Interpretacja indywidualna z dnia 22 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.869.2023.4.AC

W odniesieniu do kwot poniesionych przez Spółkę na noclegi, wyżywienie oraz transport pracowników i zleceniobiorców, Spółka powinna wypełniać obowiązki płatnika i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z ponoszonymi wydatkami na noclegi, transport oraz wyżywienie pracowników i zleceniobiorców (umowa zlecenie, umowa o dzieło, umowa o świadczenie usług B2B). Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 21 listopada 2023 r. – pismem z 8 grudnia 2023 r. (data wpływu: 8 grudnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Są Państwo spółką z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącą działalność związaną z produkcją, postprodukcją oraz dystrybucją filmów, nagrań video i programów (...) jak również działalność w zakresie nagrań dźwiękowych i muzycznych.

Charakter branży, w której Państwo działają, wymaga zaangażowania do pracy wielu osób m.in. (...) itp. W nagraniach realizowanych na terenie całej Polski oraz poza jej granicami bierze udział ekipa, w skład której wchodzą: dwie osoby zatrudnione na umowę o pracę na część etatu, kilka osób z którymi współpracują Państwo na podstawie umów zleceń lub umów o dzieło oraz podwykonawcy (umowy B2B).

Prace często trwają przez okres kilku dni. W czasie takich produkcji ponoszą Państwo wiele kosztów związanych z zapewnieniem całej ekipie transportu (przejazdy taksówkami, pociągami, samolotami, samochodami firmowymi, itp.), noclegów oraz wyżywienia (usługi cateringowe, gastronomiczne, zakup artykułów spożywczych). Ze względu na warunki i formę serwowania posiłków niejednokrotnie nie są Państwo w stanie ustalić, które osoby i w jakim zakresie z nich skorzystały.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Ponoszenie wymienionych wydatków jest niezbędne do osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Pokrycie tych kosztów przyczynia się do wykonania zleceń dla Państwa klientów, a tym samym wygenerowania przychodów. Bez zobowiązania się do ponoszenia tych wydatków Państwa podwykonawcy nie podpiszą umowy, a zatem nie będą Państwo w stanie zrealizować usług i tym samym nie osiągniemy przychodów.

Fakt poniesienia przez Państwa wydatków z tytułu odbycia podróży służbowej będzie miał wpływ na wysokość wynagrodzenia wypłacanego współpracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o współpracy (tzw. B2B), umowy zlecenia, umów o dzieło oraz pracownikom. Wydatki te wpływają na ceny usług świadczonych przez współpracowników, gdyby musieli oni sami pokrywać te koszty to ceny ich usług byłyby wyższe. Podobnie zleceniobiorcy i pracownicy nie zgodziliby się na proponowane przez Państwa stawki wynagrodzeń, gdyby dodatkowo sami musieli pokrywać koszty licznych wyjazdów.

Prowadzona przez Spółkę działalność gospodarcza opiera się na świadczeniu usług produkcji filmowo-telewizyjnej, która odbywa się w miejscach wskazanych przez Państwa zleceniodawców w różnych rejonach Polski i Europy. Koszty podróży współpracowników, które są Państwo zobowiązani pokrywać na podstawie zawieranych z nimi umów, pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Przyczyniają się one do wykonania zleceń na rzecz klientów, czyli umożliwiają sprawne prowadzenie działalności gospodarczej przez Spółkę.

Faktury dokumentujące poniesione koszty podróży Państwa pracowników i współpracowników są wystawiane na Spółkę. W przypadku wydatków ponoszonych w restauracjach, czy na stacjach paliw poza granicami Polski, czasami są one udokumentowane zwykłymi paragonami bez numeru NIP i danych Spółki, ponieważ firmy nie chcą wystawiać faktur.

W opisanym stanie faktycznym pracownicy zatrudnieni przez Spółkę przebywają w podróży służbowej w rozumieniu art. 77(5) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465). Natomiast zleceniobiorcy nie przebywają w podróży służbowej w rozumieniu ww. przepisów, gdyż podpisują oni umowy na wykonanie konkretnego zlecenia w konkretnym miejscu wskazanym w umowie.

Jako pracodawca wystawiają Państwo i zamierzają wystawiać polecenia każdorazowo przed odbyciem podróży służbowej przez pracownika.

Wszystkie podróże służbowe, o których mowa we wniosku, odbywały i odbywają się wyłącznie w celach służbowych związanych z realizacją usług dla Państwa klientów.

Osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę, mają wskazane w umowie miejsce wykonywania pracy w siedzibie spółki. W ww. umowach nie są wymienione inne miejsca świadczenia pracy.

Wymienieni we wniosku zleceniobiorcy to osoby, z którymi Państwo współpracują na podstawie umów o dzieło, umów zleceń, a najczęściej umów B2B. Podwykonawcy B2B współpracują z Państwem na podstawie umów o świadczenie usług we wskazanym przez Państwa miejscu i czasie.

Zleceniobiorcy, z którymi zawierają Państwo umowy o dzieło i umowy zlecenia nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą, natomiast osoby, z którymi podpisują Państwo umowy o świadczenie usług (B2B) prowadzą własne działalności gospodarcze.

Zgodnie z podpisywanymi umowami, miejsce wykonywania pracy zleceniobiorców znajduje się poza siedzibą firmy. Miejsce to każdorazowo wskazywane jest w podpisywanej umowie i uzależnione jest od potrzeb Państwa klientów, dla których wykonują Państwo usługi. Prace wykonywane są na terenie całej Polski oraz poza jej granicami.

Celem pokrywania wydatków związanych z noclegami, transportem oraz wyżywieniem pracowników i zleceniobiorców jest usprawnienie organizacji pracy oraz poprawa samopoczucia i zwiększenie motywacji pracowników oraz zleceniobiorców, co z kolei przekłada się na poprawę jakości wykonywanej pracy oraz sprawną i szybką realizację zadań, a w konsekwencji wysokość uzyskiwanych przez Państwa przychodów. Przerzucenie obowiązku zorganizowania sobie transportu, noclegu oraz posiłków na poszczególne osoby przy produkcji na 20-30 osób byłoby realnie niemożliwe z powodu braku kontroli koordynatorów. Przyjęte przez Państwa rozwiązanie pozwala zoptymalizować czas pracy i przerw, ekipa nie musi poświęcać czasu na poszukiwanie miejsc, w których można zjeść posiłek, a zakwaterowanie w jednym miejscu i wspólny transport pomagają w integracji całej grupy oraz gwarantują, że wszystkie osoby pojawią się we wskazanym przez Państwa miejscu pracy na czas, a co za tym idzie usługi dla klientów zostaną zrealizowane terminowo i Spółka osiągnie przychody.

Z treści umów zleceń, o dzieło oraz o świadczenie usług (B2B) wynika zobowiązanie Spółki do zapewnienia zleceniobiorcom noclegów, transportu oraz wyżywienia w czasie, opisanej we wniosku, produkcji filmów.

Pracownicy i zleceniobiorcy nie korzystają z opisanych we wniosku noclegów, transportu oraz wyżywienia dobrowolnie. Pokrycie tych wydatków przez Spółkę wynika z zawieranych umów. Spółka zobowiązuje się zapewnić transport, noclegi oraz wyżywienie w celu usprawnienia organizacji pracy. Podpisując umowę, pracownicy, zleceniobiorcy oraz podwykonawcy godzą się na warunki, które zapewnia Spółka i nie mogą samodzielnie wybrać sobie miejsca pobytu, ani opuszczać miejsca pracy kiedy chcą, w celu udania się na posiłek.

Wskazani we wniosku pracownicy oraz zleceniobiorcy posiadają rezydencję podatkową w Polsce, tj. posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022 r., poz. 2647 ze zm.). Wśród osób, o których mowa we wniosku, nie ma nierezydentów.

Pytania (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu)

1.Czy opisane wydatki na noclegi, transport oraz wyżywienie pracowników, zleceniobiorców i podwykonawców Spółka może w całości zaliczyć do kosztów podatkowych?

2.Czy w odniesieniu do kwot poniesionych przez Spółkę na noclegi, wyżywienie oraz transport pracowników i zleceniobiorców, Spółka powinna wypełniać obowiązki płatnika i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Przedmiotem tej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2 w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie pytania oznaczonego jako nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu)

Ad 2

Jak wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodem jest m. in. wartość nieodpłatnych świadczeń. Przepisy podatkowe nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem nieodpłatnego lub częściowo nieodpłatnego świadczenia. Zgodnie z dominującym stanowiskiem sądów administracyjnych, akceptowanym powszechnie przez organy podatkowe, świadczeniem nieodpłatnym są wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danemu podmiotowi, mające konkretny wymiar finansowy. W związku z powyższym, za nieodpłatne świadczenie należy uznać świadczenie, za które otrzymujący (świadczeniobiorca) nie jest i nie będzie w przyszłości zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego na rzecz świadczeniodawcy. Przyjmuje się, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika,
• zostały spełnione w jego interesie,
• korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Jeżeli chodzi o zapewnienie pracownikom i zleceniobiorcom noclegów oraz transportu, to świadczenia te nie są spełnione w interesie tych osób, lecz w interesie Spółki. Pracownicy i zleceniobiorcy nie mają z tego tytułu żadnych korzyści, gdyby prace nie były wykonywane poza miejscem siedziby firmy, nie musieliby ponosić powyższych kosztów.

Natomiast w przypadku korzystania przez pracowników i zleceniobiorców z zapewnianych przez Państwo bezpłatnych posiłków i artykułów spożywczych ze względu na warunki i formę serwowania posiłków niejednokrotnie nie są Państwo w stanie ustalić, które osoby i w jakim zakresie faktycznie z nich skorzystały.

W rezultacie w Państwa ocenie w odniesieniu do kwot poniesionych przez Spółkę na noclegi, transport i wyżywienie pracowników i zleceniobiorców nie powstaje po ich stronie przychód z nieodpłatnych świadczeń do opodatkowania, z tytułu którego Spółka powinna wypełniać obowiązki płatnika i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383):

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 11 ust. 2a tej ustawy:

Na mocy art. 11 ust. 2b ustawy:

Na podstawie art. 12 ust. 1 tej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Według art. 12 ust. 3 ustawy:

Treść art. 13 pkt 8 ww. ustawy stanowi, że:

Odnosząc się do powyższego stwierdzam, że wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. Zgodnie z nim nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenie, umowy o dzieło czy innej umowy cywilnoprawnej.

W wyżej oznaczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugą przesłankę Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciej przesłanki, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie, kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego. Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważam, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia.

Powyższe prowadzi do wniosku, że – w sytuacji, gdy pracodawcy oferują pracownikom całą gamę nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, które leżą niejako wpół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy (przepisy bhp) i które są zwolnione z tego podatku – każda sprawa wymaga jej rozpatrzenia z uwzględnieniem wszystkich elementów dotyczących wykonywanej pracy, tj. w szczególności postanowień umowy o pracę, charakteru pracy oraz obowiązków pracodawcy wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy. Potwierdza to orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące przedstawicieli handlowych (wyrok NSA z 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 oraz z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12). O ile bowiem umowa o pracę tych osób wskazuje jako miejsce świadczenia pracy określony region lub obszar całej Polski mamy do czynienia z pracownikami mobilnymi, u których podczas wyjazdów służbowych, mogą zdarzyć się sytuacje, że pracownicy będą zmuszeni nocować w miejscu wykonywania swoich czynności służbowych. Uwzględniając zatem specyfikę pracy pracownika mobilnego oraz ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Jeżeli prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. W konsekwencji, Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że w tego rodzaju sytuacji zapewnienie przez pracodawcę bezpłatnego zakwaterowania pracownikowi mobilnemu, który z uwagi na zakres i charakter wykonywania pracy nie może w danym dniu wrócić do domu (stałego lub czasowego miejsca pobytu), nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił przy tym, że wypełnienie przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy należy i trzeba odnosić oraz analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. W konsekwencji podjęcie pracy poza stałym miejscem zamieszkania nie można utożsamiać z mobilnym rodzajem pracy.

Zatem, rozciąganie powyższych ustaleń na wszystkie kategorie podatników, ewentualnie wszystkie sytuacje, w których pracodawca zapewnia pracownikowi nocleg, wyżywienie i transport jest nie tylko nieuzasadnione ale wręcz nieuprawnione. Dotyczy to zarówno zapewnienia zakwaterowania zarówno pracownikom na umowie na etat, którzy mają w umowie o pracę wskazane miejsce wykonywania pracy w siedzibie spółki, jak i zleceniodawców, którzy mają wskazane w umowie o dzieło i umowie zlecenie miejsce pracy poza siedzibą spółki. Nie sposób zatem uznać, że zapewnienie ww. świadczeń pracownikowi leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego. Stąd, w sytuacji, gdy pracodawca mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy zapewni pracownikom na umowie o pracę oraz zleceniodawcom na umowie o dzieło i umowie zlecenie: noclegi, transport i wyżywienie, to wartość tych świadczeń stanowi dla tych pracowników przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niezależnie od stopnia faktycznego wykorzystania). W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika w drodze podpisanej umowy (porozumienia stron). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku ww. świadczeń ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek.

Niemniej należy zwrócić uwagę, że istnieje różnica między finansowaniem przez pracodawcę kosztów zakwaterowania, transportu i wyżywienia pracownikom mobilnym, którzy z uwagi na specyfikę branży oraz specyfikę powierzonych im zadań zmuszeni są do permanentnego przemieszczania się z jednego miejsca na drugie w celu wykonania obowiązków pracowniczych, a finansowaniem tychże kosztów pracownikom czasowo oddelegowanym, którzy czynności stanowiące istotę umówionego stosunku pracy wykonują co prawda w nowym miejscu pracy, jednakże ma ono charakter statyczny.

W mojej ocenie, różnica ta uzasadnia odmienne traktowanie przedmiotowych świadczeń na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP zasadzie, w myśl której wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

W uchwale z 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08 Sąd Najwyższy zauważył, że Trybunał Konstytucyjny, dokonując kontroli konstytucyjności przepisów pod kątem zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji, wielokrotnie podkreślał, że nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa znajduje zastosowanie w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa, charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną), powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących (wyrok z 5 listopada 1997 r. K. 22/97 OTK ZU 1997 nr 3-4 poz. 41). Podmioty różniące się mogą być natomiast traktowane odmiennie. Ocena każdej regulacji prawnej z punktu widzenia zasady równości musi być zatem poprzedzona dokładnym zbadaniem sytuacji prawnej podmiotów i przeprowadzeniem analizy, tak gdy chodzi o ich cechy wspólne, jak też cechy różniące (por. uzasadnienie wyroku z 28 maja 2002 r. P 10/01 OTK ZU 2002 nr 3/A poz. 35).

Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego nie pozostawia wątpliwości, że wszyscy adresaci norm prawnych charakteryzujący się daną cechą istotną w równym stopniu mają być traktowani równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Sprawiedliwość wymaga, aby zróżnicowanie prawne podmiotów (ich kategorii) pozostawało w odpowiedniej relacji do różnic w ich sytuacji faktycznej jako adresatów danych norm prawnych. Wyrażona w ten sposób sprawiedliwość rozdzielcza oznacza, że równych traktować należy równo, podobnych należy traktować podobnie i nie wolno tworzyć takiego prawa, które różnicowałoby sytuację prawną podmiotów, których sytuacja faktyczna jest taka sama. Zaproponowana wykładnia nie przeczy równemu traktowaniu pracowników jednej grupy. Prowadzi tylko do uzasadnionego rozróżnienia sytuacji prawnej pracowników mobilnych i zatrudnionych w stałym miejscu pracy. Taka dyferencjacja przyjęta jest też przez dyrektywę Unii Europejskiej odnoszącą się do czasu pracy (por. wyrok TK z 20 maja 2005 r. SK 9/07 OTK-A 2008 nr 4 poz. 60). Zatem, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na zakwaterowanie, jaki musiałby ponieść w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, zajmują się Państwo produkcją, postprodukcją i dystrybucją filmów, co wymaga zaangażowania do pracy wielu osób m.in. (...) itp. W nagraniach realizowanych na terenie całej Polski oraz poza jej granicami bierze udział ekipa, w skład której wchodzą: dwie osoby zatrudnione na umowę o pracę na część etatu, kilka osób z którymi współpracują Państwo na podstawie umów zleceń lub umów o dzieło oraz podwykonawcy (umowy B2B). Prace często trwają przez okres kilku dni. W czasie takich produkcji ponoszą Państwo wiele kosztów związanych z zapewnieniem całej ekipie transportu (przejazdy taksówkami, pociągami, samolotami, samochodami firmowymi, itp.), noclegów oraz wyżywienia (usługi cateringowe, gastronomiczne, zakup artykułów spożywczych). Państwa pracownicy są zatrudnieni na umowę o pracę (część etatu), a zleceniobiorcy na umowę zlecenie, umowę o dzieło i umowę o świadczenie usług B2B.

Wątpliwości Państwa budzi kwestia, czy w odniesieniu do kwot poniesionych przez Spółkę na noclegi, wyżywienie oraz transport pracowników i zleceniobiorców, powinni Państwo wypełniać obowiązki płatnika i pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W odniesieniu do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 32 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 41 ust. 1 powołanej ustawy:

Jak wynika z art. 41 ust. 4 tej ustawy:

Według art. 42 ust. 1a ustawy:

Na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 tej ustawy:

W myśl art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Obowiązek płatnika wobec pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę będących w podróży służbowej

W odniesieniu do Państwa pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę wskazuję, że stosownie do art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi:

Jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zwolnienie, przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Z § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej wynika, że:

W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia:

W świetle § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do rozporządzenia (§ 13 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Stosownie do treści § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Zgodnie z § 16 ust. 1 cytowanego rozporządzenia:

Należy wskazać, że otrzymane przez pracowników należności z tytułu podróży służbowej mogą zostać objęte zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji. Kluczowym jest jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż służbowa”.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465). Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy:

Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

W opisie stanu faktycznego wskazali Państwo, że pracownicy otrzymują polecenie służbowe wyjazdu poza siedzibę pracodawcy i w związku z tym wypłacacie im Państwo należności z tytułu podróży służbowych (transport, wyżywienie, nocleg).

Mając na względzie powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że wypłacane pracownikom diety i inne należności w związku z odbyciem podróży służbowej (krajowej lub zagranicznej) w wysokości nieprzekraczającej kwot wynikających z ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej stanowią dla nich przychód, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże podlegający zwolnieniu na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) tej ustawy do wysokości wynikającej z ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Tym samym, nie mają Państwo obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy w tej części. Z tego tytułu nie będzie ciążył również na Państwu obowiązek informacyjny.

Natomiast jeżeli wartość tych świadczeń będzie wyższa od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżka ponad ten limit będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym i w takiej sytuacji Państwo będziecie mieli obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy. Z tego tytułu będzie ciążyć na Państwu obowiązek wystawienia informacji PIT-11.

Obowiązek płatnika wobec zleceniobiorców zatrudnionych na umowę zlecenie i umowę o dzieło niebędących w podróży służbowej

W odniesieniu do zleceniobiorców zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia wskazuję, że stosownie do art. 734 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610):

Na mocy art. 735 § 1 Kodeksu cywilnego:

W świetle art. 742 § 1 powołanej ustawy:

Przepis art. 742 Kodeksu cywilnego sankcjonuje uprawnienie zleceniobiorcy do zwrotu wydatków. Przepis ten stanowi konsekwencje działania przyjmującego zlecenie na rachunek dającego zlecenie. Zatem to zleceniodawca ponosi koszty związane z realizacją zlecenia. Ustawodawca ogranicza jednakże obowiązek zwrotu poniesionych przez przyjmującego zlenienie wydatków do wydatków służących należytemu wykonaniu zlecenia. Pomimo że, w art. 742 Kodeksu cywilnego brak jest wyraźnego określenia charakteru tych wydatków, należy przyjąć, że chodzi o zwrot wydatków koniecznych i użytecznych. Decydujące znaczenie ma więc celowy charakter tych wydatków. Muszą one być uzasadnione dążeniem do należytego wykonania umowy. Natomiast wydatki o innym charakterze będą podlegały zwrotowi, jeżeli w zawartej między stronami umowie zostaną przewidziane, nie oznacza to jednak, że te pozostałe wydatki również należy kwalifikować do wydatków wymienionych w art. 742 Kodeksu cywilnego.

W odniesieniu do zleceniobiorców zatrudnionych na podstawie umowy o dzieło wskazuję, że stosownie do art. 627 Kodeksu cywilnego:

Z kolei art. 628 cytowanej ustawy stanowi, że:

W opisanym stanie faktycznym przedmiotem umowy zlecenia jest świadczenie przez zleceniobiorcę usług wykonywania pracy na Państwa rzecz, a przedmiotem umowy o dzieło jest wykonanie dzieła na Państwa rzecz. Zatem, tylko te wydatki, które są niezbędne i konieczne do wykonywania tych zleceń i dzieła będą wydatkami, o których mowa w art. 742 oraz w art. 628 Kodeksu cywilnego. Jednakże z faktu, że zapewniacie Państwo zleceniobiorcom możliwość zakwaterowania, wyżywienia oraz transportu, nie sposób wywodzić, że ww. wydatki dla zleceniobiorców są wydatkami, o których mowa w art. 742 oraz w art. 628 Kodeksu cywilnego. Świadczenia w postaci zapewnienia zleceniobiorcy zakwaterowania w miejscowości, w której zlecenie to będzie wykonywane, wyżywienie i transport do ww. miejsca wykonywania zlecenia i dzieła są świadczeniami, które mają charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. Skoro bowiem przez okres wykonywania umowy zlecenia czy umowy o dzieło, zleceniobiorca będzie zamieszkiwał w danym miejscu noclegowym łącznie z pokryciem przez Państwa kosztów transportu do tego miejsca i kosztów wyżywienia, tym samym stwierdzić należy, że będzie on wykorzystywał to miejsce przede wszystkim dla celów osobistych (prywatnych). Ww. zapewniony nocleg nie będzie bowiem służył zleceniobiorcy jako narzędzie pracy, miejsce pracy (służące wykonaniu umowy), lecz będzie służył osobistym celom zleceniobiorcy. Dzięki temu, że Państwo zapewnią zleceniobiorcy zakwaterowanie w miejscowości realizacji przez niego przyjętego zlecenia czy dzieła, pokrycie kosztów transportu do miejsca wykonywania zlecenia oraz koszty wyżywienia, zleceniobiorca zaoszczędzi na wydatkach do ponoszenia których byłby zmuszony, gdyby Państwo nie zapewnili mu ww. noclegu, wyżywienia i transportu.

Nie sposób zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że ww. świadczenia nie są spełnione w interesie tych osób, lecz w interesie Spółki oraz że zleceniobiorcy nie mają z tego tytułu żadnych korzyści, gdyby prace nie były wykonywane poza miejscem siedziby firmy, nie musieliby ponosić powyższych kosztów. Natomiast w przypadku korzystania przez zleceniobiorców z zapewnianych przez Państwa bezpłatnych posiłków i artykułów spożywczych ze względu na warunki i formę serwowania posiłków niejednokrotnie nie są Państwo w stanie ustalić, które osoby i w jakim zakresie faktycznie z nich skorzystały.

Zatem zapewnienie przez Państwa noclegów, wyżywienia i transportu stanowi dla zleceniobiorców (umowa zlecenie i umowa o dzieło) przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego Państwo będziecie mieli obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy. Jednocześnie zastosowanie znajdzie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt. 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie pojęcia „podróży” ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze powyższe, świadczenia w postaci zapewnienia zakwaterowania, stanowią przychód korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w związku z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości limitów określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Tym samym, na Państwu, jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Natomiast jeżeli wartość tych świadczeń będzie wyższa od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżka ponad ten limit będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym i w takiej sytuacji Państwo będziecie mieli obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.

Obowiązek płatnika wobec zleceniobiorców zatrudnionych na podstawie umowy o świadczenie usług B2B

Z opisu sprawy wynika, że zleceniobiorcy na umowie o świadczenie usług B2B prowadzą działalność gospodarczą.

Stosownie do przepisów art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest:

Jednocześnie, stosownie do art. 5a pkt 6 ww. ustawy:

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy wskazuje, że:

Na mocy art. 44 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Rozpatrując przedstawioną przez Państwa kwestię obowiązków płatnika związaną z pobieraniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z ponoszonymi przez Państwa wydatkami na transport do miejsca wykonywania pracy oraz noclegi i wyżywienie w miejscu świadczenia pracy, należy wskazać, że zleceniobiorcy zatrudnieni na podstawie umowy o świadczenie usług B2B prowadzą działalność gospodarczą. Zatem, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wydatki na noclegi, transport i wyżywienie należałoby rozpatrywać w kontekście ewentualnego przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji, Spółka nie występuje w roli płatnika z tytułu zapewnienia ww. zleceniobiorcom zakwaterowania, transportu i wyżywienia. Spółka nie będzie zobowiązana do wystawienia i przekazania imiennej informacji PIT-11.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2383).