Wyrok SN z dnia 7 lutego 2024 r., sygn. II PSKP 17/23

Pominięcie przez sąd środków dowodowych wnioskowanych przez stronę, gdy sąd uznaje, że zgromadził już materiał wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, nie może być uznane za pozbawienie strony możliwości obrony jej praw, a co za tym idzie nie może być podstawą dla stwierdzenia nieważności postępowania, o której mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
‎

SSN Halina Kiryło
‎

SSN Romualda Spyt

w sprawie z powództwa M.S. ‎przeciwko N. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. obecnie S. sp. z o. o. ‎o odszkodowanie, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 lutego 2024 r., ‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku
‎z dnia 26 sierpnia 2021 r., sygn. akt V Pa 36/21,

uchyla zaskarżony wyrok oraz znosi postępowanie przed Sądem Okręgowym w Białymstoku w zakresie rozprawy apelacyjnej z dnia 26 sierpnia 2021 r. oraz wyrokowanie i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

M.G.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2021 r. zasądził od pozwanej N. sp. z o.o. w W. na rzecz powoda M. S. tytułem odszkodowania kwotę 17.193 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 14.700 zł od dnia 28 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.493 zł od dnia 20 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty; wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.731 zł; nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 860 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu oraz zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił, powód był zatrudniony u pozwanej na podstawie umowy o pracę od dnia 27 marca 2003 r., przy czym od dnia 1 maja 2010 r. na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku przedstawiciela farmaceutycznego. Od dnia 18 października 2012 r. nie świadczył pracy, gdyż korzystał ze zwolnień lekarskich, przebywał na urlopach wychowawczych i wypoczynkowych, a także korzystał z zasiłków opiekuńczych. Od dnia 25 września 2017 r. ponownie był niezdolny do pracy z powodu choroby. W tej dacie rozpoczął też nowy okres zasiłkowy. Do dnia 23 marca 2018 r., czyli przez 180 dni, korzystał z zasiłku chorobowego. Okres 182 dni maksymalnego czasu trwania tego zasiłku miał więc upłynąć w dniu 25 marca 2018 r., jednak na okres od dnia 24 do dnia 25 marca 2018 r. powód nie posiadał zwolnienia lekarskiego, a jego kolejna niezdolność do pracy powstała w dniu 26 marca 2018 r. i była wywołana inną jednostką chorobową niż poprzednia. Pracodawca otrzymał zatem zwolnienia lekarskie M. S. za okres od dnia 26 marca 2018 r. do dnia 27 marca 2018 r., a następnie od dnia 28 marca 2018 r. na dalszy czas. Pozwana zakwalifikowała te absencje jako „nieobecność usprawiedliwioną niepłatną”. Powód uzyskał jednak od lekarza leczącego zaświadczenie z dnia 27 marca 2018 r., że od dnia 26 marca 2018 r. rozpoczął nowy okres zasiłkowy w związku z nową jednostką chorobową.