Wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 1996 r., sygn. SA/Wr 3640/95

1. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, przychodem są wszelkie przysporzenia w majątku uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem wymienionych w art. 21.

Zasiłek dla bezrobotnych nie jest w tym przepisie wymieniony jako nie podlegający opodatkowaniu i dlatego powinien on również stanowić podstawę obliczenia podatku dochodowego.

2. Jeżeli podatnik jest w stanie wykazać, zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego fakt poniesienia wyższych kosztów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza taką ewentualność, jednakże na podatników nakłada ciężar dowodu.

Zasadą prawa podatkowego jest dowodzenie poniesionych wydatków przy pomocy rachunków.

3. Własny czas pracy stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

4. Chociaż w postępowaniu podatkowym możliwe jest przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego /art. 84 par. 1 Kpa/, to jednak w sytuacji, gdy twórca wymieniony w art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamierza skorzystać z wyjątkowego uprawnienia do odliczenia kosztów uzyskania przychodu w rozmiarze wyższym, aniżeli 50 procent przychodu /art. 22 ust. 9 pkt 2/, organ nie ma obowiązku dopuszczenia z urzędu takiego dowodu, jeżeli podatnik swoje uprawnienie zamierza realizować wyłącznie w oparciu o własne oświadczenie.

5. Okoliczność, że córka podatników w czasie wyjazdu zagranicznego realizowała cele związane z kontaktami kulturalnymi, jest dla sprawy obojętna, gdyż ustawa o podatku dochodowym nie przewiduje możliwości odliczenia od dochodu kwot wydatkowanych na cele kulturalne dzieci podatników, na których ciąży obowiązek alimentacyjny.