Interpretacja indywidualna z dnia 11 lipca 2023 r., Prezydent Miasta Krakowa, sygn. PD-03-1.3120.8.4.2023.MM

Podatek od nieruchomości – zajęcie nieruchomości na działalność gospodarczą

Sygnatura PD-03-1.3120.8.4.2023.MM

Data 2023.07.11

Autor Prezydent Miasta Krakowa

Istota interpretacji Podatek od nieruchomości – zajęcie nieruchomości na działalność gospodarczą

Z interpretacji indywidualnej usunięto dane identyfikujące wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji zgodnie z art. 14i § 3 w związku z art. 14j § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 z późn. zm.).

Osoba odpowiedzialna za wyłączenie powyższych danych: Małgorzata Matłok

INDYWIDUALNA INTERPRETACJA PODATKOWA

Działając na podstawie art. 14b § 1 w zw. z art. 14j § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2651 późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 15 maja 2023 r. o udzielenie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku od nieruchomości

uznaję, że stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

I

W dniu 15 maja 2023 r. do Prezydenta Miasta Krakowa wpłynął wniosek spółki (…) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Wnioskodawca przedstawił opis zaistniałego stanu faktycznego z którego wynika, że spółka prowadzi działalność w zakresie wynajmu mieszkań. W związku z prowadzoną działalnością Spółka nabyła budynek wielorodzinny na terenie miasta Kraków, w którym znajdują się lokale przeznaczone na wynajem długoterminowy na cele mieszkalne (dalej „Budynek”). Cały Budynek wraz z lokalami stanowi jeden środek trwały Spółki. W Budynku znajdują się również lokale usługowe, które jednak zajmują niewielką powierzchnię Budynku.

Jak wskazuje we wniosku Spółka w ramach budynku świadczy usługi najmu długoterminowego. Minimalnym okresem najmu w zawieranych przez Spółkę umowach jest 12 miesięcy z możliwością przedłużenia, przy czym niektóre umowy mogą być zawarte na okres dłuższy niż 12 miesięcy. Umowy są zawierane wyłącznie z osobami fizycznymi. W zawieranych umowach każdorazowo znajduje się zastrzeżenie, że wynajmowany lokal mieszkalny może być wykorzystywany przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe. Lokale mieszkalne znajdujące się w Budynku zostały również wykończone oraz wyposażone w sposób właściwy dla lokali mieszkalnych, w szczególności posiadają łazienkę (wyposażoną m. in. w pralkę), kuchnię lub aneks kuchenny (zawierającą w szczególności zmywarkę, płytę indukcyjną / elektryczną). Wszystkie lokale mają zbliżony charakter i wyposażenie, a różnią się głównie wielkością i liczbą pokoi - w szczególności w każdym znajduje się łazienka oraz kuchnia (lub aneks kuchenny) i wskazane powyżej wyposażenie właściwe dla lokali mieszkalnych. W dalszej części Wniosku lokale te, wyposażone oraz wynajmowane w wyżej opisany sposób (najem długoterminowy na cele mieszkalne), będą dalej określane „Lokalami Mieszkalnymi”.

Wnioskodawca we wniosku wskazuje, iż Lokale Mieszkalne nie są i nie będą wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania (np. jako apartamenty na dni, aparthotel, itp.), czy to przez samą Spółkę czy też przez najemców. Co ma wynikać z treści umów najmu, które precyzują, że Lokale Mieszkalne mogą być wykorzystywane przez najemców wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Spółka przedstawiając stan faktyczny wskazała, że klasyfikuje Budynek jako budynek mieszkalny w rejestrze środków trwałych i stosuje odpowiednie podejście w zakresie podatków dochodowych (w szczególności Budynek nie podlega amortyzacji podatkowej w związku z wyłączeniem od 2023 r. budynków mieszkalnych z amortyzacji podatkowej). Ponadto Budynek jest oznaczony w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny i na taki jego charakter wskazuje również dokumentacja techniczna, projekty budowlane, pozwolenie na budowę, pozwolenie na użytkowanie.

Wnioskodawca wskazuje, iż poza Lokalami Mieszkalnymi w Budynku znajdują się również lokale usługowe, które będą wykorzystywane przez najemców do prowadzenia działalności gospodarczej. Przy czym lokale usługowe zajmują nieznaczną powierzchnię Budynku - ok. 12%. Zdaniem Wnioskodawcy nie zmienia to jednak klasyfikacji budynku - nadal w całkowitej powierzchni użytkowej Budynku przeważa powierzchnia mieszkalna, a sam Budynek jest klasyfikowany w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny.

Wnioskodawca wskazał również, że złożony wniosek o wydanie interpretacji podatkowej nie dotyczy lokali lub powierzchni użytkowych Budynku, które ze swojej natury są najmowane przez najemców na cele prowadzenia przez nich działalności gospodarczej.

II

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się o wykładnię art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 2a pkt 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a, b ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. 2023 poz. 70; dalej też u.p.o.l. lub ustawa o podatkach i opłatach lokalnych) poprzez odpowiedź na pytanie:

1) Czy Spółka jest uprawniona do stosowania stawki właściwej dla budynków lub ich części mieszkalnych, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l., w stosunku do Budynku (z wyłączeniem powierzchni usługowych) w bieżących oraz przyszłych rozliczeniach podatku od nieruchomości?

III

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Spółka jest uprawniona do stosowania stawki właściwej dla budynków lub ich części mieszkalnych, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l., w stosunku do Budynku (z wyłączeniem powierzchni usługowych) w bieżących oraz przyszłych rozliczeniach podatku od nieruchomości.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca w pierwszej kolejności wskazał na art. 3 ust. 1 u.p.o.l. gdzie został zawarty katalog podmiotów będących podatnikami podatku od nieruchomości, w którym wymienione zostały osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przy czym, grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej zostały zdefiniowane w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. i należy je rozumieć jako grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą z zastrzeżeniem ust. 2a. Zastrzeżenie to przewiduje, że do kategorii gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się m. in. budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami. Ustawa przewiduje różne stawki podatku od nieruchomości w zależności od przedmiotu opodatkowania. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym, że stawki nie mogą przekroczyć rocznie:

a) 1,00 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej od budynków mieszkalnych lub ich części,

b) 28,78 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Tym samym, Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje zasadniczo preferencyjną stawkę podatku dla budynków mieszkalnych lub ich części (tzw. stawka mieszkaniowa), z wyjątkiem budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, dla których przewidziana jest wyższa stawka (tzw. stawka komercyjna).

Wnioskodawca dalej w uzasadnieniu zaznacza, że Ustawa nie określa jakie budynki powinny zostać uznane za budynki mieszkalne. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, przy ustalaniu, czy dany budynek lub jego część jest budynkiem mieszkalnym, należy w pierwszej kolejności sięgnąć do normy wynikającej z art. 21 ustawy z 12 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. 2021 r. poz. 1990 ze zm.), w myśl, której podstawą wymiaru podatków powinny być dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków. Pogląd ten był również wielokrotnie potwierdzany w wyrokach sądowych. Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2016 r. sygn. akt II FSK 570/16 wskazał, że co do zasady o sposobie klasyfikacji gruntu lub budynku dla celów podatkowych w podatku od nieruchomości decyduje ich funkcja wskazana w ewidencji gruntów i budynków. Jak stwierdza Spółka, we wniosku, do danych bezwzględnie wiążących organ podatkowy, przy wymiarze podatku od nieruchomości, zalicza się dane dotyczące przeznaczenia, funkcji, obszaru i granic działek gruntu, a także rodzaju zabudowy i powierzchni użytkowej położnych na tych gruntach budynków. Tym samym, aby dany budynek mógł być uznany za budynek mieszkalny na potrzeby Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy uwzględnić jego klasyfikację na gruncie ewidencji gruntów i budynków. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż pogląd, taki wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 grudnia 2022 r. sygn. III FSK 1397/21, w którym stwierdził, że o tym, czy dany budynek może być uznany za mieszkalny dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości, kluczowe znaczenie ma jego sklasyfikowanie w rejestrze gruntów i budynków.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, Budynek stanowi niewątpliwie budynek mieszkalny. Budynek został bowiem sklasyfikowany jako budynek mieszkalny w ewidencji gruntów i budynków. Wnioskodawca wskazał również, że niezależnie od klasyfikacji w ewidencji, również rzeczywisty charakter Budynku oraz sposób jego wykorzystania wskazują, że stanowi on budynek mieszkalny, w szczególności biorąc pod uwagę, dokumentację techniczną budynku, projekt budowlany, pozwolenie na budowę, pozwolenie na użytkowanie, treść zawieranych umów najmu, wyposażenie Budynku oraz jego faktyczne wykorzystanie przez najemców.

Następnie Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko odniósł się do kwestii, czy Budynek został „zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej”. I jak stwierdza we wniosku przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierają legalnej definicji pojęcia budynków mieszkalnych lub ich części „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej". Ustawa nie odsyła też w tym względzie do innych przepisów prawa. Zdaniem Wnioskodawcy w szczególności pojęcie to należy odróżnić od zdefiniowanego w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. „związania z prowadzeniem działalności gospodarczej”.

Stąd biorąc po uwagę brak definicji legalnej pojęcia „zajęty”, w ocenie Wnioskodawcy zasadne w tym zakresie będzie odwołanie się do powszechnego znaczenia tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/) pojęcie „zająć" oznacza „zapełnić sobą lub czymś jakąś przestrzeń lub powierzchnię".

Zdaniem Wnioskodawcy, znaczenie słowa „zajęty” kładzie więc nacisk na faktyczny / fizyczny wymiar zajętości (zapełnienie przestrzeni). Biorąc pod uwagę powyższe, aby uznać, że dany budynek mieszkalny lub jego część należąca do przedsiębiorcy jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej, muszą być w niej prowadzone faktyczne czynności składające się na prowadzenie takiej działalności. Natomiast, gdy jest on wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczaniem do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych osób w nim zamieszkujących, zdaniem Wnioskodawcy nie można mówić o jego zajęciu na prowadzenie działalności gospodarczej, a jedynie o zajęciu na cele mieszkaniowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „zajęty” należy również odróżnić od pojęcia „wykorzystywany”, którym ustawodawca również posługuje się w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Pojęcie wykorzystywania pojawia się przykładowo w art. 7 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym zwalnia się od podatku od nieruchomości budynki i budowle lub ich części oraz zajęte pod nie grunty, wykorzystywane przez spółdzielnię rolników lub związek spółdzielni rolników na działalność określoną w art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 października 2018 r. o spółdzielniach rolników (Dz. U. poz. 2073), stanowiące własność albo będące w wieczystym użytkowaniu spółdzielni rolników lub związku spółdzielni rolników, które prowadzą działalność jako mikroprzedsiębiorstwo w rozumieniu załącznika I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.).

Zatem zdaniem Wnioskodawcy, skoro w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca posługuje się pojęciem „zajęty na prowadzenie działalności” (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.) oraz „wykorzystywany na działalność” (art. 7 ust. 1 pkt 16 u.p.o.l.), należy przyjąć, że ustawodawca odróżnia znaczenie pojęć „zajęcie” oraz „wykorzystanie” i pojęcia te nie mogą być utożsamiane.

W tym miejscu Wnioskodawca przywołał definicje słownikową słowa „wykorzystać” gdzie zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/) czasownik „wykorzystać- wykorzystywać” oznacza m.in. „użyć czegoś dla osiągnięcia jakiegoś celu, zysku”.

Zdaniem Wnioskodawcy „zajęcie” oraz „wykorzystanie” stanowią dwa odmienne pojęcia, a w związku z czym nie powinny być używane zamiennie. „Wykorzystanie”, a więc użycie do osiągnięcia jakiegoś celu (np. zarobkowego) jest pojęciem szerszym od zajęcia, ponieważ „wykorzystanie” obiektu nie wymaga jego fizycznego zajęcia, w znaczeniu zapełnienia powierzchni / fizycznego użytkowania. Użycie do celu zarobkowego może również odbywać się w sposób pośredni, niewymagający zajęcia przez podatnika np. poprzez wynajem/dzierżawę obiektu podlegającego opodatkowaniu (jak ma to miejsce w opisanym stanie faktycznym). Natomiast jak wskazano powyżej, pojęcie „zajęcia” skupia się na aspekcie fizycznego zapełnienia powierzchni. Zdaniem Wnioskodawcy, ten fizyczny wymiar zapełnienia powierzchni objawia się właśnie w wykorzystaniu przez najemców Lokali Mieszkalnych w Budynku w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych. To najemcy są bowiem podmiotami, które faktycznie „zajmują” Lokale Mieszkalne w Budynku. „Zajęcie” to będzie polegało na zamieszkiwaniu lokalu przez najemcę. Należy podkreślić, że, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w zawieranych umowach każdorazowo, będzie znajdować się zastrzeżenie, że wynajmowany lokal mieszkalny może być wykorzystywany przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Dalej Wnioskodawca podnosi, iż na powyższe wskazuje również brzmienie art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l., w którym wskazano, że budynki mieszkalne nie są zaliczane do budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W przypadku budynków mieszkalnych ustawodawca wprost zastrzega zatem, że to nie posiadanie budynku mieszkalnego przez przedsiębiorcę - jak wynika z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. - przesądza o tym, że jest on związany z działalnością gospodarczą. Uwzględniając więc art. 5 ust. 1 pkt 2 lit b u.p.o.l., to z przepisów wprost wynika, że tylko faktyczne zajęcie na tego rodzaju działalność może decydować o wyższej stawce podatku od nieruchomości. Z mocy prawa budynki mieszkalne nie są bowiem związane z działalnością gospodarczą podatnika. Sam ustawodawca założył więc, że nawet budynki mieszkalne będące w posiadaniu przedsiębiorcy nie w każdym przypadku objęte są wyższą stawką podatku od nieruchomości - uzależnił to od faktycznego zajęcia powierzchni tych budynków.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Budynek oraz Lokale Mieszkalne wynajmowane najemcom wyłącznie w celu zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych, nie stanowią budynku lub jego części zajętych na prowadzenia działalności gospodarczej. Wykorzystywanie Budynku w ramach działalności gospodarczej (co robi Spółka) nie oznacza bowiem zajęcia go na te cele, a wręcz przeciwnie, gdyż umowy zawierane z najemcami wręcz zabraniają wykonywania w lokalach działalności gospodarczej. Skoro zatem zarówno prawna kwalifikacja Budynku oraz faktyczny sposób jego wykorzystania wskazują jednoznacznie na to, że stanowi on budynek mieszkalny przeznaczony na zaspokajanie potrzeb mieszkalnych, to brak jest podstaw zdaniem Wnioskodawcy do uznania, iż będzie on zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, a w konsekwencji, iż istnieją podstawy do obciążenia Spółki podatkiem od nieruchomości w stawce, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.

Tym samym, wykładnia językowa ww. przepisów, w szczególności, w ocenie Wnioskodawcy, celowe oraz świadome rozróżnienie przez ustawodawcę pojęć „zajęcia”, „wykorzystania” oraz „związania”, przemawiają za uznaniem, że do przedmiotowego Budynku (z wyłączeniem powierzchni usługowych) powinna mieć zastosowanie stawka właściwa dla budynków lub ich części - mieszkalnych, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy do takiego samego wniosku należy dojść przy zastosowaniu wykładni celowościowej. Należy zauważyć, że konieczność kompleksowej wykładni przepisów przy zastosowaniu różnych metod wykładni została dostrzeżona m. in. w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2021 r. o sygn. III FPS 1/21. W ww. uchwale NSA stwierdził, że „Sytuacja interpretatio cessat in claris nie oznacza konkurencyjności różnych kontekstów wykładni tylko obowiązek zastosowania wykładni kompleksowej, obejmującej wszystkie dostępne typy argumentów i reguły interpretacyjne. Występujący kwalifikowany wynik niejednoznaczności czy nieprecyzyjności interpretowanych pojęć prawnych nie jest bynajmniej w omawianym aspekcie tylko konsekwencją złej jakości legislacyjnej określonych regulacji prawnych, lecz otwartej tekstowości prawa oraz mnogości wchodzących w grę sytuacji faktycznych (por. B. Wojciechowski, Stosowanie prawa podatkowego przez sądy administracyjne w sytuacji interpretacyjnego pluralizmu instytucjonalnego i otwartej tekstowości prawa, Państwo i Prawo 2019, nr 12, s. 58-72). Uwzględnić również należy aspekt ekonomiczny, gospodarczy i społeczny znajdujących zastosowanie instytucji oraz interpretowanych pojęć prawnych.” W tym kontekście, Wnioskodawca zwrócił uwagę na cel jaki przyświeca zastosowaniu preferencyjnej stawki do nieruchomości mieszkalnych. Zdaniem Wnioskodawcy, niższa stawka podatku przewidziana dla nieruchomości mieszkalnych ma na celu zapewnienie preferencyjnych zasad opodatkowania nieruchomości zaspokajających tak podstawowe potrzeby człowieka jak potrzeby mieszkaniowe, a tym samym nieobciążanie wyższymi wydatkami osób faktycznie zamieszkujących nieruchomość.

Należy zauważyć zdaniem Wnioskodawcy, że w przypadku, gdyby nieruchomość wynajmowana na cele mieszkaniowe miałaby podlegać opodatkowaniu podwyższoną stawką, mogłoby to spowodować wzrost kosztów wynajmu po stronie najemców. Wysokość ceny najmu jest bowiem składową wielu czynników, w tym w szczególności kosztów ponoszonych przez wynajmującego w związku z obsługą i utrzymaniem nieruchomości. Tym samym, stosowanie wyższej stawki podatku do nieruchomości wynajmowanych na cele mieszkaniowe, stałoby również w sprzeczności ze wskazanym powyżej celem, który w ocenie Wnioskodawcy uzasadnia istnienie preferencyjnej stawki mieszkaniowej. Takie podejście mogłaby bowiem spowodować finalnie zwiększenie kosztów ponoszonych przez najemców zaspokających swoje potrzeby mieszkaniowe. Co więcej, należy zauważyć, że zasadniczo najem na cele mieszkaniowe może być świadczony zarówno w ramach zorganizowanej działalności gospodarczej jak i przez osoby prywatne nieprowadzące działalności gospodarczej. Jest to spójne m. in. z konstrukcją ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.), zgodnie z którą odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza oraz określone w pkt 6 - najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Tym samym, gdyby uznać, że stawka podatku od nieruchomości powinna zależeć od samego wykorzystania nieruchomości przed przedsiębiorcę, niezależnie od jego zajętości na cele mieszkaniowe najemców, mogłoby prowadzić Zdaniem Wnioskodawcy to do sytuacji odmiennego traktowania najemców w zależności od rodzaju podmiotu, od którego wynajmowany jest lokal. Można bowiem wyobrazić sobie sytuację, gdy w tym samym budynku wynajmowane są 2 identyczne lokale mieszkalne, z czego jeden wynajmowany jest przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą, a drugi wynajmowany przez osobę takiej działalności nie prowadzącej. W takiej sytuacji, osoba fizyczna wynajmująca lokal od przedsiębiorcy, z uwagi na wpływ wyższej stawki płaconego przez wynajmującego podatku od nieruchomości na wysokość czynszu, mogłaby płacić wyższy czynsz niż osoba wynajmująca taki sam lokal od osoby działalności nie prowadzącej. W ocenie Wnioskodawcy, jest to sprzeczne z celem ustawy (zapewnienie preferencyjnych zasad opodatkowania nieruchomości realnie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe) oraz prowadzi do odmiennego traktowania najemców zaspokajających tego samego rodzaju potrzeby mieszkaniowe. Wnioskodawca wskazał, że powyższy pogląd jest również zajmowany w doktrynie prawa podatkowego. Jak słusznie wskazali R. Dowgier, L. Etel, G. Liszewski, B. Pahl w Podatkach i opłata lokalnych. Komentarz, LEX/el. 2021, art. 5, w zakresie budynków (lokali) mieszkalnych będących przedmiotem najmu: „Jeżeli są to budynki (lokale) mieszkalne, należy je opodatkować według stawek przewidzianych dla budynków mieszkalnych nawet wówczas, gdy są przedmiotem najmu. Budynek (lokal) mieszkalny, bez względu na to, kto jest jego właścicielem (osoba fizyczna, przedsiębiorca), zawsze powinien być opodatkowany najniższymi stawkami podatku od nieruchomości przewidzianymi w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l.”. W powyższym komentarzu zauważono również, że: „Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. część budynku mieszkalnego jest wyżej opodatkowana wówczas, gdy „jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej”. Sformułowanie to wyraźnie sugeruje, na co zwrócił uwagę już dawno Naczelny Sąd Administracyjny w jednym z wyroków, że część budynku mieszkalnego musi być przeznaczona do prowadzenia w niej działalności gospodarczej z wyłączeniem funkcji mieszkalnych i innych, związanych z zamieszkiwaniem w budynku.”.

Wnioskodawca wskazuje, iż podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Prezydenta Miasta Poznań z 21 lipca 2020 r., o sygn. Fn-XIV.310.2020, w której Organ stwierdził, że: „Rację ma Wnioskodawca, że zwrot "budynki i ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej" oznacza budynki i ich części, na których w rzeczywistości wykonywane są czynności składające się na prowadzenie działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka (PWN Warszawa 1996, str. 850-851) w języku potocznym termin "zająć", "zajmować" oznacza zapełnić, wypełnić sobą lub czymś jakąś przestrzeń, powierzchnię czegoś (1), powziąć w użytkowanie jakiś lokal na stałe lub okresowo (2), zawładnąć czymś, zagrabić (3)". (...) W opisie zdarzenia przyszłego powyższej interpretacji wskazano, że Spółka operatorska wynajmie przedmiotowe lokale osobom fizycznym, ale może się zdarzyć i taka sytuacja, że wynajmie je również przedsiębiorcom, którzy będą oddawać lokale do korzystania swoim pracownikom czy współpracownikom, a podmioty te będą wykorzystywać lokale wyłącznie na cele mieszkaniowe, co zostanie też wskazane wprost w treści zwieranych umów. Jednocześnie wskazuje się, że nie będą one zajęte na świadczenie usług krótkotrwałego zakwaterowania (apartamenty na dni, aparthotele itp.), co będzie zastrzeżone w umowach z najemcami. Tak opisane zdarzenie przyszłe pozwala przyjąć, że zarówno w przypadku wynajęcia osobom fizycznym jak i przedsiębiorcom, którzy z kolei będą je udostępniać swoim pracownikom, budynki lub lokale będą wykorzystywane przez te podmioty wyłącznie dla realizowania ich podstawowych potrzeb mieszkaniowych, a zatem nie zajdzie okoliczność zajęcia ich na prowadzenie działalności gospodarczej. W konsekwencji stwierdzić należy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym budynki mieszkalne (lokale mieszkalne) znajdujące się w posiadaniu spółki operatorskiej będącej przedsiębiorcą powinny być opodatkowane, według stawek mieszkalnych określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a u.p.o.l.”

Dalej Wnioskodawca wskazuje, iż do podobnych wniosków doszedł również Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawa w interpretacji indywidualnej wydanej 5 września 2016 r. o sygn. PE-OP.3120.382.2016.BPO, w której uznał, że: „Ze stanu faktycznego wynika, iż działalność gospodarcza polega na wynajmie pokoi na cele mieszkalne, a więc nie pozbawia budynku funkcji mieszkalnych. Tym samym, przedmiotowy budynek nie będzie podlegał opodatkowaniu stawką podatku dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej przewidzianą w art. 5 ust 1 pkt 2 lit. b u.p.ol. Zastosowanie znajdzie natomiast stawka podatku przewidziana dla budynków mieszkalnych lub ich części, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt2 lit. a. u.p.o.l.”.

Ponadto Wnioskodawca stwierdził we wniosku, iż zasadność powyższego stanowiska zauważył również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 10 listopada 2015 r., o sygn. II FSK 2420/13, w którym uznał, że: „Za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej nie będą mogły być uznane natomiast te części budynku, które są wykorzystywane (zajęte) na cele mieszkalne, nawet wówczas, gdy ich oddanie przez spółdzielnię (lub innego właściciela będącego przedsiębiorcą) do korzystania osobom trzecim dla zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych (zajęcie na cele mieszkalne), nastąpiło w ramach gospodarczej działalności spółdzielni mieszkaniowej, jak również innego przedsiębiorcy (np. w drodze komercyjnego najmu lokalu mieszkalnego). W polskim systemie prawa podatkowego preferencje przyznano budownictwu mieszkaniowemu i zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, co stanowi realizację zapisu z art. 75 ust. 1 Konstytucji RP. W odniesieniu do podatku od nieruchomości wyrażają się one tym, że domy i lokale mieszkalne opodatkowane są według stawek najniższych. Z tych też względów z redakcji wskazanych unormowań nie wynika by intencją ustawodawcy było objęcie powierzchni lokalu mieszkalnego (wykorzystywanego faktycznie tylko na cel mieszkalny) podatkiem przewidzianym dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a to z tego powodu, że lokal taki został udostępniony członkowi spółdzielni mieszkaniowej, która obligatoryjnie zajmuje się jego zarządem lub wynajęty najemcy przed podmiot prowadzący działalność gospodarczą, polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych.”.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będący przedmiotem wniosku Budynek (poza powierzchniami usługowymi), w którym znajdują się Lokale Mieszkalne należące do Spółki i oddawane w najem na cele mieszkaniowe powinien być opodatkowany podatkiem od nieruchomości według stawki wynikającej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. tj. stawką właściwą dla „budynków lub ich części - mieszkalnych".

IV

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 70; dalej też jako „u.p.o.l.”) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty i budynki lub ich części. Natomiast podatnikami podatku od nieruchomości są m.in. osoby prawne będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). Podstawę opodatkowania – w myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l. – dla gruntów stanowi powierzchnia, a dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa.

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych definiuje budynek jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.). W art. 5 ust. 1 u.p.o.l. ustawodawca określił stawki podatku od nieruchomości, wśród których w pkt 2 wymienił stawki od budynków lub ich części:

a) mieszkalnych,

b) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Według art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć budynki będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Stosownie do treści art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. do gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.

Z zacytowanych przepisów wynika, że budynki o charakterze mieszkalnym mogą być opodatkowane stawką z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., jeżeli są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej. O ile bowiem w przypadku lokalu niemieszkalnego fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę i np. wprowadzenie jej do ewidencji środków trwałych lub wykazywanie przychodu z tytułu najmu lokalu jako przychodu z działalności gospodarczej co do zasady implikuje zastosowanie stawki podatkowej przewidzianej dla budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, o tyle lokali mieszkalnych nie zalicza się do budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, co potwierdza art. 1a ust. 2a pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z wolą ustawodawcy sam związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc potencjalna możliwość wykorzystania budynku mieszkalnego na potrzeby prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, nie jest wystarczającą przesłanką dla zastosowania najwyższej stawki podatku. Dopiero stwierdzenie, że budynek mieszkalny (lub jego część) jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej uzasadnia zastosowanie stawki podatku z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Zatem podstawową stawką dla lokali mieszkalnych powinna być stawka przewidziana dla budynków mieszkalnych lub ich części. Sytuacją wykluczającą możliwość zastosowania ww. stawki będzie zajęcie budynku na prowadzenie działalności gospodarczej, co wynika bezpośrednio z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Powołany akt prawny nie definiuje pojęcia „zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 kwietnia 2007 r. o sygn. akt II FSK 420/06, wyjaśniając znaczenie pojęcia „zajęcie”, sięgnął do wykładni systemowej wewnętrznej i powołał się na rozróżnienie przez ustawodawcę określeń „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej” (art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c u.p.o.l.) oraz „związane z prowadzeniem działalności gospodarczej” (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.). Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, iż o ile potoczne pojęcie „związać”, „związywać”, „związany” oznacza wiązać, połączyć końce czegoś, odnieść się, zastosować do kogoś, do czegoś (Słownik języka polskiego pod red. S. Szymczaka, Warszawa 1981, t. III, s. 1068-1069), co powoduje, że może chodzić o związanie budynku, gruntów i budowli (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 lit. b u.p.o.l.) z tą działalnością także pośrednie, przejawiające się już samym faktem posiadania ich przez przedsiębiorcę, to pojęcie „zajętych na” musi oznaczać związek bezpośredni i faktyczne zajęcie na usługi. Należy przyjąć, że pojęcie „związane z działalnością gospodarczą” jest pojęciem szerszym od pojęcia „zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej”.

Faktycznego zajęcia nieruchomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej nie można jednak utożsamiać z jej fizycznym zajęciem. W aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych za zajęcie budynku mieszkalnego lub jego części na prowadzenie działalności gospodarczej uznaje się nie tylko sytuacje, gdy podatnik-przedsiębiorca wprost zajmie lokal lub lokale mieszkalne na swoją działalność, np. przeznaczając je na biuro, ale także przypadki, gdy podatnik z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności będzie pośrednio wykorzystywał budynek mieszkalny do prowadzenia tej działalności, np. wynajmując go (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2021 r. o sygn. akt I SA/Łd 555/20). Znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorcy budynek mieszkalny (lokal mieszkalny) może zostać uznany za zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, co uzasadnia zastosowanie stawki podatkowej przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., jeżeli stanowi element przedsiębiorstwa i jest bezpośrednio związany z wykorzystywaniem go w prowadzeniu działalności gospodarczej. Ustaleniom w tym zakresie przede wszystkim podlega rodzaj wykonywanej działalności i znaczenie budynku mieszkalnego (lokalu mieszkalnego) w osiąganiu efektów z tej działalności, czyli zysku. Jeżeli bez wykorzystania budynku mieszkalnego lub jego części przedsiębiorca nie będzie mógł zrealizować zamierzenia gospodarczego, to będzie to oznaczało, że zajął nieruchomość na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Ustawodawca w omawianym przepisie użył bowiem sformułowania „zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”, nie zaś „w których prowadzona jest działalność gospodarcza”. Nie zawsze przedsiębiorca do osiągnięcia efektów swojej działalności będzie musiał fizycznie i osobiście wykorzystywać składniki majątku. Jeżeli rodzaj danej działalności za tym przemawia, składniki majątku (lokale mieszkalne) mogą być wykorzystywane przez przedsiębiorcę w sposób pośredni, umożliwiający prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie ma zatem gospodarcze przeznaczenie budynku mieszkalnego (jego części) przez przedsiębiorcę do realizacji określonego rodzaju działalności (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2021 r. o sygn. akt III FSK 363/21).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wynika, iż (…) sp. z o.o. z siedzibą w (…) w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nabyła budynek wielorodzinny na terenie Krakowa, w którym znajdują się lokale przeznaczone na wynajem na cele mieszkalne. Cały budynek wraz z lokalami stanowi jeden środek trwały Spółki. W budynku znajdują się również lokale usługowe, które jednak zajmują niewielką powierzchnię budynku. W lokalach mieszkalnych są świadczone usługi najmu długoterminowego. Minimalny okres najmu wynosi 12 miesięcy (z możliwością przedłużenia). Umowy są zawierane wyłącznie z osobami fizycznymi. W umowach każdorazowo znajduje się zastrzeżenie, że wynajmowany lokal mieszkalny może być wykorzystywany przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe. Spółka klasyfikuje budynek w ewidencji środków trwałych jako budynek mieszkalny.

Odnosząc się do argumentacji Spółki przedstawionej w złożonym wniosku, organ podatkowy raz jeszcze zaznacza, że o prowadzeniu działalności gospodarczej można mówić nie tylko w przypadku faktycznego wykonywania usług w danym budynku czy lokalu, ale również wówczas, gdy w lokalu są podejmowane działania wpisujące się w profil działalności danego podmiotu.

Zarówno w doktrynie, jak i judykaturze przyjmuje się, że dany przedmiot opodatkowania (np. grunt, budynek) jest zajęty na działalność gospodarczą, gdy wykonywane są na nim czynności składające się na prowadzenie określonego rodzaju działalności gospodarczej. Inaczej rzecz ujmując, budynki/grunty, na których mają miejsce działania powodujące osiągnięcie zamierzonych celów lub konkretnego rezultatu związanego z działalnością gospodarczą, to budynki/grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 kwietnia 2015 r. o sygn. akt II FSK 606/13, z dnia 12 kwietnia 2012 r. o sygn. akt II FSK 1772/10 i z dnia 16 lutego 2006 r. o sygn. akt II FSK 301/05). Jednocześnie należy podkreślić, iż na możliwość zastosowania najwyższej stawki podatkowej nie wpływa intensywność wykorzystywania lokali, ponieważ działalność w zakresie świadczenia usług wynajmu nieruchomości charakteryzuje się brakiem pewności, że lokal będzie zawsze zarezerwowany (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 lutego 2015 r. o sygn. akt I SA/Kr 1900/14).

Zasadniczą rolą wynajmu lokalu mieszkalnego jest zapewnienie najemcy zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych. Realizacja celów mieszkaniowych przez klientów (…) sp. z o.o. w ramach zawieranych umów najmu lokali wpisuje się w sposób bezpośredni w przedmiot działalności gospodarczej Spółki. Wykonywanie przez Spółkę działalności gospodarczej w oparciu i dzięki opisanym lokalom mieszkalnym przesądza o ich zajęciu na prowadzenie działalności gospodarczej.

W przedmiotowym stanie faktycznym nieruchomość od chwili jej nabycia przez Spółkę, a następnie przez czas wykonywania przez nią (lub inne zaangażowane podmioty) remontu czy wyposażania lokali, nie realizuje funkcji mieszkaniowej dla właścicieli nieruchomości (Spółki).

Nawet jeżeli na skutek umowy najemca zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe, to najemca nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości. Przymiot podatnika przysługuje Spółce jako właścicielowi budynku, który czerpie profity z tytułu wynajmu nieruchomości. Bezspornie lokale pozostają cały czas w gotowości do wynajęcia celem przysporzenia Spółce przychodów. Już sama gotowość lokali do wynajmu stanowi o zajęciu ich na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości. W konsekwencji w stosunku do przedmiotowych lokali mieszkalnych nie znajduje zastosowania stawka właściwa dla budynków lub ich części mieszkalnych, ponieważ Wnioskodawca nie realizuje w lokalach funkcji mieszkalnej. Ponownego zaakcentowania wymaga, iż decydujące znaczenie dla określenia właściwej stawki podatku od nieruchomości ma faktyczne przeznaczenie budynku mieszkalnego (jego części) przez przedsiębiorcę do realizacji określonego rodzaju działalności. Kluczowe jest, czy budynek lub jego część służy realizacji gospodarczych celów przedsiębiorcy (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 2022 r. o sygn. akt III FSK 1878/21 i z dnia 23 stycznia 2020 r. o sygn. akt II FSK 1270/19). Dodatkowo organ podatkowy zauważa, że nie należy utożsamiać opisanego przez Spółkę stanu faktycznego z sytuacją, gdy w nieruchomości o funkcji mieszkalnej remontu dokonuje sam właściciel, dostosowując ją do własnych potrzeb, gdyż w takiej sytuacji nie mamy do czynienia z gospodarczym przeznaczeniem lokalu mieszkalnego, a z zaspokajaniem własnych potrzeb mieszkaniowych.

Należy jednoznacznie wskazać, że wszystkie wymienione przez Spółkę działania wpisują się w definicję działalności gospodarczej zawartą w art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r. poz. 221 ze zm.; dalej: „Prawo przedsiębiorców”). W myśl rzeczonego uregulowania działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. W judykaturze podkreśla się, iż cechami działalności gospodarczej są: zawodowy (stały) charakter, związana z nim powtarzalność działań, podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania oraz uczestnictwo w obrocie gospodarczym (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2010 r. o sygn. akt II FSK 1206/09). Zorganizowanie działalności gospodarczej obejmuje m.in. czynności przygotowawcze, takie jak choćby remont lokalu przeznaczonego do wynajmu/sprzedaży. O zorganizowanym i ciągłym sposobie działania w obrocie gospodarczym świadczy prowadzenie działalności w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń. Z kolei ciągłość działalności oznacza zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu, co nie wyklucza możliwości prowadzenia działalności tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu. O zarobkowym charakterze działalności można natomiast mówić wówczas, gdy jest ona zdatna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2015 r. o sygn. akt I SA/Kr 1022/15).

Podejmowane przez Spółkę działania od momentu zakupu nieruchomości poprzez wykończenie i wyposażanie lokali oraz ich wynajem stanowią elementy procesu zmierzającego do realizacji celu prowadzonej działalności gospodarczej. Lokale, do których odnosi się wniosek, nie zaspokajają potrzeb mieszkaniowych osób zarządzających Spółką, a od daty zakupu są traktowane jako środek mający służyć Spółce do generowania po jej stronie zysku z wynajmu. Bez dokonywania powyższych czynności Spółka nie mogłaby zrealizować gospodarczych celów swojej działalności.

Dla oceny prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy nie ma znaczenia okoliczność, że opodatkowanie nieruchomości wynajmowanej na cele mieszkaniowe stawką przewidzianą dla budynków lub ich części mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej mogłoby spowodować wzrost kosztów wynajmu po stronie najemców. Kwestia rozliczeń pomiędzy Spółką a najemcami pozostaje bowiem poza zakresem zainteresowania organu podatkowego i w żaden sposób nie wpływa na wybór właściwej stawki podatku od nieruchomości.

Trafność zaprezentowanego przez organ podatkowy wywodu potwierdzają wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 lutego 2023 r. o sygn. akt I SA/Kr 1196/22 i z dnia 14 lipca 2022 r. o sygn. akt: I SA/Kr 684/22, I SA/Kr 685/22 i I SA/Kr 686/22.

Stanowisko organu podatkowego jest także zbieżne z interpretacją wskazanych wyżej przepisów zaprezentowaną przez Ministra Finansów w odpowiedziach na interpelacje poselskie z dnia 13 stycznia 2023 r. (interpelacja nr 37882) i z dnia 17 marca 2023 r. (interpelacja nr 39145).

Mając powyższe na uwadze, Prezydent Miasta Krakowa stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania do opisanych lokali stawki podatku od nieruchomości przewidzianej dla budynków lub ich części mieszkalnych jest nieprawidłowe. Opisane lokale mieszkalne powinny zostać opodatkowane przy zastosowaniu stawki z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l.

V

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Prezydent Miasta Krakowa, Wydział Podatków i Opłat Urzędu Miasta Krakowa, al. Powstania Warszawskiego 10, 31-541 Kraków.