Praca za granicą

Mimo iż istnieje możliwość podjęcia pracy w niektórych krajach unijnych, niewiele osób wie, jakie prawa przysługują obywatelom polskim zgodnie z Układem Stowarzyszeniowym, a jeszcze mniej osób potrafi te prawa skutecznie egzekwować. Wiedza ta jest zaś niezbędna, jeśli społeczeństwo polskie w ciągu kilku najbliższych lat z pełną świadomością chce się stać społeczeństwem unijnym.

Legalne podejmowanie pracy przez obywateli polskich uregulowane zostało w Układzie Stowarzyszeniowym podpisanym przez Polskę z krajami „piętnastki” 16 grudnia 1991 roku. Artykuł 37 Układu Europejskiego zawiera postulat, by traktowanie obywateli polskich legalnie zatrudnionych w krajach członkowskich Unii Europejskiej było wolne od dyskryminacji pod względem warunków pracy, wynagradzania lub zwalniania - oczywiście na zasadzie wzajemności. Najbliżsi członkowie rodzin - legalnie przebywający małżonkowie i dzieci legalnie zatrudnionych na terenie państwa członkowskiego, z wyjątkiem pracowników sezonowych oraz pracowników zatrudnionych na podstawie umów dwustronnych, mogą ubiegać się o pracę i przysługuje im traktowanie nie gorsze jak osób miejscowych w okresie legalnego zatrudnienia tych pracowników. Regulacja ta nie dotyczy osób przebywających w danym kraju na podstawie wizy turystycznej bądź nieposiadających zezwolenia na podjęcie pracy zarobkowej.

Kwestie uzyskiwania przez Polaków prawa do pracy na terenie państw członkowskich Wspólnot reguluje art. 41 Układu Europejskiego stanowiący, iż: