Wyrok NSA z dnia 15 maja 2024 r., sygn. II GSK 200/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2024 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. N. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 2679/19 w sprawie ze skargi I. N. w P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 października 2019 r. nr DZP-VI.6240.180.2019 w przedmiocie powołania na stanowisko notariusza i wyznaczenia siedziby kancelarii notarialnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od I. N. w P. na rzecz Ministra Sprawiedliwości 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 3 września 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 2679/19 oddalił skargę Izby Notarialnej w P. (dalej: Izba, Skarżąca) na decyzję Ministra Sprawiedliwości (dalej: MS, Minister) z 4 października 2019 r. w przedmiocie powołania na stanowisko notariusza i wyznaczenia siedziby kancelarii notarialnej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Izba Notarialna w P., zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania przed sądami administracyjnymi obu instancji.

W piśmie 25 listopada 2020 r., uzupełniającym skargę kasacyjną Izba oświadczyła, że wnosi o przeprowadzenie rozprawy:

Według zapisu ze skargi kasacyjnej "Zaskarżonej decyzji zarzucam (podstawy kasacyjne)" zgłoszono:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 12 § 1 w zw. z art. 11 ustawy z 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. z 2020 r., poz. 1192, poz. 2291; dalej: Pr.not.), poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że należyte wykonywanie zawodu radcy prawnego (bądź innego zawodu prawniczego) automatycznie przesądza (a co najmniej prowadzi do powstania domniemania) o dawaniu przez kandydata do zawodu notariusza rękojmi prawidłowego wykonywania zawodu notariusza, co w konsekwencji doprowadziło sąd do - nieznajdującego oparcia w przepisach obowiązującego prawa - przyjęcia, że nie istnieje potrzeba wnikliwego zbadania przez Ministra Sprawiedliwości spełnienia przez osobę, która wykonywała zawód adwokata lub radcy przez okres co najmniej 3 lat spełnienia przesłanki, o której mowa w art. 11 pkt 2 in fine Pr.not.;