Ustalanie odszkodowania według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - Wyrok NSA z dnia 23 maja 2024 r., sygn. I OSK 625/21

Wartość nieruchomości przejętych na cele inwestycji drogowych powinna być ustalana zgodnie z ich przeznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a nie ze zmianą ich przeznaczenia wynikającą z decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Dnia 23 maja 2024 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: sędzia NSA Zygmunt Zgierski (spr.) sędzia del. WSA Anna Wesołowska Protokolant: asystent sędziego Piotr Radziejewicz po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 8 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Bk 753/20 w sprawie ze skargi T.D. na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia [...] września 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomości przejęte pod realizację inwestycji drogowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 8 grudnia 2020 r. oddalił skargę T.D. na decyzję Wojewody Podlaskiego z [...] września 2020 r. w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomości przejęte pod realizację inwestycji drogowej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył skarżący. Zaskarżył to rozstrzygnięcie w całości, wniósł o jego uchylenie wraz z decyzjami organów obu instancji bądź przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji celem ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej: ppsa, w zw. z art. 151 ust. 1, art. 130 ust. 1 i ust. 2, art. 134 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 oraz art. 4 pkt 16 i pkt 17 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2020 r. poz. 65, z późn. zm.), dalej ugn, w zw. z § 36 ust. 1 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207 poz. 2109, z późn. zm.), dalej: rozporządzenie, w zw. z art. 11d ust. 5, art. 12 ust. 5 i ust. 4a ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1363, z późn. zm.), dalej: specustawa drogowa, przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, gdyż Sąd uznał za odpowiadającą prawu zaskarżoną decyzję i oddalił skargę, pomimo że organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji nie powołał i nie zastosował przepisu szczególnego z § 36 ust. 4 rozporządzenia, a także nie powołał i nie zastosował zasady korzyści wynikającej z art. 134 ust. 3 i ust. 4 ugn, a przez to uniemożliwił skarżącemu uzyskanie słusznego odszkodowania przez odmowę zastosowania ochronnych funkcji zawartych w art. 134 ust. 3 i ust. 4 ugn wynikających z art. 21 ust. 2 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP oraz z art. 1 Pierwszego Protokołu Dodatkowego do Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności – pomimo nałożonego obowiązku, Sąd nie dokonał rzetelnej kontroli zaskarżonej decyzji, nie dostrzegł naruszenia prawa, a w konsekwencji przyjął, że decyzja organu odwoławczego odpowiada prawu, pomimo że organ odwoławczy oparł swoje rozstrzygnięcie na dowolnych ustaleniach rzeczoznawcy majątkowego, nie dokonał własnych ustaleń, a w konsekwencji, w ślad za organem pierwszej instancji, uchylił się od zastosowania § 36 ust. 4 rozporządzenia oraz zasady korzyści wynikającej z art. 134 ust. 3 i ust. 4 ugn, podczas gdy rzetelnie przeprowadzona kontrola zaskarżonej decyzji powinna prowadzić do zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ppsa i usunięcia z obiegu prawnego zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji;