Świadczenie rehabilitacyjne

Krystyna Tymorek

radca prawny, Departament Ubezpieczeń Społecznych MPiPS

Świadczenie rehabilitacyjne, jako świadczenie odrębne, niejako uzupełniające okres pobierania zasiłku chorobowego, funkcjonuje w systemie ubezpieczeń społecznych od 1 marca 1983 r. Przed tą datą osobom niezdolnym do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego wypłacano rentę chorobową. Okres pobierania renty chorobowej (nie należy mylić z rentą inwalidzką ani z rentą z tytułu niezdolności do pracy) jest okresem nieskładkowym w rozumieniu przepisów ustawy emerytalnej, podobnie jak okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

PODSTAWA PRAWNA

● Ustawa z 1 lutego 1983 r. o zmianie niektórych przepisów o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego i o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U. Nr 5, poz. 33) - art. 2,

● Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) - art. 7 pkt 1c oraz pkt 2,

● Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) - art. 18-22,

● Ustawa z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) - art. 53, art. 300,

● Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) - art. 61.

Komu przysługuje

Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu okresu wypłaty zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne może otrzymać nie tylko pracownik, ale również inne osoby, jeżeli pozostawały w ubezpieczeniu chorobowym, np. zleceniobiorca lub osoba prowadząca działalność gospodarczą.