Interpretacja indywidualna z dnia 27 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDWT.4011.25.2024.1.BK

Zaniechania poboru podatku w związku z umorzeniem pożyczki hipotecznej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 kwietnia2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia pożyczki hipotecznej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wszystkie opisane zdarzenia dotyczą małżonków A. i B. C., pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym i w ustawowej małżeńskiej wspólności majątkowej – wspólnie rozliczających podatek dochodowy. W opisanym okresie Małżonkowie nie posiadali własnej nieruchomości mieszkalnej, po sprzedaży własnego mieszkania w X. w 2005 r., przeprowadzili się do Y., gdzie zamieszkiwali w domu rodziców p. A.C. i planowali zakup własnego mieszkania lub domu. Celem realizacji własnych potrzeb mieszkaniowych, w dniu 25 sierpnia 2006 r. przed notariuszem zawarli ze sprzedającymi umowę przedwstępną w formie aktu notarialnego zakupu nieruchomości z rynku wtórnego. Przedmiotem sprzedaży była nieruchomość stanowiąca prawo użytkowania wieczystego działki gruntu wraz z odrębną własnością posadowionego na tej działce budynku (dom jednorodzinny (...) do gruntownego remontu), za cenę 145 tys. zł. Przy akcie Małżonkowie uiścili sprzedającej 10 tys. zł zadatku z własnych środków. Celem zakupu ww. nieruchomości było wyłącznie zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Strony ustaliły termin zawarcia umowy właściwej przeniesienia praw i własności do 16 października 2006 r.

Na podstawie aktu notarialnego umowy przedwstępnej, Małżonkowie wystąpili do Banku (...) S.A. z wnioskiem o udzielenie kredytu mieszkaniowego celem sfinansowania pozostałej do zapłaty ceny zakupu przedmiotowej nieruchomości (ok. 140 tys. zł z kosztami notarialnymi) oraz kosztów remontu. W tym celu złożyli komplet wymaganych dokumentów oraz na żądanie Banku zlecili m.in. Operat Szacunkowy Nieruchomości wykonany przez rzeczoznawcę wskazanego przez bank, w którym oszacowano wartość nieruchomości na kwotę 150 tys. zł przed remontem oraz 240 tys. zł po remoncie).

Ponieważ jednak sprzedający nie wykonali zobowiązań z umowy przedwstępnej, tj. nie stawili się do podpisania aktu właściwego/Umowy Sprzedaży ani nie zwrócili zadatku w zakreślonym w umowie przedwstępnej terminie – mimo otrzymania pozytywnej decyzji kredytowej od Banku do podpisania umowy kredytu mieszkaniowego w Banku w tym momencie nie doszło.

Państwo C. nie wycofali się jednak z nabycia tej nieruchomości i w celu realizacji umowy sprzedaży nieruchomości, po wcześniejszych polubownych próbach zamknięcia transakcji, na podstawie umowy przedwstępnej, wystąpili (...) 2007 r. do Sądu Okręgowego z pozwem o zobowiązanie sprzedających do złożenia oświadczenia woli w sprawie sprzedaży tej nieruchomości.

W dniu (...) 2007 r. Sąd Okręgowy w pełni uznał żądanie pozwu i wydał wyrok, w którym zobowiązał pozwanych/sprzedających do złożenia oświadczenia woli w przedmiocie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Małżonkom C., zwrotu kosztów procesu (z klauzulą prawomocności z dnia (...) 2007 r.). Na Małżonkach ciążyło z kolei zobowiązanie do zapłaty pozostałej ceny za nieruchomość sprzedającym. Pomimo wyroku, część ze sprzedających nadal zamieszkiwała w nieruchomości i odmawiali uznania wyroku i dobrowolnego wydania nieruchomości, w związku z czym Państwo C. odmówili zapłaty pozostałej ceny do czasu wydania (objęcia w posiadanie nieruchomości). Po bezskutecznych negocjacjach w celu polubownego załatwienia sprawy, 13 czerwca 2007 r. wystąpili do Sądu Rejonowego z pozwem o eksmisję sprzedających wraz z ich bliskimi zamieszkującymi w nieruchomości i wydanie nieruchomości. W dniu (...) 2007 r. Sąd uznał w pełni żądanie pozwu i wydał wyrok nakazujący sprzedającym opuszczenie i wydanie nieruchomości kupującym oraz (...) 2007 r. wydał Postanowienie o odrzuceniu apelacji jednej ze sprzedających, tym samym wyrok stał się prawomocny.

W wyniku opisanych wyżej postępowań sądowych Państwo C. uzyskali tytuł prawny własności budynku (domu jednorodzinnego) i prawa użytkowania wieczystego gruntu działki nr 111 oraz prawo do objęcia w posiadanie (wydanie przez sprzedających) nieruchomości zgodnie z zawartą pierwotnie umową przedwstępną. Ponieważ zgodnie z art. 64 Kodeksu cywilnego, prawomocne orzeczenie sądu zastępuje oświadczenie woli w formie aktu notarialnego oraz wszelkich innych form szczególnych wymaganych dla ważności dokonania danej czynności prawnej, przywołane wyroki z chwilą ich uprawomocnienia zastąpiły prawnie umowę sprzedaży nieruchomości (standardowo wymaganą w formie aktu notarialnego). Jednocześnie Małżonkowie zgodnie z wyrokiem zobowiązani byli rozliczyć ze sprzedającymi pozostałą cenę zakupu określoną w umowie przedwstępnej z dnia 25 sierpnia 2006 r.

W konsekwencji zastąpienia przez wyroki sądowe właściwej umowy zakupu nieruchomości Państwo C. zgłosili do urzędu skarbowego fakt „nabycia” nieruchomości oraz złożyli deklarację PCC-1 i dokonali bezpośrednio do urzędu skarbowego zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych (standardowo pobieranego przez notariusza przy podpisywaniu aktu).

Na Małżonkach ciążyło zobowiązanie rozliczenia ceny ze sprzedającymi, ale nie posiadali oni własnych środków, gdyż od samego początku planowali sfinansować zakup nieruchomości kredytem bankowym. W związku z tym, celem rozliczenia ceny ze sprzedającymi, ponownie wystąpili do Banku (...) S.A. o udzielenie kredytu mieszkaniowego na sfinansowanie zakupu tej nieruchomości. Ze względu na nietypowy charakter przeniesienia własności i nabycia tytułu prawnego do objęcia w posiadanie nieruchomości (wyroki sądowe zastępujące standardową umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego) z niemożliwym do określenia wcześniej terminem zakończenia postepowań sądowych, wydania i uprawomocnienia wyroku - Bank dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowań sądowych na korzyść Państwa C. ponownie rozparzył ich wniosek kredytowy i finalnie zaproponował produkt kredytowy o nazwie "Umowa pożyczki hipotecznej spłacanej w ratach annuitetowych, udzielona w walucie wymienialnej” (CHF - Frank Szwajcarski)" z niższą ratą niż w PLN i z zabezpieczeniem w postaci hipoteki w CHF na przedmiotowej nieruchomości.

Jak wtedy bank tłumaczył, z chwilą uprawomocnienia się wyroku, Małżonkowie stali się już formalnie właścicielami nieruchomości i tym samym niemożliwym już było wpisanie wprost do umowy kredytowej celu „zakup nieruchomości” i wypłaty środków uzyskanych z kredytu sprzedającym na podstawie zapisów wynikających z aktu notarialnego/umowy sprzedaży (gdyż takowej nie było - zastąpiły ją wyroki sądu). Bank tłumaczył, że jest to produkt zamienny do zastosowania w tej nietypowej sytuacji prawnej. Z kolei dla Państwa C. nie miało to wtedy znaczenia, gdyż jedynym ich celem było uzyskanie środków z banku celem rozliczenia ceny nieruchomości ze sprzedającymi i rozpoczęcia jej remontu. Ani z wykształcenia, ani z zawodu nie posiadali Oni wiedzy ani doświadczenia bankowego, ani podatkowego czy świadomości, czy to będzie miało jakiekolwiek znaczenie w przyszłym stanie prawnym, gdyż w powszechnym rozumieniu kredyt i pożyczka uznaje się jako tożsame zagadnienia, szczególnie gdy są udzielane przez ten sam bank i proponowane alternatywnie. W szczególności, jak tłumaczono, Umowa „Pożyczka hipoteczna” udzielana przez BANK Państwowy zawierała wszystkie zapisy takie same jak umowa nazwana przez Bank „Kredyt Hipoteczny”, a jedyną różnicą była wypłata środków na konto kredytobiorców, a nie bezpośrednio sprzedających.

Umowa kredytowa zawarta na 20 lat, z zabezpieczeniem w postaci hipoteki na przedmiotowej nieruchomości została zawarta przez Małżonków z Bankiem (...) S.A. w dniu 27 listopada 2007 r. na kwotę 66.193,39 CHF, co w przeliczeniu na walutę Polską stanowiło wtedy kwotę ok. 135 000 zł do wypłaty, pokrywającą ustaloną w umowie przedwstępnej cenę za nieruchomość (z uwzględnieniem wpłaconego zadatku i kosztów notarialnych). Stroną umowy z bankiem byli wyłącznie Państwo C..

Niezależnie od nazwy handlowej produktu bankowego, umowa zawierała wszystkie elementy wymagane prawem bankowym jak dla kredytu hipotecznego, a pieniądze, które otrzymali z tytułu tej umowy, w całości przeznaczyli na rozliczenie się ze sprzedającymi z ceny nieruchomości oraz objęcie jej w posiadanie (zgodnie z prawomocnymi wyrokami i Postanowieniami sądowymi) oraz na przystąpienie do gruntownego remontu budynku (domu mieszkalnego) w ramach nieruchomości.

Państwo C. posiadają dokumentację rozliczenia ze sprzedającymi pozostałej ceny nieruchomości. Ze względu na czas jaki upłynął, nie posiadają już kompletnej dokumentacji dotyczącej remontu domu, jednak potwierdzeniem wydatkowania środków celem wykonania remontu jest porównanie stanu budynku wg wskazanej wyżej ekspertyzy ze stanem obecnym oraz składane do urzędu skarbowego w tamtych latach wnioski VZM-1 (obejmujące część wydatków poniesionych przez Nich również na remont).

Przedmiotowa nieruchomość (dom/budynek mieszkalny posadowiony na działce gruntu nr 111):

a.została zakupiona wyłącznie przez Małżonków C., na ich własne potrzeby, którzy byli jednocześnie jednymi stronami umowy kredytowej,

b.była jedynym celem zaciągnięcia kredytu,

c.zabezpieczała i nadal zabezpiecza potrzeby mieszkaniowe wyłącznie Małżonków C. – po dokonaniu remontu do dziś w nim zamieszkują i prowadzą gospodarstwo domowe w ramach wspólności majątkowej,

d.nie był w przeszłości wynajmowany czy też wykorzystywany w celu prowadzenia działalności gospodarczej,

e.stanowiła jedyne zabezpieczenie kredytu (hipoteka zwykła i kaucyjna w CHF na nabytej nieruchomości),

f.Małżonkowie C. nie korzystali w przeszłości z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej.

W 2022 r., na podstawie zleconej analizy prawnej oraz stanowiska Rzecznika Finansowego Państwo C. powzięli wiedzę, iż Umowa z (...) S.A. zawiera tzw. „klauzule abuzywne” w zakresie stosowanych przez Bank sposobów przeliczenia kursów CHF na PLN, będące podstawą do jej unieważnienia. Potwierdza to również dokument tzw. (...), gdzie wymienione są klauzule z "pożyczki hipotecznej (...) S.A.” skutkujące nieważnością całej umowy (tożsame jak w umowie ).

Na tej podstawie skierowali przeciwko Bankowi (...) S.A. do Sądu Okręgowego pozew z żądaniem unieważnienia umowy. W trakcie procesu w I instancji, Bank zaproponował Małżonkom polubowne zakończenie sporu sądowego i zawarcie ugody pozasądowej.

W dniu 15 maja 2023 r. Państwo C. zawarli z Bankiem (...) S.A. pozasądową ugodę dotyczącą zakończenia sporu sądowego. W ramach ugody:

a.stwierdzono, że w księgach banku wysokość zadłużenia wynosiła 24 840,16 CHF (z tego kapitał 24061,63 CHF, odsetki zapadłe 743,06 CHF, odsetki bieżące 35,47 CHF,

b.Strony postanowiły, że dokonają przeliczenia kredytu, tak jakby kredyt od początku został udzielony w złotych polskich,

c.po przeliczeniu na PLN po średnim kursie z dnia poprzedzającego zawarcie ugody, daje kwotę pozostającą do spłaty 115.986,16 zł (kapitał 112.350,97 + odsetki zapadłe 3.469,57 zł, odsetki bieżące 165,62 zł),

d.w zakresie opisanym w lit. c - Bank zwolnił Małżonków z długu w kwocie 115 820,54 zł (112 350,97 kapitał, 3469,57 odsetki),

e.dodatkowo, z tytułu zawarcia ugody, tj. odstąpienia od dalszego sporu rozumianego w ugodzie jako wycofanie powództwa z sądu i zrzeczenia się roszczeń w nim zawartych wobec Banku, wypłacił Małżonkom dodatkową kwotę w wysokości 34 591,05 zł.

f.decyzję o zawarciu ugody z Bankiem Państwo C. podjęli m.in. w oparciu o rozwiązania i przepisy wspierające Kredytobiorców, tzw. „frankowiczów”, w tym rozwiązania fiskalne wspierających zawieranie tzw. ugód (zwalniających od podatku od umorzonych kwot kredytu), tj. m. in. po ukazaniu się kolejnego rozporządzenia w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, przedłużającego obowiązywanie przedmiotowego zwolnienia z poprzedniego rozporządzenia do końca 2024 r.) w przekonaniu, iż mają pełne prawo do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia.

g.12 maja 2023 r. Małżonkowie złożyli do banku Oświadczenie o wykorzystaniu środków na cele mieszkaniowe oraz o spełnieniu innych warunków uprawniających do skorzystania z zaniechania poboru podatku dochodowego od umorzonej części kredytu, niemniej Bank w lutym 2024 r. wystawił każdemu z Małżonków informację PIT- 11 i wykazał w nich kwotę przychodu 115 820,54 zł (po 50% każdemu z małżonków).

Pytanie

Czy w przypadku opisanego stanu faktycznego i umorzenia przez Bank (...) SA. na podstawie ugody z dnia 15 maja 2023 r. części należności z tytułu „Umowy Pożyczki Hipotecznej spłacanej w ratach annuitetowych, w walucie wymienialnej”, zastosowanie znajdzie w stosunku do Wnioskodawcy zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, tj. zaniechanie poboru podatku z tytułu zwolnienia z długu od kwoty łącznej 115 986,16 zł, a dla Wnioskodawcy 50% od tej kwoty tj. 57.910,27 zł?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są wszystkie warunki uprawniające do skorzystania z zaniechania poboru podatku dochodowego od umorzonej na podstawie ugody z 15 maja 2023 r. kwoty 115.986,16 zł. W uzasadnieniu do rozporządzenia z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, Wnioskodawca (ZBP) wskazał m.in. iż istnieje szczególna potrzeba przedmiotowego rozporządzenia, które stanowi istotną zachętę do zawierania przez obie strony ugód w celu restrukturyzacji tzw. „kredytów frankowych”. Pozostaje zasadne, aby decyzje kredytodawców o częściowym umorzeniu spłaty kredytu, nie wiązały się dla kredytobiorców z koniecznością opodatkowania dochodu uzyskanego z tytułu tego umorzenia. Część kredytobiorców toczy spory sądowe z bankami zarzucając abuzywność klauzul indeksacyjnych przy hipotecznych kredytach mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej. Zatem, opodatkowanie umarzanych kredytobiorcom kwot w sytuacji, gdy dochodzą oni przed sądami nieważności zawartych przez nich umów (częściowej lub całkowitej), czyli podważają zasadność wymagalności tych kwot, budziłoby zatem istotne kontrowersje, co ma miejsce w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawcy.

Rozwiązanie problemu tzw. „kredytów frankowych” jest istotnym wyzwaniem dla państwa polskiego. W świetle stanowiska Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego co do kierunków rozstrzygnięcia zagadnień prawnych przedstawionych przez Pierwszego Prezesa SN dotyczących hipotecznych kredytów mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej polubowne rozwiązywanie sporów związanych z walutowymi kredytami mieszkaniowymi jest optymalne. Do takiego polubownego zakończenia sporu doszło w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Celem możliwości skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia od podatku należy dokonać wykładni stanu prawnego w zakresie opisanego stanu faktycznego. Należy, przy tym zważyć co następuje:

1.Termin „kredyty frankowe” lub „kredyty czy pożyczki walutowe hipoteczne” używane w kontekście wskazanych wyżej przesłanek, będących podstawą do sporów sądowych z Bankami na podstawie tzw. postanowień abuzywnych, w praktyce oznacza szereg różnych produktów/usług bankowych istniejących w obrocie gospodarczym w Polsce przed 2015 r. - najpełniejszy ich wykaz zawiera (...)” opublikowana przez Rzecznika Finansowego, która wskazuje m.in. na takie usługi związane z nieruchomościami: „kredyty hipoteczne”, „kredyty hipoteczno-budowlane”, "kredyty mieszkaniowe" czy też „pożyczki hipoteczne” udzielane przez różne banki, w których to umowach problemy niedozwolonych klauzul występowały.

2.Ogromna większość z nich dotyczyło umów o charakterze długoterminowym, których cele były związane z finansowaniem nieruchomości.

3.Dostrzegając te problemy i w celu rozwiania ewentualnych wątpliwości i doprecyzowania definicji tzw. „kredytów frankowych/walutowych” wprowadzono Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związany z nieruchomościami mieszkalnymi, która w art. 4 w sposób wyczerpujący definiuje taki produkt/usługę: „umowa o kredyt” oznacza umowę, w ramach której kredytodawca udziela konsumentowi kredytu lub daje mu przyrzeczenie udzielenia kredytu objętego zakresem stosowania art. 3, (dop. - zabezpieczona hipoteką lub przeznaczona na sfinansowanie nieruchomości) w formie: płatności odroczonej, pożyczki lub innej podobnej usługi finansowej”.

4.Implementację w/w Dyrektywy do prawa krajowego stanowi „Ustawa o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami. (Dz.U.2022.2245 t.j.)”, w której, jak wynika z uzasadnienia do tejże, ustawodawca dostrzegł konieczność kompleksowej regulacji problematyki kredytów związanych z nieruchomościami, w tym problem, że w polskim porządku prawnym nie było dotychczas szczegółowej definicji prawnej w zakresie kredytów hipotecznych. Zastosowanie do tych kwestii i różnych usług finansowych będących w obrocie gospodarczym znajdywało szereg aktów prawnych, w tym między innymi:

a.ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,

b.ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim,

c.ustawa z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym,

d.ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece,

e.ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

Ponadto do kredytów hipotecznych i kredytów finansujących nieruchomości zastosowanie miały rekomendacje Komisji Nadzoru Finansowego (nie będące jednak aktami prawa powszechnie obowiązującego).

5.Implementując ww. Dyrektywę do prawa krajowego w art. 3 ust. 1 ustawodawca na poziomie ustawy - a więc aktu o charakterze powszechnie obowiązującym, nadrzędnym - wprowadził wreszcie jednolitą definicję „Umowy o kredyt hipoteczny”, szczegółowo określone zostało więc ustawowe rozumienie pojęcia „kredytu hipotecznego” oraz jednocześnie w art. 3 ust. 2 wskazał formy, w jakich może zostać udzielony „kredyt hipoteczny” (patrz uzasadnienie do ustawy), w którym wymieniono, w szczególności zarówno: - umowę pożyczki mającą swoje ogólne podstawy w Kodeksie cywilnym - jak i kredytu w rozumieniu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe o ile spełniają warunki określone w ust. 1 (tj. m. in. zabezpieczonego hipoteką lub innym prawem związanym z nieruchomością mieszkalną).

Na gruncie przywołanych wyżej przepisów należy jednoznacznie wskazać, że w zakresie związanym z niniejszym wnioskiem zastosowanie mają przepisy i regulacje szczególne dotyczące tzw. produktów/usług finansowych związanych z nieruchomościami i definicje ustawowe odnoszące się do tych produktów/usług oraz intencji będących przedmiotem wydania rozporządzenia zawartych w uzasadnieniu. Nie można stosować zatem definicji ogólnych tylko z Prawa bankowego lub tylko z Kodeksu cywilnego bez uwzględnienia lub w oderwaniu od ustawy o kredycie hipotecznym, która to jest aktem regulującym właśnie tego typu umowy tj. długoterminowe umowy związane z nieruchomościami udzielane w różnych formach.

Tym samym należy uznać, iż przedmiotowa umowa pożyczki hipotecznej spłacanej w ratach annuitetowych, w walucie wymienialnej bez wątpienia stanowi „kredyt hipoteczny” zgodnie z ustawową definicją i rozumieniem pojęcia „kredytu hipotecznego”. Z uwagi na wyjątkowy charakter instytucji zaniechania poboru podatku, przepisy rozporządzenia wprowadzającego takie rozwiązania nadzwyczajne, należy interpretować ściśle. Tym samym, po pierwsze należy zwrócić uwagę na sam tytuł określający zakres stosowania rozporządzenia: „Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe”. Nie ma więc potrzeby stosowania tutaj żadnej interpretacji zapisu i należy przyjąć wprost z definicji ustawy, iż zakres stosowania rozporządzenia dotyczy wszystkich form „kredytów hipotecznych”, których jednolita i jedyna legalna definicja w polskich przepisach zawarta jest bezpośrednio we wskazanym wyżej w art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz.U.2022, poz. 2245 t.j.), a więc obejmuje również pożyczkę hipoteczną.

Po drugie, Minister Finansów w przedmiotowym rozporządzeniu (Dz.U. 2022 poz. 592) stosuje następnie "nowe" pojęcie „kredyt mieszkaniowy”, które to pojęcie z kolei nie jest wprost zdefiniowane w innych przepisach szczególnych, ale na potrzeby przedmiotowego rozporządzenia doprecyzowano w §3, że „Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został:

1)udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz

2)zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz

3)zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

W związku z zakresem przedmiotowym, opisanym w tytule rozporządzenia oraz analizując jego całą treść jak i uzasadnienie przedstawiane w procesie legislacyjnym oraz samą celowość zwolnienia od podatku tzw. „frankowiczów” należy przyjąć, że pojęcie „kredyt mieszkaniowy” należy rozumieć tożsamo do „kredyt hipoteczny” (jak w tytule rozporządzenia) z zastosowaniem pewnych wyłączeń i dodatkowych warunków wynikających z treści całego rozporządzenia oraz dodatkowo enumeratywnie wskazanych w §3.

Ograniczenia te w zakresie możliwości stosowania rozporządzenia dotyczącego kredytobiorców dotyczą ściśle kwestii takich jak:

•terminu udzielenia (przed 15 stycznia 2015 r.)

•podmiotu udzielającego - podmiot objęty nadzorem państwowych organów i uprawniony do udzielenia na podstawie odpowiednich przepisów

•sposobu zabezpieczenia (w postaci hipoteki lub równoważnych praw związanych z nieruchomością)

•przeznaczenia wydatków, tylko do tych które na gruncie ustawy o PIT uznawane są za tzw. wydatki na własne cele mieszkaniowe

•sfinansowania jednej inwestycji mieszkaniowej

•osoby fizycznej jako strony umowy i braku wcześniejszego skorzystania z tego zwolnienia w stosunku do innej nieruchomości (rozumiane jako tylko możliwość „jednokrotnego” skorzystania z zaniechania podatku).

Ww. ograniczenia zastosowania rozporządzenia wprowadzone przez MF w żaden sposób nie odnoszą się do formy udzielenia „kredytu hipotecznego”. Gdyby intencją Ministra Finansów było ograniczenie stosowania rozporządzenia wyłącznie do usług/produktów tj. kredytów udzielanych i rozumianych zgodnie z definicją art. 69 Prawa bankowego - wprowadziłby wprost taki zapis odnoszący się tylko do tej regulacji, a tak nie jest. Pojawiające się niektóre interpretacje, bazujące na definicji „kredytu hipotecznego” tożsamej do definicji „kredytu” z art. 69 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.), są zatem niewłaściwe, gdyż wspomniany art. 69 dotyczy wszystkich „kredytów”, również tych nie związanych z nieruchomościami i zaciąganych na cele konsumpcyjne co nie jest w ogóle przedmiotem rozporządzenia. Należy zatem ściśle odnosić się do pojęcia „kredytu hipotecznego, zgodnie z jego literalnym brzmieniem w art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie hipotecznym (...), na podstawie którego „kredyt” zdefiniowany w art. 69 Prawa bankowego może być tylko jedną z form udzielenia „kredytu hipotecznego”. Równorzędną formą „kredytu hipotecznego” są również pożyczki hipoteczne (pod warunkiem spełnienia przez obie te formy również szeregu innych koniecznych warunków).

Podsumowując, uwzględniając stan faktyczny i prawny:

1.Umowa pożyczki hipotecznej spłacanej w ratach annuitetowych, w walucie wymienialnej bez wątpienia jest „kredytem hipotecznym” zgodnie z definicją ustawową.

2.Ww. umowa została udzielona przez Bank (...) S.A. podmiot podlegający pod nadzorowi organów państwowych i uprawniony do udzielania tego typu kredytów, w dniu 27 listopada 2007 r. (tj. przed 15 stycznia 2015 r.).

3.Małżonkowie C. byli jedynymi stronami w umowie w ramach wspólnoty małżeńskiej.

4.Środki uzyskane z banku Małżonkowie przeznaczyli wyłącznie na własne cele mieszkaniowe zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o PIT - spłatę zobowiązania z tytułu nabycia jednej nieruchomości (prawo do gruntu i posadowiony na nim dom mieszkalny do remontu na podstawie wyroku) i rozpoczęcie remontu tego domu.

5.Umowa kredytu hipotecznego była zabezpieczona w postaci hipoteki ustanowionej na tej finansowanej nieruchomości.

6.W ww. domu Państwo C. mieszkali i nadal mieszkają tj. zabezpiecza ona wyłącznie ich własne cele mieszkaniowe i ich jednego gospodarstwa domowego.

7.Małżonkowie są osobami fizycznymi, nie korzystali wcześniej z zaniechania poboru podatku z tytułu umorzenia wierzytelności z tyt. tego lub innego kredytu hipotecznego.

8.Dochody z tytułu umorzenia w łącznej kwocie 115 820,54 zł (112 350,97 zł umorzony kapitał + 3 635,19 zł umorzone odsetki - co po 50% na każdego z Małżonków stanowi po 57.910,27 zł / osobę) uzyskali w 2023 r.

Małżonkowie C. spełniają warunki rozporządzenia w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U.2022 poz. 592. z późn. zm.) i stosuje się wobec nich zaniechanie poboru podatku dochodowego od kwoty łącznej uzyskanego w 2023 r. przychodu w kwocie 115.820,54 zł łącznie (tj. po 57.910,27 zł (50%) na każdego z małżonków).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 przywołanej ustawy, źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym każde świadczenie mające realną wartość finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b omawianej ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Przystępując do oceny skutków podatkowych umorzenia przez bank wierzytelności z tytułu zaciągniętej w 2007 r. przez Pana pożyczki hipotecznej, wskazać należy, że instytucja pożyczki została uregulowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.).

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do art. 720 § 2 ww. Kodeksu:

Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Podkreślić należy, że otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie są obojętne podatkowo. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia pożyczki, jej części lub odsetek. Wtedy bowiem pożyczkobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Kwestia zaniechania poboru podatku od kwoty umorzonych wierzytelności – które to umorzenie ma miejsce od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2024 r.– została uregulowana w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 592 ze zm.).

Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia:

Zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot:

1)umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy:

a)kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego - gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz

b)osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej;

2)otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.

Na gruncie § 1 ust. 2 wskazanego rozporządzenia:

Kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:

1)kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału);

2)odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje;

3)opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń.

Według § 1 ust. 5 przywołanego rozporządzenia:

Przez jedną inwestycję mieszkaniową, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych:

1)jednego gospodarstwa domowego albo

2)więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043).

Z § 3 komentowanego rozporządzenia wynika, że:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został:

1)udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz

2)zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz

3)zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl § 4 ww. rozporządzenia:

Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2 ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2024 r.

Art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

a)nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,

b)nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,

c)nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,

d)budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,

e)rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

–położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Zaniechanie poboru podatku znajduje zastosowanie do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy osoba fizyczna będąca stroną umowy hipotecznego kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej (§ 1 ust. 1 pkt 1 lit. b w zw. z § 3 przytoczonego rozporządzenia). Istotne jest, żeby kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, że prawo do zaniechania poboru podatku jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających to prawo należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 2 czerwca 2022 r., sygn. akt I SA/Gl 115/22:

Wymaga bowiem przypomnienia, że co do zasady - przepisy o ulgach podatkowych, jako przewidujące wyjątki od zasady powszechnego opodatkowania, powinny być interpretowane ściśle, nie mogą być one przedmiotem wykładni rozszerzającej. Stanowisko to zgodne jest z wypracowanym przez orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i utrwalonym już poglądem, że przepisy dotyczące wszelkiego rodzaju ulg i zwolnień podatkowych – jako odstępstwo od sformułowanej w art. 84 Konstytucji RP zasady równości i powszechności opodatkowania – powinny być interpretowane ściśle. Wykładnia przepisów zawierających takie normy winna być precyzyjna, aby mogła doprowadzić do prawidłowego jej odczytania, wykluczone jest dokonywanie wykładni rozszerzającej, czy zawężającej mogącej spowodować skutki o charakterze prawotwórczym, przy czym organy podatkowe obowiązane są do stosowania przepisów prawa, zaś sądy do badania poprawności realizowania tego procesu (zob. wyroki WSA w Gdańsku z dnia 8 lipca 2014 r. I SA/Gd 538/14; NSA z dnia 25 lutego 2014 r. II FSK 94/12).

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów wprost wynika, że dotyczy ono wyłącznie kredytu hipotecznego. Na gruncie regulacji przepisów prawa kredyt i pożyczka to dwie odrębne instytucje różniące się podstawami prawnymi i zasadami ich zawierania, zatem nie są tożsame i nie mogą być używane zamiennie. Różnią się choćby podstawą prawną – kredyt został uregulowany przepisami ustawy Prawo bankowe, natomiast w przypadku pożyczki – jak już wcześniej wyjaśniono - zastosowanie ma Kodeks cywilny.

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.).:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Następne przepisy rozdziału 5 ustawy Prawo bankowe szczegółowo określają: elementy umowy kredytu, w tym w szczególności cel, na który kredyt został udzielony, zasady udzielania kredytu i oceny zdolności kredytowej, obowiązek udzielania informacji dotyczących kontroli sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy oraz wykorzystania i spłaty kredytu, zabezpieczenie i wypowiadanie umów kredytu, ochronę kredytobiorcy czy też zasady oprocentowania kredytu. Umowy o pożyczkę hipoteczną nie zawierają w treści wskazanego celu/przeznaczenia środków.

Ponadto tym, co odróżnia pożyczkę hipoteczną i kredyt mieszkaniowy, to przeznaczenie środków. W przypadku pożyczki hipotecznej mogą być one wydane na dowolny cel. Kredyt mieszkaniowy/hipoteczny może być natomiast przeznaczony wyłącznie na realizację celów mieszkaniowych kredytobiorcy.

Analizowane Rozporządzenie wydano właśnie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe. Rozporządzenie to nie dotyczy więc podatku dochodowego od dochodów związanych z umorzeniem jakichkolwiek kredytów/pożyczek, lecz wyłącznie z umorzeniem kredytu hipotecznego.

W konsekwencji nie można zgodzić się z Pana stanowiskiem, że umorzenie kwoty wierzytelności z tytułu zaciągnięcia pożyczki hipotecznej waloryzowanej kursem CHF podlega zaniechaniu poboru podatku dochodowego na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe z uwagi na to, że w ww. rozporządzeniu pożyczka hipoteczna nie została przez ustawodawcę uwzględniona.

Zatem, kwota umorzonej w 2023 r. przez Bank pożyczki hipotecznej, zaciągniętej przez Pana i Pana małżonkę w 2007 r., w części przypadającej na Pana, stanowi dla Pana przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnych świadczeń, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie mając na uwadze, iż stroną umowy pożyczki hipotecznej z bankiem był Pan i Pana Małżonka, zaznacza się, że niniejsza interpretacja dotyczy również Małżonki, z tym, że zgodnie z art. 14k §1 ustawy Ordynacja podatkowa zastosowanie się do niej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego tę interpretację nie może szkodzić – również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej – tylko Panu.

Pana Małżonka chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).