Wyrok NSA z dnia 20 marca 1996 r., sygn. SA/Gd 2998/94

1. Jeżeli przedmiotem czynności cywilnoprawnej jest sprzedaż przedsiębiorstwa, do której z mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie stosuje się przepisów tej ustawy, to sprzedaż ta powinna podlegać opodatkowaniu opłatą skarbową niezależnie od tego, czy strony tej umowy są z innych powodów podatnikami podatku od towarów i usług.

2. Brak zawinienia podatnika w niepobraniu podatku przez płatnika lub w pobraniu go w kwocie niższej od należnej wyłącza odpowiedzialność podatnika za ten podatek, a podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym staje się płatnik nie będący pracownikiem.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 z późn. zm./ skargę Joanny Sz.-Cz. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 29 września 1994 r. w przedmiocie opłaty skarbowej.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w T. decyzją z dnia 11 czerwca 1994 r. nr PM.822/Wn438/94 określił opłatę skarbową w wysokości 123.500.000 zł, która nie została pobrana od innych składników niż nieruchomość, będących przedmiotem umowy sprzedaży stacji paliw położonej w Z. /umowa zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 16 października 1993 r. nr rep. N 1879/93/.

W akcie notarialnym strony umowy określiły wartość przedmiotu transakcji /zabudowanej stacji paliw/ na 2.500.000.000 zł, w tym jako wartość nieruchomości podano 30.000.000 zł, a jako wartość ruchomości, w tym zabudowań, 2.470.000.000 zł. Notariusz sporządzający akt notarialny określił i pobrał opłatę skarbową jedynie od wartości gruntu, zaniechał zaś określenia wysokości i poboru opłaty skarbowej od pozostałych składników przedmiotu umowy, wycenionych przez strony tej czynności na 2.470.000.000 zł, powołując się w par. 11 aktu notarialnego na przepis art. 14 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Przyjmując, iż notariusz jako płatnik niezasadnie odstąpił zarówno od określenia, jak i od poboru należnej opłaty skarbowej od części przedmiotu umowy sprzedaży określonej jako ruchomości, i uznając na podstawie art. 14 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/, że notariusz był odpowiedzialny za pobór i prawidłowe naliczenie opłaty skarbowej, Urząd Skarbowy w decyzji wydanej w trybie art. 15 cytowanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych, a skierowanej do notariusza jako płatnika, określił wysokość należnej opłaty skarbowej na podstawie par. 58 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253/, a także przyjął, że notariusz jest zobowiązany do zapłaty odsetek za zwłokę, przy czym określił ich wysokość do dnia 7 czerwca 1994 r.