Wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 października 2022 r., sygn. III SA/Łd 458/22

Dnia 5 października 2022 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Kowalska Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Wyporska-Frankiewicz (spr.) Asesor WSA Anna Dębowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 października 2022 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Sieradzu na uchwałę Rady Gminy Brzeźnio z dnia 2 listopada 2004 r. Nr XVIII/127/2004 w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie 1 m2 pasa drogowego dróg gminnych stwierdza nieważność § 3 ust. 1 pkt 1 i 2; § 4 ust. 1 pkt 1 lit a) i b); § 3 ust. 2 i ust. 3; § 4 ust. 1 pkt 4; § 4 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej uchwały.

Uzasadnienie

W dniu 2 listopada 2004 r. Rada Gminy w Brzeźniu, podjęła uchwałę nr XVIII/127/2004 w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie 1 m2 pasa drogowego dróg gminnych - dalej: uchwała. Akt ten został podjęty na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591; z 2002 r., Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 214, poz. 1806; z 2003 r., Nr 80, poz. 717 i Nr 162, poz.1568; z 2004 r., Nr 102, poz. 1055, Nr 116, poz. 1203), oraz art. 40 ust. 8 – 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2086).

Skargę na wskazaną powyżej uchwałę – nr XVIII/127/2004 - do sądu administracyjnego złożył Prokurator Rejonowy w Sieradzu – dalej: prokurator lub skarżący. W swojej skardze, pismo prokuratora z dnia 7 czerwca 2022 r., które w dniu 10 czerwca 2022 r. wpłynęło do Urzędu Gminy w Brzeźniu – wniósł on o stwierdzenie nieważności następujących przepisów zaskarżonej uchwały: § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 2 i 3 oraz § 4 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) oraz pkt 3 i 4, ust. 4 oraz § 3 ust. 3 i 4, zarzucając skarżonej uchwale:

1) istotne naruszenie art. 40 ust. 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, poprzez dokonane w § 3 ust.1 pkt.1 i 2 oraz § 4 ust. 1 pkt. 1 lit. a i b zaskarżonej uchwały, przekroczenie kompetencji do różnicowania wysokości stawek opłaty i uzależnienie ich wysokości, od nienormatywnego kryterium usytuowania pasa drogowego w terenie zabudowanym i niezabudowanym;