Przypadkowy związek między zakończeniem pracy a przejściem na emeryturę nie zapewni odprawy

Pracownik zatrudniony był w zakładzie pracy od 1 września 1987 r. do 30 listopada 2021 r. na stanowisku kierowcy. Dwa tygodnie później, tj. 14 grudnia 2021 r., uzyskał decyzje o przyznaniu emerytury. Zwrócił się do pracodawcy z wnioskiem o wypłatę odprawy emerytalnej. Pracodawca odmówił wypłaty, stwierdzając, że pracownik nie przeszedł na emeryturę od razu po ustaniu zatrudnienia. Powołał się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2011 r., sygn. akt II PK 149/10. Czy pracodawca mógł odmówić wypłaty odprawy w tej sytuacji?

Pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

W doktrynie i w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że związek między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury lub renty może mieć charakter czasowy (rozwiązanie stosunku pracy zbiega się w czasie z nabyciem prawa do świadczenia niezależnie od przyczyny rozwiązania stosunku pracy), przyczynowy (rozwiązanie stosunku pracy następuje dlatego, że pracownikowi przysługuje prawo do świadczenia) bądź czasowo-przyczynowy (przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest nabycie prawa do emerytury lub renty i rozwiązanie następuje w chwili przyznania świadczenia). Między rozwiązaniem stosunku pracy a nabyciem prawa do świadczenia może zachodzić także związek funkcjonalny, który występuje wówczas, gdy rozwiązanie stosunku pracy następuje wprawdzie przed ustaleniem prawa do świadczenia, ale przyznanie świadczenia jest konsekwencją sytuacji bezpośrednio poprzedzającej ustanie zatrudnienia (por. uchwała SN z 29 maja 1989 r., sygn. akt III PZP 19/89, OSNCP 1990/4-5, poz. 61; wyrok SN z 8 grudnia 1993 r., sygn. akt I PRN 111/93, OSNCP 1994/12, poz. 243; wyrok SN z 8 września 2015 r., sygn. akt I PK 297/14, LEX nr 1785693).