Wyrok NSA z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. SA/Sz 2390/97

Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania, musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to bez względu na to, z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym, a stanem zeznanym przez podatnika.

Z art. 45 ust. 6 zdanie pierwsze: "chyba że Urząd Skarbowy wyda decyzję w której określi inną wysokość podatku" nie można wyprowadzić wniosku, że po złożeniu przez podatnika zeznania w terminie do 30 kwietnia, określenie innej wysokości podatku może nastąpić wyłącznie z inicjatywy organu podatkowego, a więc z urzędu.

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi Haliny i Lesława małżonków S. zamieszkałych w S. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Izby Skarbowej w S. z dnia 6 listopada 1997 r. utrzymująca w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 18 sierpnia 1997 r. umarzającą postępowanie w sprawie określenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów osiągniętych w 1995 r.