Wyrok NSA z dnia 22 października 1997 r., sygn. I SA/Kr 115/97

Możliwość wypowiedzenia umowy szczególnej zawartej na czas określony wykracza poza granice swobody umów. W związku z tym jej zastrzeżenie należy uznać za bezskuteczne. Tym samym możliwość ta nie mogła być przyjęta przez Ministerstwo Finansów za jedno z kryteriów oceny, na podstawie których można określić prawdopodobieństwo przeniesienia przedmiotu tej umowy na leasingobiorcę. Sąd podlega tylko ustawom, w tym kodeksowi cywilnemu. Dlatego nie uwzględnia par. 2 ust. 2 pkt 2 in fine rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczania przedmiotu umów najmu lub dzierżawy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów /Dz.U. nr 28 poz. 129/.

uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie podatku dochodowego za 1995 r.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w K. decyzją z dnia 22 sierpnia 1996 r. określił małżonkom Małgorzacie i Bogdanowi W. wysokość podatku dochodowego za rok 1995 w 10.232,70 zł, tj. o 4.134,20 zł więcej.

W uzasadnieniu podano, że Spółka cywilna "A." w K., w której zyskach podatnicy mieli udział wynoszący po 25 procent, przy obliczaniu dochodu za rok podatkowy, potrąciła wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania od przychodów z działalności gospodarczej, czym naruszyła art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ stanowiący, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków ponoszonych przez dzierżawcę lub najemcę albo używającego z tytułu najmu lub dzierżawy rzeczy albo umów o podobnym charakterze stanowiących spłatę określonej w umowie wartości przedmiotu najmu lub dzierżawy albo używania, jeżeli rzecz tę zgodnie z odrębnymi przepisami zalicza się do składników majątku najemcy lub dzierżawcy albo używającego.