Wyrok NSA z dnia 20 marca 1996 r., sygn. SA/Ka 332/95

Za koszty uzyskania przychodów uznane mogą zostać jedynie wydatki o charakterze definitywnym, które nie podlegają zwrotowi. Kaucja jest świadczeniem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

oddala skargę.

UZASADNIENIE

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona. Zasadnicze znaczenie dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma odpowiedź na pytanie, czy kaucja za aktywatory, którą skarżący uiścił na rzecz Spółki "B." w chwili zawierania umowy o dzieło, mogła być w świetle obowiązujących przepisów uznana za koszt uzyskania przychodu i tym samym zmniejszeniu ulec powinien dochód skarżącego podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Udzielenie odpowiedzi na to pytanie wymaga przede wszystkim sięgnięcia do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Stosownie do jego brzmienia, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Treść cytowanego przepisu nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że za koszty uzyskania przychodów uznane mogą zostać jedynie wydatki o charakterze definitywnym, które nie podlegają zwrotowi. Potwierdzeniem tego punktu widzenia jest treść art. 23 ust. 1 pkt 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów udzielonych pożyczek w tym straconych pożyczek.