Postanowienie NSA z dnia 13 stycznia 1999 r., sygn. I SA/Gd 2592/98

Zarówno uzupełnienie decyzji podatkowej co do rozstrzygnięcia, jak i odmowa uzupełnienia następują w drodze decyzji wydanej na podstawie art. 213 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę Michała S. /Michał S. i Partnerzy - spółka cywilna "A." w S./ na postanowienie inspektora kontroli skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 17 listopada 1998 r. w przedmiocie odmowy uzupełnienia decyzji wymiarowej co do rozstrzygnięcia.

UZASADNIENIE

W wyniku wniesienia do inspektora kontroli skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w G. przez Michała S. /Michał S. i partnerzy - spółka cywilna "A." w S./ żądania uzupełnienia doręczonej decyzji co do rozstrzygnięcia, gdyż rozstrzygnięcie to nie bazowało na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym /z uzasadnienia żądania/, wspomniany inspektor na podstawie art. 213 i art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w związku z art. 31 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ w postanowieniu z dnia 17 listopada 1998 r. nr (...) odmówił uzupełnienia decyzji, ponieważ jest ona kompletna i nie wymaga uzupełnienia co do rozstrzygnięcia. Pouczenie w uzasadnieniu postanowienia zawierało stwierdzenie, że nie przysługuje na nie zażalenie. Z żądania wynikało, że chodzi o decyzję z dnia 28 października 1998 r., określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec 1995 r.