Przewodnik po zasiłkach - nowe zasady. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby

Ubezpieczonym podlegającym ubezpieczeniu chorobowemu przysługują świadczenia pieniężne w razie choroby i macierzyństwa określone ustawą z 25 czerwca 1999 r. (DzU z 2005 r. nr 31, poz. 267). Dokumenty niezbędne w celu ustalenia prawa i wypłaty tych świadczeń wskazuje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 27 lipca 1999 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU nr 65, poz. 742 ze zm.).

W przypadku niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownicy, osoby wykonujące pracę nakładczą oraz osoby odbywające służbę zastępczą zachowują prawo do wynagrodzenia finansowanego ze środków własnych pracodawcy oraz na dalszym etapie nabywają prawo do zasiłku chorobowego.

Za okres 33 dni w roku kalendarzowym w przypadku niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (art. 92 Kodeksu pracy). Okres wypłaty wynagrodzenia za czas choroby ustala się, sumując poszczególne okresy niezdolności do pracy w roku kalendarzowym, bez względu na to, jak długo trwają przerwy występujące między tymi okresami i bez względu na to, czy pracownik był zatrudniony u jednego, czy u kilku pracodawców.

• co najmniej 80% wynagrodzenia stanowiącego podstawę jego wymiaru (pracodawca może w regulaminie wynagradzania lub układzie zbiorowym określić wynagrodzenie chorobowe w wyższej wysokości);

• 100% podstawy jego wymiaru, jeżeli niezdolność do pracy:

- spowodowana jest wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy,

- przypada na okres ciąży,

- powstała wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów lub zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów.