Wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2024 r., sygn. I OSK 2089/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia del. WSA Maria Grzymisławska-Cybulska (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.M., J.F. i J.L., od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 26 listopada 2020 r. sygn. akt I SA/Wa 1320/20, w sprawie ze skargi A.M., J.F. i J.L., na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, z dnia 6 marca 2020 r. nr DAP-WOSRFR-7280-17/2020/KB, w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty, , uchyla zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję;, zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz A.M., J. F. i T.L. solidarnie kwotę 1.120 (tysiąc sto dwadzieścia), złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.,

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 26 listopada 2020 r., sygn. akt I SA/Wa 1320/20, oddalił skargę J.L., A.M. i J.F. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 6 marca 2020 r., nr DAP-WOSRFR-7280-17/2020/KB w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.

Uzasadniając zaskarżony wyrok wskazano, że celem ustawy była rekompensata za prawo własności pozostawionych poza obecnymi granicami RP nieruchomości (w tym znajdujących się na nich naniesień), istniejące w dniu wybuchu II Wojny Światowej. Odmienna wykładnia nie jest, w ocenie Sądu pierwszej instancji, do pogodzenia z ratio legis ustawy. Rację ma zatem, w ocenie Sądu Wojewódzkiego, Minister twierdząc, że niezłożenie przez skarżących wymaganych przez organ I instancji dokumentów powoduje, że w aktach sprawy brak jest dowodu na potwierdzenie, że na terenie majątku A znajdowała się willa należąca do J.R., [...] gajówek, [...] leśniczówka i młyn wodny. Zdaniem Sądu pierwszej instancji stanowisko organu odwoławczego należało uznać za trafne, bowiem słusznie wskazał Minister, że istnieją uzasadnione wątpliwości, co do ewentualnego miejsca posadowienia zabudowań, ich ilości i wielkości. Uzasadniając swoje stanowisko, Sąd pierwszej instancji wskazał, że należy zgodzić się ze stanowiskiem organu odwoławczego, że przy braku dowodów potwierdzających w sposób jednoznaczny położenie ww. zabudowań na terenie majątku "A" - mimo wezwań organu I instancji do uzupełnienia w tym zakresie materiału dowodowego brak było podstaw do potwierdzenia w tym zakresie rekompensaty.