Artykuł
Różnice w ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku dla pracowników i zleceniobiorców
Ustalając podstawę wymiaru zasiłków z ubezpieczeń społecznych dla pracownika i zleceniobiorcy płatnik musi zwracać uwagę na różnice wynikające z przepisów ustawy zasiłkowej. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku dla zleceniobiorców nie należy uwzględniać minimalnej podstawy wymiaru zasiłku, a także nie mają zastosowania zasady dotyczące uzupełniania podstawy wymiaru zasiłku.
Podstawę wymiaru zasiłku przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi, co do zasady:
● przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy lub
● odpowiednio przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem wskazanych 12 miesięcy (art. 36 ustawy zasiłkowej).
Wynagrodzenie, o którym mowa, to przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez pracownika (art. 3 ust. 3 ustawy zasiłkowej).
UWAGA!
Przy ustalaniu prawa do zasiłku przychód pracownika należy pomniejszyć o składki finansowane przez pracownika, tj. o 13,71% (lub niższy procent, jeżeli doszło do przekroczenia rocznej podstawy wymiaru składek).
W przypadku zleceniobiorcy podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli natomiast niezdolność do pracy powstała przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętny miesięczny przychód za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia (art. 48 ustawy zasiłkowej).
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
