Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2024 r., sygn. III OSK 6219/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia del. WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 czerwca 2021 r. sygn. akt III SA/Łd 115/21 w sprawie ze skargi T. Z. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi z dnia 11 grudnia 2020 roku nr F-506/2020 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 17 czerwca 2021 r. sygn. akt III SA/Łd 115/21 wydanym po rozpoznaniu sprawy ze skargi T. Z. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi z 11 grudnia 2020 roku nr F-506/2020 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej "p.p.s.a." uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z 31 października 2021 roku nr 294/2020.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że istota sporu sprowadza się do stwierdzenia, czy istnieje podstawa prawna do wypłacenia skarżącemu, który zakończył służbę w Policji przed dniem 6 listopada 2018 r. wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy. Zdaniem Sądu, w art. 9 ust. 1 ustawy z 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 1610), zwanej dalej "ustawą o szczególnych rozwiązaniach" lub "ustawą nowelizującą" ustawodawca nakazał w takim przypadku przyjąć zasady wypłaty ekwiwalentu wynikające z przepisów ustawy o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r., a więc zakwestionowane wprost w wyroku TK z 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15. W ocenie WSA w Łodzi, przepis art. 9 ust. 1-2 ustawy nowelizującej naruszył bezpośrednio ww. wyrok, co oznacza konieczność pominięcia stosowania tego przepisu w zakresie regulacji intertemporalnej ograniczającej zakres czasowy skutku derogacyjnego ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W związku z powyższym, Sąd pierwszej instancji uznał, że zaskarżona decyzja oraz decyzja organu I instancji naruszają przepisy prawa materialnego, co uzasadnia ich uchylenie.