Interpretacja indywidualna z dnia 5 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.306.2024.1.ANK

- Czy usługi ubezpieczenia nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz za pośrednictwem podmiotów z Grupy opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT; - Czy dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz nierezydentów, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R).

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 czerwca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- usługi ubezpieczenia nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz za pośrednictwem podmiotów z Grupy opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT; 

- dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz nierezydentów, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

S.A. (dalej również jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce. W konsekwencji Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca działa w branży usług elektronicznych, specjalizując się m.in. w pośrednictwie w rejestracji (...), utrzymaniu kont poczty elektronicznej oraz udostępnianiu aplikacji (...) przez Internet.

100% akcji Spółki posiada podmiot z siedzibą w Niemczech będący częścią międzynarodowej grupy (dalej: „Grupa”) świadczącej m.in. usługi ….. W związku z prowadzoną przez siebie działalnością oraz mając na uwadze ryzyka, które się z tym wiążą, Wnioskodawca nabywa i będzie nabywać od zagranicznych podmiotów, niebędących rezydentami podatkowymi w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) usługi w zakresie ubezpieczeń majątkowych oraz osobowych (dalej: „usługi ubezpieczenia”). Podmioty, od których Wnioskodawca nabywa oraz może nabywać w przyszłości usługi ubezpieczenia, to:

- podmioty z Grupy będące nierezydentami dla celów podatkowych w Polsce, które refakturują/ będą refakturowały na Spółkę koszty usług ubezpieczenia nabytych od ubezpieczycieli będących również nierezydentami dla celów podatkowych w Polsce, lub

- ubezpieczyciele będący nierezydentami dla celów podatkowych w Polsce.

Wskazanie danych podmiotów zagranicznych

Mając na uwadze art. 14b § 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Wnioskodawca wskazuje, że usługi ubezpieczenia Wnioskodawca może nabywać bezpośrednio lub pośrednio od różnych podmiotów. Dla celów niniejszego Wniosku Spółka wskazuje, dane:

1)X

2)Y

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż usługi ubezpieczenia nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz za pośrednictwem podmiotów z Grupy opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz nierezydentów, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów prawa oraz przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego:

1.Usługi ubezpieczenia nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli będących nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT oraz za pośrednictwem podmiotów z Grupy, opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

2.Dokonując płatności, o których mowa w pytaniu nr 1 na rzecz nierezydentów, Spółka nie jest/nie będzie zobowiązana do realizacji innych obowiązków płatnika określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: IFT-2/IFT-2R).

Uzasadnienie

Ad. 1

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czyli ciąży na nich tzw. ograniczony obowiązek podatkowy.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wynika, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e (przepisy nieznajdujące zastosowania w niniejszej sprawie - w przypadku Wnioskodawcy), w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Biorąc pod uwagę brzmienie przytoczonych przepisów, w celu ustalenia, czy na Spółce ciąży obowiązek poboru podatku u źródła od wypłat dokonywanych na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu usług ubezpieczenia istotne jest ustalenie, czy wypłacane zagranicznemu kontrahentowi wynagrodzenie mieści się w kategorii świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przechodząc do wyżej wymienionego art. 21 ust. 1 ustawy CIT wskazać należy, iż zawiera on katalog należności, których wypłata na rzecz zagranicznego kontrahenta powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku u źródła. W ust. 1 pkt 2a tego przepisu wymieniono rodzaje usług, z których należności podlegają opodatkowaniu w Polsce, a mianowicie: usługi doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancje i poręczenia.

Zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT katalog świadczeń można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych.

Należy zaznaczyć, że przedmiotowy przepis nie wymienia literalnie usług ubezpieczenia, w związku z powyższym należy rozważyć czy usługi ubezpieczenia mieszczą się w ramach „usług o podobnym charakterze”.

Ogólna charakterystyka świadczeń o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych wprost w ustawie o CIT została przedstawiona m.in. w wyroku NSA z 8 sierpnia 2023 r. sygn. akt II FSK 210/21. Zgodnie z tym wyrokiem, w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT za świadczenia podobne należy uznać świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla tych wymienionych w przepisie, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w przepisie jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w tym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Poprawna wykładnia pojęcia „świadczenie o podobnym charakterze” prowadzi zatem do wniosków, że świadczenie takie to nie każde świadczenie, ale tylko świadczenie równorzędne pod względem prawnym do (świadczeń) usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, gwarancji i poręczeń.

W świetle powyżej przywołanego wyroku NSA, aby ustalić, czy usługi ubezpieczenia stanowią usługi podobne/równorzędne do usług literalnie wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy ustalić czy elementy istotne charakteryzujące usługi ubezpieczenia odpowiadają elementom istotnym usług wprost wymienionych we wspomnianym przepisie.

W ocenie Wnioskodawcy usługi ubezpieczenia z oczywistych względów nie powinny być traktowane jako usługi o podobnym charakterze do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu. Cechy charakterystyczne usług ubezpieczenia nie odpowiadają bowiem cechom ww. usług.

Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie szczególnie istotne będzie dokonanie oceny czy usługi ubezpieczenia, których dotyczy wniosek, mogą stanowić usługi podobne do usług gwarancji oraz poręczeń, wymienianych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Usługi ubezpieczenia a usługi gwarancji

Jakkolwiek zawieranie umów ubezpieczenia oraz umów gwarancji ubezpieczeniowych a także ich wykonywanie stanowi czynności ubezpieczeniowe, o których mowa w art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, to występuje szereg czynników, różniących te świadczenia, które wykluczają możliwość traktowania je jako świadczenia podobne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż umowa ubezpieczenia została uregulowana w art. 805 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm. dalej: „KC”).

Stosownie do art. 805 § 1 KC, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Jednocześnie art. 805 § 2 KC wskazuje, że świadczenie ubezpieczenia polega w szczególności na zapłacie:

1)przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;

2)przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

W przepisach brak jest natomiast legalnej definicji gwarancji. Wobec braku ustawowej definicji należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl) przez „gwarancję” rozumie się odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela. W KC można znaleźć rozróżnienie kilku rodzajów gwarancji - gwarancję udzielaną przy sprzedaży, gwarancję przy wykonaniu dzieła oraz gwarancja zapłaty za roboty budowlane. Gwarancja udzielana przy sprzedaży oraz przy wykonaniu dzieła ma charakter gwarancji jakości, co powoduje, że niezasadne jest porównywanie jej z usługami ubezpieczeniowymi.

Z kolei w ramach gwarancji zapłaty za roboty budowlane inwestor udziela wykonawcy (generalnemu wykonawcy) w celu zabezpieczenia terminowej zapłaty umówionego wynagrodzenia za wykonanie robót budowlanych (art. 649(1) § 1 KC). Stosownie zaś do § 2 niniejszego przepisu, gwarancją zapłaty jest gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa, a także akredytywa bankowa lub poręczenie banku udzielone na zlecenie inwestora.

Umowy gwarancji ubezpieczeniowej są powszechnie stosowanymi umowami w obrocie gospodarczym.

W tym miejscu należy wskazać jednak na istotne różnice pomiędzy gwarancją ubezpieczeniową a usługą ubezpieczeniową.

Jak już zostało wskazane powyżej pierwszą z cech odróżniających umowę ubezpieczenia od umowy gwarancji jest fakt, iż umowa ubezpieczenia jest umową nazwaną podczas, gdy umowa gwarancji stanowi umowę nienazwaną, nieuregulowaną w KC.

W dalszej części należy zauważyć, że w przeciwieństwie do usługi ubezpieczenia, w przypadku której ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem, w ramach gwarancji ubezpieczeniowej gwarant wypełnia jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika (zleceniodawcę gwarancji) niezależnie od okoliczności, które na brak zapłaty miały wpływ.

Kolejną cechą wskazującą na zasadnicze różnice pomiędzy gwarancją a usługą ubezpieczeniową jest fakt, iż w razie realizacji wypłaty środków z tytułu gwarancji, gwarantowi (tj. podmiotowi wystawiającemu gwarancję) przysługuje roszczenie do zleceniodawcy gwarancji o zwrot środków wypłaconych na rzecz beneficjenta gwarancji. W przypadku natomiast usług ubezpieczenia roszczenie takie nie występuje - ciężar ekonomiczny wypłaty środków (w razie zaistnienia zdarzenia objętego zakresem ubezpieczenia) leży po stronie zleceniobiorcy (zakładu ubezpieczeń).

Również odpowiedzialność za finansowanie usług ubezpieczenia oraz usług gwarancji jest odmienna w przypadku obu tych świadczeń. W ramach umów ubezpieczenia to ubezpieczający (będący często beneficjentem świadczenia) jest zobowiązany do opłacenia składki za okres trwania umowy. Zobowiązanie do opłacania składki nie ciąży natomiast na beneficjencie w przypadku gwarancji, gdyż podmiotem zobowiązanym do opłacenia prowizji za gwarancję jest dłużnik. Wartość prowizji za gwarancję jest również określona i co do zasady płatna z góry, w przeciwieństwie do składek na ubezpieczenia, które mogą być płatne w ratach w całym okresie trwania umowy i mogą podlegać waloryzacji.

Dodatkowo, Wnioskodawca zwraca również uwagę na różnice w konstrukcji umów gwarancji i ubezpieczenia. Specyfika umowy gwarancyjnej polega na tym, że jest ona zawierana między osobą będącą gwarantem, a beneficjentem. Z drugiej jednak strony między gwarantem a dłużnikiem zawierana jest dodatkowa umowa o udzielenie gwarancji - zatem w formie takiej współpracy mogą występować nawet 3 podmioty. Z kolei umowy ubezpieczenia maja charakter dwustronny.

Mając na uwadze powyższą argumentacje, w ocenie Wnioskodawcy konstrukcja prawna oraz sama istota usługi ubezpieczenia oraz usługi gwarancji cechują się fundamentalnymi różnicami, które jednoznacznie wskazują, iż świadczenia te są od siebie na tyle odległe, że nie sposób uznać je jako świadczenia podobne.

Usługi ubezpieczenia a usługi poręczeń

W ocenie Wnioskodawcy usługi ubezpieczenia nie należy również uznawać za usługi podobne do usług poręczeń.

W przeciwieństwie do umów gwarancji, umowy poręczenia zostały uregulowane w KC. Stosownie bowiem do art. 876 § 1 KC przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Umowy poręczenia stanowią zatem umowy wielostronne (podobnie jak umowy gwarancji), w przeciwieństwie do umów ubezpieczenia będącymi umowami dwustronnymi.

Istota umowy poręczenia sprowadza się do spełnienia zobowiązania wierzyciela na wypadek braku jego wykonania przez zobowiązanego (analogicznie jak w przypadku gwarancji). Nie jest przy tym istotna przyczyna z jakiej dłużnik sam nie wykonał świadczenia względem wierzyciela. Z natury umowy poręczeń nie wynika zatem, że ma ona charakter odszkodowawczy za zdarzenie przyszłe niepewne, tak ja ma to miejsce w przypadku ubezpieczeń.

Ponadto, w przypadku umów poręczenia podobnie jak przy umowach gwarancji, podmiotowi udzielającemu poręczenia przysługuje prawo dochodzenia kwoty od dłużnika na wypadek zaistnieją obowiązku wypłaty świadczenia wierzycielowi przez poręczyciela. Roszczenie zwrotu wypłaconego odszkodowania nie występuje natomiast w przypadku usług ubezpieczenia. Niniejsze oznacza, że ryzyko poręczyciela ogranicza się do ryzyka odzyskania środków od dłużnika.

Podsumowując, zawarcie umowy ubezpieczenia ma na celu rekompensatę poniesionej szkody podczas, gdy istotą świadczeń poręczenia jest zagwarantowanie wierzycielowi, że dłużnik spełni swoje świadczenie. W opinii Wnioskodawcy, cel oraz rola zawarcia umowy ubezpieczenia jest więc odmienna niż poręczeń.

Również w komentarzach do KC jest wskazywane, cyt.: Przepisy i praktyka obrotu wyróżniają wiele instytucji podobnych do poręczenia. Najbardziej zbliżone to poręczenie wekslowe i czekowe udzielane na gruncie przepisów prawa wekslowego i czekowego (por. np. I. Korczyńska, Poręczenie wekslowe). Podobną funkcję pełni też gwarancja bankowa. Zarówno poręczenia wekslowe i czekowe, jak i gwarancja mają - w odróżnieniu od poręczenia - charakter zobowiązań abstrakcyjnych, których ważność nie zależy od zobowiązania głównego. Umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej również wykazuje pewne podobieństwa z poręczeniem. Z rozwiązań podobnych do poręczenia największe znaczenie w obrocie ma obecnie gwarancja bankowa i ubezpieczeniowa (por. np. M. Sychowicz (W:) G. Bieniek i in., Komentarz. Zobowiązania, t. 2, 2009, s. 706; A. Szpunar, Zabezpieczenia osobiste..., s. 163; S. Rudnicki, O umowie gwarancyjnej, s. 1; G. Tracz, Gwarancja bankowa...; G. Tracz, Umowa gwarancji...; A. Kubas, Umowa na rzecz...; A. Kunicki, Umowa o świadczenie...)" (J. Ciszewski, P. Nazaruk (red.), Kodeks cywilny. Komentarz aktualizowany, Lex/el. 2022).

We wskazanych powyżej komentarzach umowy ubezpieczenia nie były wymieniane jako umowy podobne do umów poręczeń. Niniejsze dowodzi zatem, iż również w doktrynie umowy ubezpieczenia nie są uznawane za umowy podobne do umów poręczenia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wskazane różnice między gwarancją (zobowiązaniem się gwaranta do wypłaty świadczenia w przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika) i poręczeniem (zobowiązaniem się poręczyciela względem wierzyciela do wykonania zobowiązania na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał), a ubezpieczeniem (zobowiązaniem się ubezpieczyciela do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku/zdarzenia), nie pozwalają na uznanie, że świadczenia dokonywane w wykonaniu usługi ubezpieczenia może być uznane za „podobne” do gwarancji lub poręczenia w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W tym miejscu warto również wskazać, iż Ustawodawca również dokonuje rozróżnienia usług ubezpieczenia od usług gwarancji i poręczeń w ramach regulacji zawartych w art. 24aa ustawy o CIT regulującym zasady opodatkowania podatkiem od przerzuconych dochodów. Stosownie bowiem do wskazanego przepisu koszty uwzględnianie w kalkulacji przerzuconych dochodów obejmują swoim zakresem m.in. „koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz usług o podobnym charakterze” (art. 24aa ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT). Ustawodawca w analizowanym przepisie wprost dokonał rozróżnienia usług ubezpieczenia od usług gwarancji i poręczeń, pomimo iż katalog tych kosztów również jest katalogiem otwartym i obejmuje swoim zakresem „świadczenia o podobnym charakterze”. Usługi ubezpieczenia zostały również rozróżnione przez Ustawodawcę od usług poręczeń i gwarancji w ramach art. 24ca ustawy o CIT określającym zasady opodatkowania minimalnym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Stosownie bowiem do wskazanego przepisu przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem minimalnym uwzględnia się koszty zdefiniowane w ust. 3 pkt 4 analizowanego przepisu, tj. m.in. koszty „usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze”.

Mając na uwadze powyższe, gdyby intencją Ustawodawcy było objęcie zakresem regulacji art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usług ubezpieczenia (tak jak uczynił to w ramach, art. 24ca oraz 24aa ustawy o CIT), dałby temu wyraz poprzez stosowną zmianę przepisów i wskazanie wprost w katalogu usług opodatkowanych podatkiem u źródła w Polsce usług ubezpieczenia. Brak takiego wskazania przez Ustawodawcę, interpretować należy, iż jego intencją nie jest objęcie zakresem opodatkowania podatkiem u źródła usług ubezpieczenia.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, iż podstawową regułą wykładni w przypadku prawa podatkowego jest wykładnia literalna. Ponadto w prawie podatkowym istnieje zakaz stosowania wykładni rozszerzającej, jeżeli taka wykładania miałaby prowadzić do rozszerzenia zakresu należności podatkowych.

W ocenie Wnioskodawcy przyjęcie, iż usługi ubezpieczenia podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła, pomimo braku ich enumeratywnego wskazania w przepisach oraz pomimo faktu, iż nie stanowią one świadczeń o podobnym charakterze do usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT byłoby w sprzeczności z wykładnią literalną oraz stanowiłoby zastosowanie wykładni rozszerzającej.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi ubezpieczenia nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT potwierdzają również najnowsze interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

- interpretacja z dnia 17 listopada 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.473.2023.2.END, cyt.: Należy bowiem pamiętać, że zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Powyższe oznacza, że z uwagi na brak istotnych cech podobnych do usług enumeratywnie wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usługi ubezpieczenia nie mogą być uznane za usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła. Przyjęcie odmiennego poglądu stanowiłoby wykładnię rozszerzającą, której stosowanie, co do zasady, jest zabronione w świetle wyżej wymienionej zasady wykładni prawa podatkowego;

- Interpretacja z dnia 23 listopada 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.526.2023.2.MW, cyt.: W ocenie Wnioskodawcy, powyższe uzasadnienie zasługuje w całości na uwzględnienie, bowiem w sposób jasny wynika z niego, że sama konstrukcja prawna usługi ubezpieczenia oraz usługi gwarancji (mimo posiadania wspólnej cechy związanej z zaistnieniem danego zdarzenia), cechują się dużymi różnicami tak, że nie sposób uznać ich za świadczenia o podobnych charakterach. (...)

Co więcej, gdyby intencją ustawodawcy było objęcie usług ubezpieczeniowych dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., to zostałyby one literalnie wymienione w tym przepisie. (...)

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przedstawione w zaistniałym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) Usługi Ubezpieczeń nie podlegają w ogóle opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ustawy o CIT, zważywszy iż ani nie zostały wprost wymienione w tym przepisie, ani też nie mogą zostać uznane za świadczenia o podobnym charakterze do usług wymienionych w tym przepisie;

- interpretacja z dnia 23 listopada 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.269.2019.12.EJ.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę w niniejszej sprawie znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów, np. w wyroku NSA z dnia 12 maja 2023 r., sygn. II FSK 1295/20, sąd wskazał cyt.: Tym bardziej zatem, skoro użycie zwrotu „świadczeń o podobnym charakterze” ma na celu uelastycznienie zakresu przedmiotowego wykładanej normy prawnej z uwagi na międzynarodowy charakter świadczeń, których ona dotyczy oraz wykorzystywanie trudnych do zdefiniowania usług przy agresywnej optymalizacji podatkowej - przemilczenie przez ustawodawcę usługi ubezpieczenia należy uznać za znamienne.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że umowa, której treść odpowiada essentialia negotii umowy ubezpieczenia, określonym w art. 805 § 1 k.c., nie jest „świadczeniem o podobnym charakterze” do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. W konsekwencji podmioty wskazane w art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. nie mają obowiązku pobierać jako płatnicy podatku u źródła od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., z tytułu świadczenia usługi ubezpieczenia.

Podobne stanowisko sądu zostało zawarte w wyroku NSA z dnia 14 lutego 2023 r., sygn. II FSK 972/22, wyroku NSA z dnia 16 maja 2023 r., sygn. II FSK 2757/20.

Dodatkowo w wyroku NSA z dnia 17 sierpnia 2021 r., sygn. II FSK 587/21 sąd wskazał, cyt.: Równocześnie posłużenie się przez prawodawcę katalogiem otwartym przy opisie zakresu okoliczności, których wystąpienie rodzi określone obowiązki na gruncie prawa podatkowego nie może stanowić usprawiedliwienia dla nadmiernej swobody przy jego wykładaniu przez organy oraz nadawaniu im nazbyt szerokich ram przy jego stosowaniu. Skoro użycie pojęć niedookreślonych rodzi niepewność co do praw i obowiązków, jak również utrudnia przewidywanie skutków podatkowych podejmowanych działań, w celu wyeliminowania tych negatywnych zjawisk, wspomniane cechy muszą być istotne i mieć pewne podstawy.

Wykładając i stosując art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. należy także mieć na uwadze zasadę zaufania do państwa i stanowionego prawa, zwaną też zasadą lojalności państwa wobec jednostki. Wymaga ona - ogólnie rzecz ujmując - stosowania prawa w taki sposób, aby nie stawało się dla obywatela pułapką i by mógł on układać swoje sprawy w zaufaniu, iż nie naraża się na prawne skutki, których nie przewidywał w chwili podejmowania tych decyzji (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 czerwca 2012 r., sygn. akt K 4/03). Tym samym podatnikowi - czy też, jak ma to miejsce w przypadku podatku u źródła, również płatnikowi - należy zapewnić możliwość racjonalnego rozumienia przepisu w oparciu o przyjęte w kulturze prawnej dyrektywy interpretacyjne.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) usługi ubezpieczenia nie podlegają w ogóle opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ustawy o CIT, z uwagi na fakt, iż ani nie zostały one wprost wymienione w tym przepisie, jak również nie mogą zostać uznane za świadczenia o podobnym charakterze do usług wymienionych w tym przepisie, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2

Mając na uwadze argumentację przedstawioną w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1, intencją Spółki jest dodatkowo potwierdzić wpływ wyżej wskazanych konkluzji na zakres jej obowiązków wynikających z przepisów dotyczących zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W tym zakresie, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 26 ustawy o CIT, w sytuacji dokonywania płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 tej ustawy „Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.”

W ocenie Spółki, treść powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wskazuje, że udokumentowanie siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym przez niego certyfikatem rezydencji konieczne jest jedynie dla zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową lub przepisami szczególnymi ustawy o CIT regulującymi zwolnienie z podatku u źródła (tj. w oparciu o art. 21 ust. 3 oraz 22 ust. 4 ustawy o CIT).

Mając jednak na uwadze konkluzje dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynikające z uzasadnienia stanowiska Spółki dot. pytania nr 1, w przedmiotowej sytuacji nie sposób jest przypisać świadczeń uiszczanych na rzecz nierezydentów z tytułu usług ubezpieczenia do żadnej z należności wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do będących przedmiotem niniejszego wniosku płatności, obowiązek podatkowy w ogóle nie powstaje, a co za tym idzie dyspozycja art. 26 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe skutkuje w szczególności tym, że w obowiązującym stanie prawnym nie jest wymagane przedstawianie certyfikatu rezydencji zagranicznych kontrahentów Spółki, ponieważ dokumenty takie są wymagane wyłącznie w sytuacji zastosowania stawki zryczałtowanego podatku dochodowego wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, niepobrania podatku zgodnie z taką umową bądź zastosowania jednego ze zwolnień z opodatkowania tym podatkiem, co w opisywanej sprawie nie ma zastosowania.

Zdaniem Spółki, powyższy wniosek dotyczący braku powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do analizowanych należności z tytułu usług ubezpieczenia przekłada się także na inne obowiązki informacyjne zawarte w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie bowiem do art. 26 ust. 3 zd. 2 ustawy o CIT: „Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1)art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2)art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru. Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.”

W przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, wątpliwości Spółki dotyczą jedynie płatności uiszczanych na rzecz nierezydentów, w związku z czym przedmiotem interpretacji jest wyłącznie obowiązek informacyjny wynikający z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do tej informacji, art. 26 ust. 3a ustawy o CIT stanowi, że płatnicy są obowiązani przesłać tę informację w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b (tj. na wniosek podatnika).

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 3d ustawy o CIT: „Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.”

Biorąc pod uwagę ww. regulacje, wskazać należy, że obowiązek złożenia ww. informacji powstaje wyłącznie w przypadku dokonywania wypłat, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT (tj. opodatkowanych zryczałtowanym podatkiem na zasadach art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT). Sytuacja taka nie zachodzi w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, bowiem - zgodnie z wcześniej przedstawioną argumentacją - w analizowanej sytuacji, wypłacane należności z tytułu usług ubezpieczenia nie zawierają się w żadnej z kategorii płatności wymienionych w treści art. 21 ust. 1 bądź 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając to na uwadze, stwierdzić należy, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek składania informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT w odniesieniu do opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym płatności realizowanych na rzecz nierezydentów z tytułu usług ubezpieczenia, tj. zarówno w zakresie płatności za usługi ubezpieczenia dokonywane bezpośrednio na rzecz ubezpieczycieli będących nierezydentami jak i za pośrednictwem podmiotów z Grupy.

W związku z tym, w ocenie Spółki, za prawidłowe należy uznać jej stanowisko również w zakresie pytania nr 2, bowiem z przedstawionej analizy prawnej wynika, że w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie jest ona zobowiązana do realizacji innych obowiązków określonych w art. 26 ustawy o CIT, w tym w szczególności do uzyskania certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta oraz przesłania danemu nierezydentowi i właściwemu organowi podatkowemu informacji, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT (tj.: informacji IFT-2/IFT-2R).

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone również w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

- w interpretacji z dnia 30 listopada 2023 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.494.2023.1.MM, cyt.: (...) w przypadku świadczeń, od których nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego, Spółka nie ma obowiązku pozyskiwania certyfikatu rezydencji od odbiorcy płatności z tytułu takich świadczeń.

Wymóg pozyskania certyfikatu wynika bowiem z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., a zatem dotyczy tylko płatnika podatku, który weryfikuje warunki zastosowania preferencyjnej stawki, zwolnienia lub niepobrania podatku (na podstawie przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania) i w ten sposób potwierdza ich spełnienie. Obowiązek pozyskania certyfikatu rezydencji nie dotyczy zatem podmiotu, który w ogóle nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.;

- w interpretacji z dnia 17 listopada 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.473.2023.2.END, cyt.: (...) Z uwagi na fakt, iż zdaniem Wnioskodawcy usługi ubezpieczeniowe przez niego nabywane nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku u źródła. Oznacza to więc, że nabywając usługi ubezpieczeniowe od nierezydentów Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła z tego tytułu i jego wpłaty na rachunek urzędu skarbowego. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi, że usługi ubezpieczeniowe nie mieszczą się w katalogu usług, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, to dla nie pobrania podatku Wnioskodawcy nie jest zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji podmiotu, od którego nabywane są przedmiotowe usługi ubezpieczeniowe;

- w interpretacji z dnia 23 listopada 2023 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.526.2023.2.MW, cyt.: Jak wykazano jednak we wcześniejszej części wniosku, wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu zapłaty wynagrodzenia za Usługi ubezpieczeniowe i Usługi Towarzyszące nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy w związku z wypłatą wynagrodzenia z tytułu nabycia tychże usług brak obowiązku pobrania podatku u źródła nie jest uzależniony od posiadania przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji odbiorcy wynagrodzenia.

(...) z powyższego jednoznacznie wynika, iż jeżeli wypłacane wynagrodzenie nie jest objęte opodatkowaniem zgodnie z przepisami ustawy o CIT, nie ma również obowiązku wykazania dokonywanych wypłat w deklaracji IFT-2R.

Tym samym, wypłacane przez Spółkę należności za Usługi Ubezpieczeń oraz Usługi Towarzyszące nie podlegają obowiązkowi wykazywania w deklaracjach IFT-2/IFT-2R.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja dotyczy wyłącznie transakcji z podmiotami wymienionymi we wniosku, dla których dane w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami zostały przez Wnioskodawcę wskazane.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.