Zmiana podstawy faktycznej powództwa w apelacji a dyskryminacja - Wyrok SN z dnia 22 maja 2024 r., sygn. II PSKP 32/23

Wypowiedzenie zmieniające musi być uzasadnione rzeczywistymi przyczynami reorganizacji, a propozycja nowych warunków pracy nie może naruszać praw pracownika, w tym prowadzić do dyskryminacji ze względu na działalność związkową, co winno być weryfikowane w każdym indywidualnym przypadku.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki (przewodniczący)

SSN Jarosław Sobutka (sprawozdawca)

‎SSN Renata Żywicka

w sprawie z powództwa R. N. ‎przeciwko "S." spółce z ograniczoną odpowiedzialnością ‎o odszkodowanie,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 maja 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu ‎z dnia 28 kwietnia 2022 r., sygn. akt VII Pa 14/22,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 22 grudnia 2021 r. (sygn. akt V P 1937/18), w sprawie z powództwa R. N. przeciwko „S.” sp. z o.o. o odszkodowanie, Sąd Rejonowy Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo R. N. (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 377,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Następnie, Sąd Okręgowy w Poznaniu VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu apelacji powoda wyrokiem z 28 kwietnia 2022 r. (sygn. akt VII Pa 14/22) oddalił apelację oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej. Analizując zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. w ocenie Sądu odwoławczego apelujący nie wykazał błędów logicznych w ocenie dowodów, nierozważenia przez ten sąd całego materiału dowodowego, braku świadomości i kultury prawnej, uchybienia regułom pozaprawnym i ocenom społecznym, do których odsyłają normy prawne. Zarzut przekroczenia swobodnej oceny dowodów, skutkującej błędnymi ustaleniami faktycznymi, może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże przekroczenie swobody sędziowskiej w zakresie któregoś z powyżej wymienionych kryteriów. W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu odwoławczego, apelujący w rozwinięciu zarzutów naruszenia przepisów art. 227 k.p.c. i art. 233 k.p.c. w rzeczywistości zarzuca Sądowi I instancji nieustalenie stanu faktycznego według własnej koncepcji, wskazując wybiórczo na dowody (z zeznań odwołującego i świadków B. O. i D. P.), które potwierdzają wnioski własne apelującego. Nie świadczy to bynajmniej o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów. Co więcej, w ocenie Sądu Okręgowego, apelujący utożsamia nierozważenie całości materiału dowodowego z pominięciem niektórych dowodów przez sąd jako zbędnych, aczkolwiek wskazanych przez stronę powodową oraz zeznań powoda podczas, gdy są to całkowicie odrębne czynności. Brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego może przejawiać się wybiórczą oceną dowodów, przeoczeniem istotnych dowodów w sprawie lub pominięciem okoliczności, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, np. poprzez nieuzasadnione przyznanie większej wartości dowodowej zeznaniom świadków ponad treść niekwestionowanych dokumentów w sprawie. Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti w przedmiotowej sprawie zgromadził w sprawie obszerny materiał dowodowy, dostarczony przez obie strony sporu, przeanalizował dokumenty, widniejące w aktach sprawy, jak również odebrał zeznania od świadków, które następnie indywidualnie ocenił - podobnie, jak zeznania samego powoda. Kierując się natomiast zasadniczym przedmiotem sporu, tj. roszczeniem powoda o niezgodne z prawem wypowiedzenie mu warunków pracy i płacy, Sąd Rejonowy uznał materiał dowodowy, zaprezentowany przez powoda w części za zbędny i wybiegający daleko ponad zakres powództwa, stąd materiał ten pominął, co zostało szczegółowo wyjaśnione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.