Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 1997 r., sygn. I SA/Gd 459/96

1. W odwołaniu od decyzji organu I instancji podatnik zakwestionował tylko część rozstrzygnięcia, zatem w skardze nie może poszerzać zarzutów o kwestie, które nie wywoływały jego zastrzeżeń, bowiem w tym zakresie decyzja I instancji nie została zaskarżona.

2. Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie wyłączały w art. 23 wydatków na rzecz osób wykonujących czynności na rzecz podmiotów gospodarczych na podstawie umów zlecenia z kosztów uzyskania przychodu, nie zawierały też w 1992 r. żadnych limitów tych wydatków. Niezbędna była zatem ocena celowości tych wydatków i dowodów na ich poniesienie. Z uwagi na to, że nie miały tu wprost zastosowania przepisy dot. rozliczania delegacji służbowych pracowników w kraju i poza jego granicami, zgodnie z art. 75 Kpa należało dopuścić wszelkiego rodzaju dowody na tę okoliczność, a w braku dowodów, przy jednoczesnym przyznaniu, że wydatki tego rodzaju były niezbędne dla uzyskania przychodu - szacowanie wielkości kosztu.