Wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 1998 r., sygn. I SA 459/97

Podstawą wydania zaskarżonego postanowienia było ustalenie organu odwoławczego, że odwołująca się nie ma legitymacji do złożenia odwołania, gdyż zaskarżona przez nią decyzja, wydana na podstawie art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ nie dotyczy jej interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa. Skoro odwołująca się twierdziła, że zaskarżona przez nią decyzja narusza jej prawa, to organ mógł w tym przedmiocie orzekać w toku rozpoznania odwołania tylko decyzją. Status strony wynika bowiem z przepisów prawa materialnego, ustanawiających prawa lub obowiązki, a nie uznania przez organ administracji danego podmiotu za stronę. O statusie tym należy orzekać więc orzeczeniem rozstrzygającym co do istoty sprawy, a nie postanowieniem. Utrwalony jest pogląd w doktrynie i orzecznictwie zarówno SN i NSA, że brak przymiotu strony osoby wnoszącej skargę do sądu administracyjnego można ustalić tylko po rozpoznaniu skargi - wyrokiem.