W razie rozbieżności między rzeczywiście uzyskanym przez pracownika przychodem ze stosunku pracy a oświadczeniem płatnika składek (pracodawcy) zawartym w jego czynnościach obliczenia i przekazania składki do ZUS ubezpieczony ma prawo domagać się weryfikacji czynności płatnika i ustalenia prawidłowego wymiaru zasiłku chorobowego.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie 24 stycznia 2006 r. sprawy z odwołania Andrzeja J. przeciwko ZUS - Oddziałowi w O. z udziałem zainteresowanej A.E. Spółki z o.o. j.v. w O. o zasiłek chorobowy, na skutek kasacji ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z 11 stycznia 2005 r. (...) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie faktyczne

W decyzji z 30 lipca 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w O., nie uwzględniając wniosku ubezpieczonego Andrzeja J., uznał, że płatnik A.E. Spółka z o.o. j.v. w O. prawidłowo ustalił podstawę wymiaru zasiłku chorobowego należnego ubezpieczonemu za okres niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 1 lipca 2003 r. do 26 marca 2004 r.

W odwołaniu Andrzej J. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji przez ustalenie uprawnień do zasiłku chorobowego w związku z wypadkiem przy pracy w wysokości 1500 euro miesięcznie. Ubezpieczony powoływał się na art. 9 ust. 1, 2 i 3 pkt 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 późn.zm.) i na tej podstawie uważa, że zasiłek chorobowy przysługuje w wysokości 100 proc. podstawy wymiaru, którą stanowi kwota będąca podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia wypadkowe. Do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się zasady określone w rozdziale 8 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, a zgodnie z art. 36 ust. 3 tej ustawy podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem okresów, o których mowa w ust. 1 i 2. W sytuacji gdy stosunek pracy wnioskodawcy został nawiązany 13 maja 2003 r., a niezdolność do pracy powstała 1 lipca 2003 r. - jako podstawę wymiaru zasiłku należało przyjąć określone w umowie o pracę wynagrodzenie w kwocie około 1500 euro, a nie jak uczynił to pracodawca oraz organ rentowy kwotę 2195 zł.