Interpretacja indywidualna z dnia 16 października 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.658.2024.1.MKA

Skutki podatkowe otrzymania „kwoty dodatkowej” na podstawie ugody z bankiem.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 sierpnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 20 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych otrzymania „kwoty dodatkowej” na podstawie ugody z bankiem. Uzupełniła go Pani pismem z 6 września 2024 r. (wpływ 6 września 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca zawarł z (…) umowę kredytu z 19 lutego 2008 r. (dalej jako „Umowa”). W ocenie Wnioskodawcy Umowa miała charakter adhezyjny, bowiem została zawarta na wzorcu umownym wykreowanym przez Bank i używanym wielokrotnie w stosunkach z konsumentami. Warunki Umowy zostały ustalone przez stronę ekonomicznie silniejszą, tj. przez Bank, natomiast Wnioskodawca mógł albo te warunki zaakceptować, albo całkowicie zrezygnować z zaciągnięcia kredytu. Nie było jednak możliwości zmiany spornych klauzul poprzez indywidualne negocjacje z Bankiem. Celem, dla którego Wnioskodawca wstąpił w sporny stosunek umowny, było uzyskanie środków na finansowanie własnego celu mieszkaniowego. W ocenie Wnioskodawcy Umowa zawiera postanowienia niedozwolone, co czyni ją w całości nieważną i uzasadnia żądanie zwrotu wpłaconych na jej podstawie świadczeń. Z tych względów kredytobiorca złożył reklamację do Banku, która nie została uwzględniona. Następnie, Wnioskodawca skierował sprawę na drogę postępowania sądowego celem ustalenia, że Umowa jest nieważna i zasądzenia zwrotu wszelkich należności wpłaconych na poczet jej wykonania. Sprawa toczy się aktualnie przed Sądem Okręgowym, za sygnaturą akt (…). W ramach roszczenia głównego o zapłatę, Wnioskodawca domaga się ustalenia nieważności Umowy oraz zasądzenia od Banku kwoty (…) zł oraz (…) CHF, tytułem wszelkich należności wpłaconych na podstawie kwestionowanej Umowy. W toku postępowania sądowego, strony doszły do porozumienia i 20 sierpnia 2024 r. zawarły ugodę pozasądową (dalej jako „Ugoda”). Zamiarem Banku i Kredytobiorcy było polubowne zakończenie sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających z umowy kredytowej, poprzez przyjęte w ugodzie rozwiązania, w tym zmianę umowy kredytowej w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej. Za podstawę ustalenia wysokości zadłużenia kredytobiorcy Strony przyjęły, iż kredyt udzielony na podstawie Umowy zostanie rozliczony tak, jakby stanowił kredyt Złotowy udzielony na warunkach określonych w Ugodzie. Na mocy ugody Bank umorzył Wnioskodawcy zadłużenie z tytułu Umowy oraz w terminie 21 dni od daty zawarcia Ugody, zapłaci mu kwotę (…) zł tytułem „kwoty dodatkowej” oraz kwotę (…) zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w ww. postępowaniu sądowym. W Ugodzie nie wskazano podstawy otrzymania przez kredytobiorcę ww. kwoty, a jedynie stwierdzenie, że Bank ją „wypłaci”. Bank nie zastrzegł, że zapłata nastąpi pod warunkiem spełnienia przez Wnioskodawcę jakiegokolwiek świadczenia względem kredytodawcy. Zawarcie Ugody nie stanowi odnowienia w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego.

Jednocześnie, wskazano, że Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w związku z wypłatą ww. kwoty, powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11). Bank stoi bowiem na stanowisku, że środki wypłacone pod tytułem „kwoty dodatkowej" w wysokości (…) zł stanowią przychód kredytobiorcy i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tymczasem, kwota wypłacona w ramach ugody, stanowi w istocie zwrot należności wpłaconych przez Wnioskodawcę na poczet Umowy kredytu i jako taka nie podlega opodatkowaniu ww. podatkiem. Do 23 października 2023 r., tj. wniesienia pozwu, Wnioskodawca wpłacił łącznie na rzecz Banku kwotę (…) zł oraz (…) zł (liczone wg kursu NBP ogłoszonego 20 sierpnia 2024 r., tj. (…)) tytułem spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz innych kosztów. Kapitał wypłacony przez Bank w ramach Umowy wynosił (…) zł. Łącznie, po stronie Wnioskodawcy powstała nadpłata kredytu w kwocie (po przeliczeniu wg powyższego kursu) łącznie (…) zł […zł]. Zatem, kwota wskazana jako „kwota dodatkowa” stanowi w rzeczywistości nadpłatę kredytu ponad wypłacony w ramach kwestionowanej Umowy kapitał.

Pytanie

Czy wypłacone przez Bank w ramach ugody środki pod tytułem „kwota dodatkowa”, stanowiące w istocie zwrot należności wpłaconych przez podatnika w ramach umowy kredytu hipotecznego, jest przychodem podatnika i powstał po jego stronie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 836 ze zm.)

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, środki wypłacone przez Bank w ramach ugody – pod tytułem wynagrodzenie dodatkowe – które w istocie stanowią zwrot należności wpłaconych przez podatnika w ramach umowy kredytu, nie są przychodem podlegającym opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W pierwszej kolejności wskazać trzeba na przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 836 ze zm., dalej jako „u.p.d.”), zgodnie z którymi: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (vide art. 9 ust. 1 u.p.d.). Ponadto, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, jest suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów (vide art. 9 ust. 1a u.p.d.). Dalej, ustawa stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. (vide na art. 9 ust. 2 u.p.d.). Zgodnie zaś z przepisem art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu – jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, w art. 11 ust. 1 u.p.d. jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d. – inne źródła. W myśl art. 20 ust. 1 u.p.d., za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 u.p.d. Konkludując, przychód podatkowy z innych źródeł powstanie w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

19 lutego 2008 r. Wnioskodawca zawarł z (…) umowę powiązaną z walutą obcą – frankiem szwajcarskim z przeznaczeniem na budowę domu jednorodzinnego. W ramach Umowy, podatnik dokonał łącznej wpłaty w wysokości (…) […zł (liczone wg kursu NBP ogłoszonego 20 sierpnia 2024 r., tj. (…)], a zatem w kwocie o (…) zł przewyższającej wartość wypłaconego kapitału. Wobec kwestionowania ważności zawartej Umowy oraz wytoczenia na tej podstawie powództwa o ustalenie oraz zapłatę, Bank wystosował propozycję ugodowego zakończenia sporu. Stosownie do treści ugody, Bank w całości umorzył zadłużenie Wnioskodawcy, a nadto zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz kwoty (…) zł pod tytułem „kwoty dodatkowej”. Bank stoi przy tym na stanowisku, że wskazana należność, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym sporządził formularz PIT-11. Co jednak istotne, Bank pomija, że ugoda stanowi w istocie rozliczenie dokonanych przez Wnioskodawcę wpłat, które pochodziły z jego majątku, który był już wcześniej opodatkowany. W ramach rozliczenia stron Umowy, dochodzi zatem do zwrotu należności wpłaconych przez podatnika, który nie otrzyma z tego tytułu dodatkowych korzyści, przysporzenia majątkowego.

Przy ocenie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawcę kwoty dodatkowej wskazać trzeba także na przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 z późn. zm., dalej jako „Pr.Bank.”), z którego wynika, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Kwestia ta jest jednak uregulowana Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz.U. z 2024 poz. 102).

W kontekście niniejszej sprawy warto także zwrócić uwagę na treść art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061), zgodnie z którą przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Odnosząc się zatem do skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawcę dodatkowej kwoty na podstawie ugody zawartej z Bankiem, wskazać trzeba, że nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Z kolei za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. W związku z zawarciem Ugody, Bank dokonał rozliczenia wpłaconych przez Wnioskodawcę należności z własnym roszczeniem o zwrot wypłaconego kapitału. Wnioskodawca zatem otrzymał zwrot świadczenia, które wpłacił do Banku na podstawie Umowy zmienionej Ugodą. Zatem, w przedmiotowej sprawie, po stronie Wnioskodawcy nie doszło do przysporzenia majątkowego w związku z otrzymaniem od Banku „wynagrodzenia dodatkowego”. Na mocy zawartej ugody Wnioskodawca otrzymał bowiem zwrot środków pieniężnych, które wcześniej przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty udzielonego kredytu hipotecznego. Konkludując, Wnioskodawca otrzymał świadczenie będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z jego własnych środków. Kwota dodatkowa otrzymana na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu w majątku Wnioskodawcy. Wypłata ta jest dla Wnioskodawcy neutralna podatkowo.

Wobec powyższego, zwrot przez bank części kwoty uiszczonej tytułem spłaty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego, nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tożsame stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 lipca 2024 r., 0112-KDIL2-1.4011.514.2024.2.DJ oraz z 1 sierpnia 2024 r., 0112-KDIL2-1.4011.535.2024.3.DJ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe .

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnychświadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Przystępując do oceny skutków podatkowych zwrotu przez bank na podstawie zawartej ugody części wpłaconej przez Panią kwoty tytułem spłat rat kredytu hipotecznego zaciągniętego przez Panią, wskazuję, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odnosząc się do skutków podatkowych wypłaty ustalonej w ugodzie kwoty dodatkowej wyjaśniam, że zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Jednakże jak wyżej wyjaśniono definicja przychodu podatkowego zawarta w art. 11 ust. 1 wskazuje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

W opisie sprawy wskazała Pani, że w związku z zawarciem ugody bank zobowiązał się zapłacić na Pani rzecz m.in. „kwotę dodatkową”. Przy czym kwota ta, jak Pani wyjaśniła, stanowi nadpłatę kredytu ponad wypłacony w ramach kwestionowanej Umowy kapitał.

Wobec powyższego, skoro kwota dodatkowa, którą otrzymała Pani od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Panią podczas spłaty kredytu hipotecznego jej otrzymanie nie powoduje po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. Wypłata ta będzie dla Pani neutralna podatkowo.

Dlatego stwierdzam, że wypłacone przez Bank w ramach ugody środki pod tytułem „kwota dodatkowa”, nie będą stanowiły dla Pani przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie ma Pani obowiązku zapłaty podatku od wypłaconej przez bank kwoty.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydając interpretacje indywidualne nie odnoszę się do kwot i nie dokonuję wyliczeń. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek określenia podstawy opodatkowania, a prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy w postępowaniu podatkowym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).