Interpretacja indywidualna z dnia 30 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.252.2024.4.PP

Ustalenie obowiązku poboru podatku u źródła w związku z nabyciem usługi fundraisingowej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku potrącenia podatku u źródła.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 lipca 2024 r. (data wpływu 25 lipca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X (dalej również jako: X, Wnioskodawca) jest (…). Ponadto Wnioskodawca jest organizacją pożytku publicznego zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym (…) pod nr (…).

X nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

X zamierza zawrzeć w przyszłości Umowę (dalej: Umowa), z podmiotem zarejestrowanym na terytorium Hiszpanii Y S.L (dalej jako Spółka) w obszarze fundraisingu na podstawie których, Spółka podejmie się:

• zbierania/pozyskiwania funduszy (środków pieniężnych) na rzecz X od donatorów w postaci przekazywanych przez nich darowizn na cele statutowe X (działalność charytatywno-opiekuńcza). Pieniądze będą wpłacane jako darowizny na wyodrębniony w tym celu rachunek bankowy Spółki. Przekazywanie darowizny nastąpi przy okazji płatności przelewem/kartą/aplikacjami płatniczymi przez donatorów za zakupy usług/towarów na internetowych platformach sprzedażowych prowadzonych przez podmioty trzecie, które na podstawie odrębnych porozumień zawieranych przez te podmioty ze Spółką zezwolą na oferowanie przez Spółkę donatorom możliwości przekazania darowizn na X.

Darczyńca w momencie przelewu będzie poinformowany, iż darowizna dokonywana będzie na X. Stronami umowy darowizny będzie bezpośrednio donator i X, na którego rzecz jest ona dokonywana. Spółka nie będzie stroną darowizny, ani nie będzie posiadała żadnych praw do zebranych pieniędzy. Co miesiąc pozyskane darowizny będą przekazywane przelewem na rachunek bankowy X, jako podmiotu obdarowanego. Wypłata realizowana przez Spółkę na rzecz obdarowanego klienta będzie miała charakter techniczny i stanowiła będzie wyłącznie wykonanie umowy darowizny, przy której Wnioskodawca pośredniczy.

W ramach usługi fundraisingowej - oprócz pozyskiwania pieniędzy dla X, ich zbierania na wyodrębnionym rachunku bankowym i ich przekazywania do X (na rachunek bankowy) - Spółka będzie dokonywała dla X następujące świadczenia:

• poszukiwania podmiotów prowadzących działalność pod postacią internetowych platform sprzedażowych,
• realizowała akcje informacyjne/marketingowe skierowane do potencjalnych donatorów w postaci instrukcji/komunikatów/ na stronach internetowych o możliwości przekazania darowizn dla X w formule opisanej powyżej,
• zapewni na platformach sprzedażowych mechanizm płatniczy pozwalający na dokonanie darowizny przy okazji płatności przez donatorów za nabywane na tych platformach usługi/towary,
• udostępni X platformę internetową, na której X będzie na bieżąco uzyskiwać wiedzę o: (i) podmiotach, które pozwolą swoim klientom na przekazywanie darowizn do X, (II) wysokościach przekazanych darowizn.

Za pozyskanie na rzecz X pieniędzy (darowizn) Spółce będzie przysługiwało wynagrodzenie prowizyjne w wysokości stanowiącej określony w umowie procent od wartości pozyskanych dla X środków pieniężnych (darowizn). Wynagrodzenie Wnioskodawcy płatne będzie po przelaniu pozyskanych środków pieniężnych na rachunek bankowy X. Faktura wystawiona będzie pod tytułem "prowizja z tytułu usług, fundraisingu". Dotychczas wystawiane przez Spółkę faktury - na inne podmioty, które zawarły ze Spółką umowy podobnego rodzaju, co umowa którą Spółka planuje zawrzeć z X objęte były zwolnieniem z podatku VAT (VAT: exempt VAT).

Spółka jest podatnikiem VAT zarejestrowanym na terytorium Hiszpanii. Spółka nie dysponuje zakładem na terytorium RP (tj. zakładem w rozumieniu Umowy między rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i majątku z 15 listopada 1979 r. oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wniosku wskazaliście Państwo, że Spółka nie dysponuje na terytorium RP stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto, po uzupełnieniu wniosku, wniosek dotyczy tylko podatku dochodowego od osób prawnych.

Pytanie

Czy w zw. z nabyciem przez X usług od Spółki i koniecznością zapłaty przez X wynagrodzenia prowizyjnego do Spółki (z tytułu świadczonych przez Spółkę usług fundraisingowych) w wysokości stanowiącej określony w umowie z X procent od wartości przekazanych środków pieniężnych na X ciążył będzie obowiązek pobrania na zasadzie płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie X nie zachodzi obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatek u źródła) z tytułu wypłaty Spółce wynagrodzenia za świadczone przez nią dla X usługi fundraisingowe - co mogłoby odbywać się na zasadach oznaczonych w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Ww. wynika z następujących okoliczności: (1) stosownie do art. 7 umowa o unikaniu Umowy między rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i majątku z 15 listopada 1979 r. zyski osiągane przez przedsiębiorcę z siedziba w Hiszpanii z tytułu działalności prowadzonej na terytorium RP, jeżeli działalność nie jest prowadzona przez położony na terytorium RP zakład, podlegają wyłącznie opodatkowaniu na terytorium Hiszpanii, (2) usługa fundrasingowa [która jak podkreślono w niniejszym wniosku faktycznie stanowi usługę kompleksową/złożoną opartą o usługę przeważającą polegającą na pozyskiwaniu środków pieniężnych] nie jest wyszczególniona w katalogu objętym art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Przepis ten określa katalog przychodów (wraz z usługami z których przychody są osiągane), których osiągnięcie na terytorium RP skutkuje obowiązkiem ich opodatkowania w Polsce (a wiec i pobrania podatku u źródła).

Mając ww. rozważania na uwadze, X stoi na stanowisku, iż nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła w zw. z wypłacanym wynagrodzeniem do Spółki z tytułu świadczonych przez Spółkę usług fundraisingowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Jak stanowi art. 3 ust. 3  pkt 5 ustawy o CIT:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT:

W art. 21 ustawy CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale dodatkowo posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Z treści wniosku wynika, że zamierzają Państwo zawrzeć umowę z Y S.L (podmiotem zarejestrowanym na terytorium Hiszpanii) w obszarze fundraisingu. Na podstawie umowy spółka hiszpańska podejmie się zbierania/pozyskiwania funduszy (środków pieniężnych) na rzecz X od donatorów w postaci przekazywanych przez nich darowizn na cele statutowe X (działalność charytatywno-opiekuńcza). Pieniądze będą wpłacane jako darowizny na wyodrębniony w tym celu rachunek bankowy Y S.L. Przekazywanie darowizny nastąpi przy okazji płatności przelewem/kartą/aplikacjami płatniczymi przez donatorów za zakupy usług/towarów na internetowych platformach sprzedażowych prowadzonych przez podmioty trzecie, które na podstawie odrębnych porozumień zawieranych przez te podmioty ze Y S.L zezwolą na oferowanie przez Y S.L donatorom możliwości przekazania darowizn na X. Darczyńca w momencie przelewu będzie poinformowany, iż darowizna dokonywana będzie na X. Stronami umowy darowizny będzie bezpośrednio donator i X, na którego rzecz jest ona dokonywana. Spółka nie będzie stroną darowizny, ani nie będzie posiadała żadnych praw do zebranych pieniędzy. Co miesiąc pozyskane darowizny będą przekazywane przelewem na rachunek bankowy X, jako podmiotu obdarowanego. Wypłata realizowana przez Spółkę na rzecz obdarowanego klienta będzie miała charakter techniczny i stanowiła będzie wyłącznie wykonanie umowy darowizny, przy której Wnioskodawca pośredniczy.

W ramach usługi fundraisingowej Y S.L będzie dokonywała dla X jeszcze następujące świadczenia:

• poszukiwania podmiotów prowadzących działalność pod postacią internetowych platform sprzedażowych,
• realizowała akcje informacyjne/marketingowe skierowane do potencjalnych donatorów w postaci instrukcji/komunikatów/ na stronach internetowych o możliwości przekazania darowizn dla X w formule opisanej powyżej,
• zapewni na platformach sprzedażowych mechanizm płatniczy pozwalający na dokonanie darowizny przy okazji płatności przez donatorów za nabywane na tych platformach usługi/towary,
• udostępni X platformę internetową, na której X będzie na bieżąco uzyskiwać wiedzę o: (i) podmiotach, które pozwolą swoim klientom na przekazywanie darowizn do X, (II) wysokościach przekazanych darowizn.

Za pozyskanie na rzecz X pieniędzy (darowizn) Y S.L będzie przysługiwało wynagrodzenie prowizyjne w wysokości stanowiącej określony w umowie procent od wartości pozyskanych dla X środków pieniężnych (darowizn). Ponadto wskazują Państwo, że Y S.L nie posiada zakładu na terytorium RP.

Państwa wątpliwość budzi fakt, czy w związku z zapłatą wynagrodzenia prowizyjnego na rzecz spółki hiszpańskiej z tytułu świadczonych przez nią usług fundraisingowych na Państwach będzie ciążył obowiązek pobrania podatku u źródła.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 26 oraz m.in. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazać należy, że w art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że:

Zaś zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Z przywołanego wcześniej art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Z wniosku wynika, że płatności uzyskiwane przez Państwa nie są uzyskiwane z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

W przedmiotowej sprawie należy przeanalizować więc postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są: usługa doradcza, usługa księgowa, badanie rynku, usługa prawna, usługa reklamowa, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługa rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze. Pojęcia ww. usług nie zostały zdefiniowane w powołanej ustawie. Wobec braku w ustawie powyższych definicji należy, zdaniem Organu podatkowego, posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (zob. wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13).

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten kto udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze, uznając, że doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

• przejęcie zadań,
• pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,
• pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,
• pomoc w rozwiązywaniu problemów,
• pomoc w podejmowaniu decyzji,
• przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,
• przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,
• przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,
• identyfikacja i rozwiązywanie problemów,
• przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,
• dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp. Można przyjąć, że usługi doradztwa stanowią usługi zlecone przez daną organizację (klienta) i wykonane przez odpowiednio przygotowane i wykwalifikowane osoby (doradców), które pomagają zidentyfikować występujące problemy organizacyjne, zanalizować istniejące trudności, sformułować rozwiązanie badanych problemów, oraz które – w przypadku wyrażenia takiego życzenia przez klienta – pomagają we wdrożeniu rozwiązania. Działalność doradcza może dotyczyć różnych dziedzin, obszarów i obiektów, a zatem może być rozpatrywana w wielu aspektach.

Pod pojęciem „księgowość” według Słownik języka polskiego PWN rozumie „prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji”.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”.

Z kolei kontrola, to:

1.porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami,

2.nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Zarządzanie jest to celowe podejmowanie, przez odpowiednie osoby (kadrę), decyzji i działań prowadzących – dzięki wykorzystaniu posiadanych zasobów – do osiągnięcia złożonych celów w sposób skuteczny i sprawny (racjonalny) lub celowe dysponowanie tymi zasobami.

Pojęcie „zarządzania”, musi być rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania. Jest to zestaw metod i technik opartych na akceptowanych zasadach zarządzania (administrowania) używanych do planowania, oceny i kontrolowania pożądanych rezultatów.

Powyższa definicja „zarządzania” zyskała aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu można wymienić wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 491/15) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2118/16).

Pojęcie „zarządzania i kontroli”, musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

W odniesieniu do definicji obejmującej przetwarzanie danych wskazać należy, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) „przetworzyć” oznacza «przekształcić coś twórczo»; «opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową». Przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

Przetwarzanie danych związane jest zatem z opracowywaniem określonych danych przy wykorzystywaniu mocy obliczeniowej i zasobów pamięci infrastruktury komputerowej (hardware i software).

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu to usługi związane z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy.

Przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

Internetowy słownik języka polskiego PWN podaje, że reklama to:

• działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,
• plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-530/09 kluczowe dla uznania, danego świadczenia za usługę reklamy jest powiązanie z przekazaniem komunikatu mającego na celu poinformowanie publiczności o istnieniu bądź jakości produktu lub usług.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Umowa poręczenia uregulowana została w art. 876-887 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.). Poręczenie jest umową jednostronnie zobowiązującą, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Odnośnie „gwarancji” jak wskazano w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów opublikowanych na stronie internetowej, gwarancja również jest umową jednostronnie zobowiązującą. Na podstawie tej umowy gwarancji gwarant zobowiązuje się na rzecz beneficjenta gwarancji, że po spełnieniu przez beneficjenta określonych warunków zapłaty, wykona on na rzecz beneficjenta świadczenie pieniężne (suma gwarancyjna). Umowa gwarancji nie ma swojej regulacji ustawowej, z wyjątkiem fragmentarycznej regulacji zawartej w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 2439) (art. 80 i nast.), dotyczącej jednego z jej rodzajów, tj. umowy gwarancji bankowej. Zgodnie z przepisem art. 81 tej ustawy :

Innymi słowy, dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Z analizy charakteru opisanych we wniosku świadczeń wynika, że należności z tego tytułu nie mieszczą się w kategorii przychodów (dochodów) wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wynagrodzenie prowizyjne za świadczenie usług fundraisingu uiszczane na rzecz spółki hiszpańskiej nie mieści się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT. Tym samym nie mają Państwo obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. przychodów uzyskiwanych przez spółkę hiszpańską na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zaznaczyć należy, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis sprawy przedstawiony we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Państwa chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm. (dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).