Wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2011 r., sygn. II GSK 36/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk (spr.) Sędzia NSA Rafał Batorowicz Sędzia del. WSA Beata Ziomek Protokolant Anna Fyda - Kawula po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J.M.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 lipca 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 600/09 w sprawie ze skargi J.M.S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec wpisu na listę radców prawnych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od Ministra Sprawiedliwości na rzecz J.M.S. kwotę 297 zł (dwieście dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 lipca 2009 r. o sygn. akt VI SA/Wa 600/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę J.S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec wpisu na listę radców prawnych.

Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że Rada Okręgowej Izby Radców Prawnych w B. (zwana dalej: OIRP) uchwałą z dnia [...] grudnia 2008 r., nr [...] wpisała skarżącą na listę radców prawnych. Decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 104 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 311 ust. 2 i art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm.) i wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2006 r. sygn. akt K 30/06 (Dz. U. Nr 206, poz. 1522) w zw. z art. 190 ust. 3 Konstytucji RP sprzeciwił się wpisowi skarżącej na listę radców prawnych dokonanemu powyższą uchwałą. W uzasadnieniu stwierdził, że OIRP nie dokonała analizy okresu zatrudnienia skarżącej pod kątem praktyki w świadczeniu pomocy prawnej i pominęła ww. wyrok, w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 6 lit. a) ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163, poz. 1361) w zakresie, w jakim stwarza możliwość dopuszczenia do wykonywania zawodu radcy prawnego osób, które po złożeniu wskazanych w nim egzaminów nie wykazują się odpowiednią praktyką w zawodzie prawniczym, jest niezgodny z art. 17 ust. 1 Konstytucji. Organ powołał się też na wyroki z dnia 20 listopada 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1601/06 i z dnia 25 października 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1550/06, w których WSA w W. odnosząc się do wyroku z dnia 19 kwietnia 2006 r. sygn. akt K 6/06, w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności art. 66 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) z art. 17 ust. 1 Konstytucji, stwierdził, że przedmiotem oceny kandydata, w zakresie wpisu, powinien być między innymi praktyczny kontakt osoby z wykonywaniem danego zawodu prawniczego. Skarżąca od dnia 23 sierpnia 1999 r. jest zatrudniona w Kancelarii Adwokackiej L.D. w P. na stanowisku pracownika biurowego. Od dnia 30 marca 2008 r. przebywa na urlopie wychowawczym, podczas którego w dniach 1, 2 i 24 września 2008 r. zdała egzamin sędziowski. Skarżąca nie ma odpowiedniej praktyki w zawodzie prawniczym po zdaniu egzaminu sędziowskiego, która pozwoliłaby na uzyskanie wpisu na listę radców prawnych. Od dnia zdania egzaminu sędziowskiego do chwili wydania uchwały o wpisie na listę radców prawnych upłynęło jedynie dwa miesiące, nadto skarżąca przebywa na urlopie wychowawczym, a zatem nie wykonuje zawodu prawniczego. Organ powołał się na też na wyrok wydany w sprawie sygn. akt VI SA/Wa 1732/07, w którym WSA w W. stwierdził, że osoba, która po zdaniu egzaminu prokuratorskiego przebywa na urlopie macierzyńskim i nie podjęła pracy na stanowisku dającym gwarancję wykazania się odpowiednią praktyką prawniczą, nie daje rękojmi należytego wykonywania zawodu radcy prawnego. Praktyka zawodowa skarżącej, nie może być uznana za wystarczającą do przyjęcia, że daje ona rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu radcy prawnego.