Wyrok NSA z dnia 27 lutego 2025 r., sygn. III FSK 1236/24

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia NSA Bogusław Woźniak (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2024 r., sygn. akt III SA/Wa 704/24 w sprawie ze skargi D. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 10 stycznia 2024 r., nr 1401-IEW3.4123.3.2024.3.EK w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 17 maja 2024 r., sygn. akt III SA/Wa 704/24, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę D. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 10 stycznia 2024 r., nr 1401-IEW3.4123.3.2024.3.EK w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu wraz ze spółką za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym od osób prawnych za poszczególne okresy rozliczeniowe 2018 r. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r., poz. 259 ze zm.) – dalej jako: "P.p.s.a."

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł D. S. zaskarżając ten wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1. art. 120, art. 121 § 1, art. 122 i art. 123 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.) – dalej jako: "O.p." w zw. z art. 41, 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w zakresie pominięcia przy rozpatrzeniu sprawy, iż Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie prowadzili postępowania względem skarżącego w sposób mający zatwierdzić z góry przyjętą przez organy tezę o braku przesłanek egzoneracyjnych uniemożliwiających pociągnięcie strony skarżącej do odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki G. sp. z o. o. (Spółka), pominięcia, iż Dyrektor Izby Administracji Skarbowej Warszawie w ramach postępowania dążył wyłącznie do gromadzenia materiału dowodowego udowadniającego tę tezę, przy jednoczesnym nadużyciu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w ramach postępowania pozycji dysponenta władztwa publicznego oraz niewątpliwym uniemożliwieniu stronie podjęcia aktywności dowodowej, polegającej na braku zapewnienia skarżącemu możliwości zapoznania się z całością materiału dowodowego sprawy, w oparciu o który zarówno Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydali rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, co doprowadziło do nierozpoznania w sposób kompleksowy sprawy skarżącego oraz poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i nieuzasadnione przerzucenie odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe na skarżącego naruszyło prawa skarżącego do czynnego udziału w postępowaniu, prawa do uczciwego postępowania, prawa do obrony, prawa skarżącego do dobrej administracji, jak również zasadę "równości broni" strony skarżącej oraz organu podatkowego na gruncie sporu sądowego;