Urzędu Miasta i Gminy w B. wydał w dniu 31 lipca 1997 r. decyzję, którą na podstawie art. 8 ust. 1 i 3, art. 27 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ odmówił zezwolenia na dokonanie proponowanego podziału nieruchomości, polegającego na wydzieleniu i sprzedaży działki Nr 80/15, położonej między ulicami: K., M. a murami obronnymi. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że zgodnie z opinią Regionalnego Ośrodka Studiów i Ochrony Środowiska Kulturowego we W., dotyczącą ochrony terenów położonych wokół historycznego centrum B. niesłuszne jest z punktu widzenia konserwatorskiego wydzielenie i sprzedaż działki położonej w bezpośrednim sąsiedztwie murów obronnych. Mury i teren przymurza wymagają przeprowadzenia szczegółowych badań, określających pierwotny sposób ich zagospodarowania. Konieczne jest też opracowanie programu kompleksowej ekspozycji średniowiecznych murów obronnych zarówno z zewnętrznej, jak i wewnętrznej ich strony i wydobycie w pełni walorów cennego zespołu umocnień obronnych B. Przeniesienie prawa własności działek bezpośrednio przylegających do murów mogłoby w przyszłości uniemożliwić ten zamiar. Decyzja, o jakiej mowa, doręczona została Urzędowi Miasta i Gminy w B. oraz przesłano ją do wiadomości Urzędowi Rejonowemu w O. i Pawłowi O., który ubiega się o nabycie części działki Nr 80/15. Paweł O. od powyższej decyzji złożył odwołanie, w którym podniósł zarzut niejednakowego traktowania obywateli B.; twierdził, że Pani M. nabyła od Gminy działkę gruntu, położoną na terenie przymurza B., którą zajmie pod rozbudowę pieca piekarniczego. Taka decyzja jest ponadto dla odwołującego się krzywdząca. Generalny Konserwator Zabytków postanowieniem z dnia 5 lutego 1998 r. stwierdził niedopuszczalność odwołania z uwagi na to, że odwołujący się nie ma przymiotu strony w rozumieniu art. 28 Kpa. Postanowienie to zostało zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez Pawła O. Skarżący wyjaśnił, że wydzierżawia od Gminy działkę gruntu położoną na terenie przymurza i chce ją nabyć na własność, bądź otrzymać w użytkowanie wieczyste. Gmina wyraziła na to zgodę lecz nie może dokonać wydzielenia tejże działki w sposób określony prawem z uwagi na negatywne stanowisko Konserwatora Zabytków. Prowadzone w sprawie postępowanie administracyjne dotyczyło interesu prawnego skarżącego, właściwy organ miał obowiązek rozpoznać jego odwołanie. W odpowiedzi na skargę Generalny Konserwator Zabytków wniósł o jej odrzucenie bowiem skarżący nie miał przymiotu strony, nie miał też uprawnienia do działki, jaka miała być przedmiotem podziału zaś sporna nieruchomość wpisana jest do rejestru zabytków.