Wyrok NSA z dnia 14 marca 2001 r., sygn. I SA/Gd 2178/98

Ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, której przepisy stanowiły podstawę do wydania ostatecznej decyzji, o której zmianę wnioskowała strona, nie zawiera konstrukcji podatkowej, pozwalającej na zastosowanie art. 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "(...) Bank" S.A. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 3 września 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji określających wysokość opłaty skarbowej - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa w G. decyzją z dnia 3 września 1998 r. działając na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 w związku z art. 254 Ordynacji podatkowej utrzymała w mocy rozstrzygnięcie Drugiego Urzędu Skarbowego w G. odmawiające zmiany 26 decyzji ostatecznych określających wysokość opłaty skarbowej od umów sprzedaży wierzytelności, w konsekwencji zwrotu opłaty w łącznej kwocie 270.400,75 zł.

O zastosowanie trybu określonego w art. 254 Ordynacji podatkowej wystąpiła strona umów sprzedaży "(...) Bank" S.A. powołując się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego /wyrok z dnia 16 lipca 1997 r. III SA 508/96/ eliminujące z obrotu prawnego inne decyzje wymiarowe, których przedmiotem były także umowy sprzedaży wierzytelności. Za zasadnością zastosowania powołanego przepisu, zdaniem wnioskodawcy, przemawiał także fakt dezinformacji co do obowiązującej w okresie zawierania umów interpretacji art. 3 ust. 1 pkt 5a ustawy o opłacie skarbowej /w brzmieniu nadanym w art. 42 ustawy o podatku VAT/. Natomiast w odwołaniu "(...) Bank" S.A. dodatkowo wskazał na naruszenie konstytucyjnej zasady zakazu interpretacji rozszerzającej określenia przedmiotu opodatkowania na niekorzyść podatnika.