Wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 1992 r., sygn. SA/Wr 246/92

W sytuacji, gdy dwa podmioty zawarły umowę dzierżawy określonych nieruchomości na czas określony, a następnie przed wygaśnięciem tej umowy zawarły drugą umowę obejmującą ten sam przedmiot dzierżawy, dokonując przekształcenia dotychczasowego stosunku prawnego jako nawiązanego na czas nieokreślony i jednocześnie zmiany wysokości czynszu dzierżawnego, organy podatkowe nie miały podstaw do ustalenia opłaty skarbowej od drugiej umowy na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 7 i ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ jako od umowy nowej, mimo że w treści drugiej umowy strony wyraźnie postanowiły, że z chwilą jej podpisania pierwsza umowa traci swoją moc.