Decyzja organu podatkowego w zakresie ulg na podstawie art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej - Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2024 r., sygn. III FSK 93/22

W przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, tj. ważny interes podatnika lub interes publiczny albo obie przesłanki łącznie, organ podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy przyznać podatnikowi ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych, czy też nie.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Bogusław Woźniak, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia NSA Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 3 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Lu 422/21 w sprawie ze skargi J. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2021 r., nr SKO.41/2327/P/2021 w przedmiocie ulgi płatniczej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 3 listopada 2021 r., I SA/Lu 422/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę J.D. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z 12 sierpnia 2021 r., nr SKO.41/2327/P/2021, w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że zaskarżoną decyzją SKO w Lublinie utrzymało w mocy decyzję Burmistrza K. z 27 kwietnia 2021 r., w której organ umorzył wobec Skarżącej zaległość podatkową w podatku od nieruchomości z tytułu I raty podatku za 2021 r. w kwocie 1.039,80 zł wraz z odsetkami w kwocie 10 zł oraz odmówił umorzenia zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości z tytułu I raty podatku za 2021 r. w kwocie 2.426,20 zł. Oddalając skargę sąd podzielił stanowisko organów podatkowych, że ze względu na wyjątkowy charakter ulgi podatkowej, o której mowa w art. 67b § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2019. poz. 900 z późn. zm., dalej jako: ,,o.p."), przyznanie tej ulgi w całości w stanie faktycznym sprawy stanowiłoby naruszenie zasady równości obywateli w zakresie obowiązku ponoszenia świadczeń publicznoprawnych. Zdaniem sądu, straty finansowe związane z prowadzoną działalnością w stanie epidemii – na które powołuje się Skarżąca - nie są podstawą do automatycznego udzielenia ulgi, a pogorszenie sytuacji finansowej przedsiębiorcy nie miało charakteru trwałego, czy też wyjątkowego (nadzwyczajnego) na tle innych podatników dotkniętych skutkami pandemii. W konkluzji sąd stwierdził, że w tej sprawie nie doszło do naruszenia art. 67b § 1 pkt 2 i art. 67a § 1 pkt 3, art. 207 i 210 o.p. w zw. z art. 1 i 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2020 r., poz. 708) oraz pkt 3, art. 2 ust. 2, art. 7 i 8 rozporządzenia (UE) 1407/2013. Nie naruszono również art. 2a oraz art. 120 i art. 121 § 1 o.p.