Wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2008 r., sygn. II FSK 1622/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Edyta Anyżewska, Sędziowie: NSA Jerzy Rypina, WSA del. Hanna Kamińska (sprawozdawca), Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 lipca 2006 r. sygn. akt I SA/GL 215/06 w sprawie ze skargi W. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 listopada 2005 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lipca 2006r., sygn. akt I SA/GL 215/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30listopada 2005 r. w przedmiocie określenia W. W. podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r.

Przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy Sąd wyjaśnił, że sporną decyzją organ odwoławczy uchylił decyzję organu I instancji w części i określił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w wysokości 215.828,50,- zł (zamiast kwoty 216.019,70,- zł, wskazanej w decyzji organu I instancji), w pozostałej zaś części utrzymał decyzję organu niższego stopnia w mocy. Jako podstawę prawną decyzji wskazał art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.).

Przyczyną zmiany rozstrzygnięcia organu I instancji było nie zaliczenie przez ten organ do kosztów uzyskania przychodów świadczeń w naturze - paczek świątecznych - przekazywanych pracownikom przez pracodawcę, który nie tworzy Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 podatku dochodowego od osób fizycznych, wydatki przywołane stanowią koszty uzyskania przychodu.

Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się natomiast z zarzutem odwołania, dotyczącym nie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 229.031,65,- zł, wydatkowanej na opłaty ponoszone w związku z wykonaniem umów, nazwanych umowami leasingu. Organ odwoławczy odniósł się do ustaleń stanu faktycznego, podnosząc iż przedmiotem sporu są wydatki poniesione z tytułu realizacji pięciu umów zawartych w 1998, 1999 i 2001 r., nazwanych umowami leasingu: