Wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 1998 r., sygn. I SA/Łd 1670/96

Fakt, iż organ kontroli skarbowej w trakcie prowadzonej kontroli nie dokonał wymiaru należnej opłaty skarbowej od umowy, nie może stanowić przeszkody do dokonania wymiaru przez organy podatkowe.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie mogła zostać uwzględniona.

Przedmiotem sporu w rozpoznanej sprawie jest kwestia, czy umowa zawarta w dniu 30 grudnia 1991 r. pomiędzy Spółdzielnią Ogrodniczą a trzema wskazanymi w niej osobami fizycznymi, nazwana przez jej uczestników umową o prowadzenie działalności gospodarczej, pracę i wkład własny do Spółdzielni stanowi jak to przyjęły organy podatkowe umowę dzierżawy lub najmu, podlegającą opłacie skarbowej, czy też jak to wywodzi strona skarżąca jest ona innym rodzajem umowy, nie podlegającą opłacie. Należy podzielić stanowisko organów podatkowych, iż o rodzaju umowy, w szczególności w zakresie jej odpowiedniego zakwalifikowania do wymiaru opłaty skarbowej decydujące znaczenie ma treść umowy, wyrażająca wolę stron, natomiast nazwa czy tytuł umowy, jeżeli nie znajduje potwierdzenia w treści umowy nie może mieć istotnego znaczenia. Na podstawie analizy treści przedmiotowej umowy, której kserokopia znajduje się w aktach administracyjnych należy uznać, że brak jest dostatecznych podstaw do kwestionowania stanowiska organów podatkowych. Z treści tej umowy wynika, że jej przedmiotem było oddanie przez Spółdzielnię na rzecz określonych osób fizycznych do odpłatnego użytkowania składników majątkowych, a w szczególności przechowalni owoców, warzyw i ziemniaków wraz ze znajdującymi się w tych pomieszczeniach przedmiotami. Same strony umowy określiły w podstawowym punkcie 1 umowy, że Spółdzielnia "wydzierżawia" swoje składniki majątkowe "dla samodzielnego prowadzenia skupu i sprzedaży po samodzielnie ustalonych cenach", a dzierżawcy są zobowiązani do płacenia czynszu miesięcznego w wysokości 10 mln starych zł. W umowie określono również w sposób dość szczegółowy obowiązki dzierżawców /nazwanych także w treści umowy najemcami/ związane z użytkowaniem przekazanych składników majątkowych oraz z zapłatą czynszu i innych świadczeń towarzyszących /kosztów zużytej energii elektrycznej, wody, ścieków, utrzymaniem czystości itp./. Mając na uwadze treść przedmiotowej umowy należy zgodzić się ze stanowiskiem Izby Skarbowej, iż spełnia ona cechy umowy najmu, określonej w art. 659 Kc, w związku z czym podlega opłacie skarbowej na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Należy uznać, że określony przez strony tytuły umowy dotyczył sposobu wykorzystania wynajętych pomieszczeń i składników majątkowych przez najemców na prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek i tak zresztą organy podatkowe potraktowały prowadzoną przez nich po roku 1991 działalność. Brak jest podstaw do uznania, że przedmiotowa umowa stanowiła umowę o pracę w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Nie zasługiwał również na uwzględnienie argument strony skarżącej, iż w związku z nie dokonaniem wymiaru opłaty skarbowej od przedmiotowej umowy przez organ kontroli skarbowej, brak było podstaw do wydania decyzji wymiarowej przez organy podatkowe. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o Urzędzie Ministra Finansów oraz urzędach i izbach skarbowych /Dz.U. nr 45 poz. 289 ze zm./ podstawowymi organami podatkowymi w sprawie wymiaru zobowiązań podatkowych, realizowanych przez rządową administrację skarbową są urzędy skarbowe i izby skarbowe, a organy kontroli skarbowej, działające na podstawie ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ wykonują działalność orzeczniczą jedynie w wyjątkowych wypadkach. Fakt, iż organ kontroli skarbowej w trakcie prowadzonej kontroli nie dokonał wymiaru należnej opłaty skarbowej od przedmiotowej umowy, nie może stanowić przeszkody do dokonania wymiaru przez organy podatkowe.