Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 1997 r., sygn. I SA/Gd 1429/96

1. Pod pojęciem gruntu pod budowę budynku mieszkalnego zawartym w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ mieści się grunt przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe, zgodnie z przepisami - obecnie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, a przed wejściem jej w życie - przed dniem 1 stycznia 1995 r. - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99 ze zm./.

Przeznaczenie takie musi prawnie funkcjonować nie tylko w dacie nabycia gruntu, ale także w dacie powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych - tą zaś stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ w związku z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dzień złożenia przez podatnika zeznania rocznego.

2. Ograniczenie z art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może powstać na skutek uprzedniego odliczenia przez podatnika od podstawy opodatkowania w pełnych rozmiarach wydatku z art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" tej ustawy, o ile odliczenie to zostało dokonane z naruszeniem prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi B.R. na decyzję Izby Skarbowej w E. z dnia 17 lipca 1996 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Urzędu Skarbowego w E. z dnia 9 maja 1996 r. (...); (...).