Pracodawca i pracownik przed sądem pracy

Wszczęcie postępowania przed sądem pracy następuje z chwilą wniesienia pozwu. Pozew jest podstawowym pismem procesowym, charakteryzującym postępowanie cywilne. Podmiotami uprawnionymi do wnoszenia pozwów z zakresu prawa pracy są:

• pracownicy - w tym także członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych, osoby świadczące pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą, członkowie rodzin i spadkobiercy pracownika, osoby dochodzące od zakładu pracy odszkodowania lub ustalenia uprawnień do świadczeń na podstawie przepisów o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a także inne osoby, którym z mocy przepisów odrębnych przysługują roszczenia z zakresu prawa pracy,

• pracodawcy,

• prokurator działający na rzecz pracownika (art. 55 k.p.c.),

• związki zawodowe (art. 462 k.p.c.),

• w zakresie niektórych spraw inspektor pracy (art. 462 w zw. z art. 63¹ k.p.c.).

Zasadą jest, że pozew powinien być sporządzony na piśmie. Odstępstwem od tej zasady w sprawach z zakresu prawa pracy, kierowanym do pracownika, jest dogodność przewidziana przez art. 466 k.p.c. Stosownie do tego przepisu pracownik działający w procesie bez adwokata lub radcy prawnego ma możliwość ustnego zgłaszania do protokołu treści pism procesowych. Chodzi tu o pisma procesowe (pozew), środki zaskarżenia (apelacja, zażalenie). Dogodność ta nie znajduje jednak zastosowania w postępowaniu kasacyjnym przed Sądem Najwyższym. Potwierdził to również Sąd Najwyższy w wyroku z 25 stycznia 1972 r. (II CR 603/71) stwierdzając, iż pozew powinien być sporządzony w formie pisemnej. Nie dotyczy to sytuacji, gdy z wymienionym powództwem (pozwem) występuje osoba zwolniona od kosztów sądowych i działająca bez adwokata (art. 188 § 1 i art. 467 § 1 k.p.c.).

Jeżeli pracownik nie skorzysta z przywileju, jaki dają mu przepisy procedury cywilnej dotyczące możliwości ustnego zgłoszenia do protokołu treści pozwu i zdecyduje się na pisemną formę, powinien pamiętać o następujących zasadach: