Interpretacja indywidualna z dnia 12 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.550.2023.2.SG

w zakresie ustalenia: - czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozliczanych na zasadach ogólnych w momencie sprzedaży, wartości ruchomości zakupionych od syndyka (które zostały nabyte łącznie z nieruchomością zabudowaną), bez nabycia których nie doszłoby do utrzymania, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu Spółki oraz - czy poniesione przez Wnioskodawcę straty związane z likwidacją ruchomości lub zbyciem ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia ruchomości, stanowią dla Spółki stratę na działalności operacyjnej, a w konsekwencji koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy jednak takie straty wynikające ze sprzedaży ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia sprawiają, że ruchomości takie znajdują się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe w części dotyczącej zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie ruchomości do kosztów uzyskania przychodów oraz w części dotyczącej momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, a w części dotyczącej uznania poniesionych wydatków za koszt pośredni jest nieprawidłowe (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku nr 1), natomiast w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją ruchomości jest prawidłowe, a straty związanej ze zbyciem ruchomości jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozliczanych na zasadach ogólnych w momencie sprzedaży, wartości ruchomości zakupionych od syndyka (które zostały nabyte łącznie z nieruchomością zabudowaną), bez nabycia których nie doszłoby do utrzymania, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu Spółki oraz

- czy poniesione przez Wnioskodawcę straty związane z likwidacją ruchomości lub zbyciem ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia ruchomości, stanowią dla Spółki stratę na działalności operacyjnej, a w konsekwencji koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy jednak takie straty wynikające ze sprzedaży ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia sprawiają, że ruchomości takie znajdują się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 listopada 2023 r. (wpływ 15 listopada 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku)

Pomiot prowadzony w formie spółki kapitałowej produkuje i sprzedaje wyroby (…). W ramach rozwoju firmy Spółka (dalej również jako: „Wnioskodawca”) nabyła od syndyka masy upadłość podmiotu trzeciego, majątek w postaci nieruchomości zabudowanej wraz z ruchomościami znajdującymi się wewnątrz (np. kocioł grzewczy typ (...)) i na zewnątrz (np. instalacja (...)).

Łącznie nieruchomości i ruchomości stanowiły tzw. Pakiet I (jeden) wskazany w akcie notarialnym jako przedmiot umowy (zał. 1).

Celem zakupu była nieruchomość, która będzie wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej - środek trwały. Nieruchomość nie będzie przedmiotem obrotu gospodarczego (w szczególności sprzedaży).

Ruchomości dla Spółki nie stanowią majątku możliwego do wykorzystania w działalności operacyjnej, ponieważ są spoza profilu Spółki, zostaną, więc postawione do likwidacji lub w przypadku znalezienia nabywcy zostaną odsprzedane z dużą stratą.

Nabyte ruchomości (w tym wyposażenie) stanowią dla Spółki towary w myśl art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (aktywa obrotowe). Wartość nabytych ruchomości ustalono na podstawie oszacowania syndyka masy upadłość. Nabycie nieruchomości uzależnione było od równoczesnego nabycia ruchomości.

Nabyta nieruchomość wraz z ruchomościami nie stanowiła przedsiębiorstwa lub części zorganizowanego przedsiębiorstwa (paragraf 1 aktu notarialnego).

Związek przyczynowo skutkowy pomiędzy nabyciem nieruchomości a uzyskaniem przychodu jest oczywisty, ponieważ wskutek nabycia nieruchomości Wnioskodawca powiększy zakres swojej działalności i uzyska większe dochody. Nieruchomość będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej. Jednak nieruchomość nie jest przedmiotem niniejszego wniosku, choć jest elementem transakcji opisanej wyżej. Wydatek ten wpłynie na osiąganie przychodu obecnie jak i w przyszłości. Natomiast w przypadku ruchomości przychód będzie wynikał z ich sprzedaży.

Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, rozliczanych na zasadach ogólnych w momencie sprzedaży, wartości ruchomości zakupionych od syndyka (które zostały nabyte łącznie z nieruchomością zabudowaną), bez nabycia których nie doszłoby do utrzymania, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu Spółki?

2. Czy poniesione przez Wnioskodawcę straty związane z likwidacją ruchomości lub zbyciem ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia ruchomości, stanowią dla Spółki stratę na działalności operacyjnej, a w konsekwencji koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, czy jednak takie straty wynikające ze sprzedaży ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia sprawiają, że ruchomości takie znajdują się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Ad 1

W myśl art. 311 ust. 1 ustawy z 28 lutego 2003 r., prawo upadłościowe (dalej jako „prawo upadłościowe”), likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż z wolnej ręki lub w drodze przetargu lub aukcji przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, nieruchomości i ruchomości, wierzytelności oraz innych praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych. Jak wynika z stanu faktycznego (załącznika 1) nabyte przez Spółkę nieruchomości i ruchomości stanowiły jeden łączny zbiór składników masy upadłościowej nazywany przez Syndyka Pakietem I.

Słowo „pakiet” zgodnie z definicją słownika PWN „to pewna liczba przedmiotów tego samego rodzaju związanych lub zapakowanych razem”. W myśl art. 320 prawa upadłościowego, sprzedaż mienia uregulowana przepisami działu może nastąpić w drodze przetargu lub aukcji, do których przepisy Kodeksu cywilnego stosuje się odpowiednio, z tym, że m.in. warunki przetargu lub aukcji zatwierdza sędzia-komisarz, wyboru oferenta dokonuje syndyk; wybór wymaga zatwierdzenia przez sędziego-komisarza. Spółka składając najkorzystniejszą ofertę nabyła przedmiot przetargu tj. Pakiet I. Tym samym, aby osiągnąć cel tj. nabycie nieruchomości, Spółka zobowiązana była ponieść dodatkowe wydatki zmierzające do jego osiągnięcia a wchodzące w skład pakietu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z ugruntowanymi poglądami organów podatkowych oraz doktryny, podatnik ma prawo zaliczenia wydatku do koszów uzyskania przychodów pod warunkiem, że wydatek ten:

1)został faktycznie poniesiony przez podatnika,

2)jest definitywny,

3)został właściwie udokumentowany,

4)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

5)istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Tak, więc, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

„W judykaturze zwraca się uwagę, że za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. trzeba przyjąć kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tym kontekście istotne jest również, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek, jako koszt podatkowy, była dokonywana z perspektywy jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy na temat tego, czy dany wydatek może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten musi być zawsze osiągnięty” (uzasadnienie wyroku WSA w Poznaniu z 10 czerwca 2022 r., sygn. akt I SA/Po 1080/21).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ustawy z 15 lutego 1992 r., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W interpretacjach indywidualnych dotyczących momentu poniesienia kosztu podatkowego przyjmuje się iż jest to dzień ujęcia wydatku w księgach rachunkowych na jakimkolwiek koncie, niekoniecznie kosztowym. Przykładem może być interpretacja indywidualna Znak: 0111-KDIB1-2.4010.89.2020.1.BG z 29 kwietnia 2020 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w której wskazano, iż: „Uznanie kosztu za pośredni odnosi ten skutek, że jego ujęcie w księgach rachunkowych jest momentem jego rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodu. Chodzi tutaj o jakiekolwiek ujęcie kosztu w księgach bez konieczności dokonania tego na koncie kosztowym (za wyjątkiem rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych). Dla określenia momentu powstania kosztu uzyskania przychodu (pośredniego) wystarczające jest ujęcie np. w dzienniku”.

Ustawodawca uzależnił tym samym moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym, nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego ujęcie jako kosztu, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt.

Biorąc pod uwagę charakter czynności przeprowadzonych przez Spółkę stwierdzić należy, że zrealizowanie celu gospodarczego Spółki, to jest pozyskanie nieruchomości dla prowadzenia działalności gospodarczej uzależnione było od poniesienia wskazanych we wniosku innych wydatków (kosztów) wchodzących w skład Pakietu 1. Spółka ponosząc dane wydatki, tj. koszty nabycia ruchomości racjonalnie i obiektywnie przyczyniły się do realizacji pożądanego celu, tj. osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, w ramach swojej działalności. W opisanych we wniosku okolicznościach nie ulega wątpliwości, że koszty poniesione przez Wnioskodawcę, stanowić będą pośrednie koszty uzyskania przychodów rozliczane na zasadach ogólnych (art. 15 ust. 4 w zw. z art. 15 ust. 4e) w momencie sprzedaży tych ruchomości.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, rozpatrywane wydatki w postaci ruchomości wchodzących w skład Pakietu I, spełnią przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie mieszcząc się równocześnie w katalogu z przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, dlatego powinien być uznane za koszt uzyskania przychodów Spółki.

Ad 2

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości przez rzeczowe aktywa obrotowe - rozumie się przez to materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toki produkcji, półprodukty oraz towary nabyte w celu odprzedaży w stanie nieprzetworzonym.

Spółka nabywając Pakiet 1 od syndyka masy upadłość, weszła w posiadanie majątku w postaci z ruchomości znajdujących się wewnątrz nieruchomości (np. kocioł grzewczy typ L3OOC) i na zewnątrz (np. instalacja (...)). Dla Spółki przedmiotowe ruchomości stanowią towar (środek obrotowy) nabyty razem z nieruchomością (środkiem trwałym). W analizowanej sytuacji nie ma wątpliwości, iż inne rozpoznanie księgowe przedmiotowych rzeczy spowodowałoby zniekształcenie obrazu majątkowego firmy zawartego w księgach rachunkowych.

Przedmiotowe ruchomości nie posiadają wartość użytkowej dla Spółki w ramach procesów działalności operacyjnej jednakże są w posiadaniu Wnioskodawcy. Ruchomości dla Spółki nie stanowią majątku możliwego do wykorzystania w działalności operacyjnej, ponieważ są spoza profilu Spółki, zostaną więc postawione do likwidacji lub w przypadku znalezienia nabywcy zostaną odsprzedane z dużą stratą. Powstanie straty może być pochodną zdarzeń niezależnych od woli Wnioskodawcy - np. brak nabywcy na oferowaną rzecz/towar lub sprzedaż po cenie niższej niż cena nabycia w wyniku okoliczności, iż instalacja ma cechy „towaru używanego”, który od czasu upadłości poprzedniego właściciela nie był używany - obecnie w złym stanie technicznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, utrata środków pieniężnych w wyniku nie zawinionego zbycia po cenie niższej niż cena nabycia, stanowi koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W myśl do art. 16 ust. 1 pkt 6a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób, o którym mowa w art. 24f.

Wydatki związane ze stratą w środkach obrotowych (np. kocioł grzewczy typ (...) stanowiący towar handlowy), nie zostały ujęte w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. „Należy również zaznaczyć, że ustawodawca nie wyłączył z góry możliwości zaliczania strat ponoszonych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów. Oczywiste jest, że strata rozumiana jako uszczerbek, szkoda, ubytek nie jest wydatkiem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów i nie generuje jakichkolwiek korzyści (przychodów) dla podatnika. Tym niemniej jednak prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej związane jest z ryzykiem powstania strat zarówno w środkach trwałych, jak i obrotowych, a uniknięcie powstania niektórych z nich bywa w określonych okolicznościach niemożliwe. Tym samym nie tylko wydatki ponoszone przez podatnika w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia/zapewnienia źródła przychodów są kosztem podatkowym, ale również straty będące ubocznym skutkiem działań podatnika, prowadzonych z zamiarem osiągnięcia przychodów, stanowią koszt uzyskania przychodów. W związku z tym w orzecznictwie sądowym dopuszczona została możliwość zaliczenia ich do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.” (wyrok NSA z 7 sierpnia 2001 r., sygn. akt III SA 2041/00, wyrok WSA we Wrocławiu z 26 kwietnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 250/13) i dotyczy to również strat w środkach obrotowych Wnioskodawcy.

Potwierdza to m.in. treść wyroku NSA z 7 sierpnia 2001 r., sygn. akt III SA 2041/00, w którym Sąd uznał, iż kosztem uzyskania przychodów są tylko takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. W związku z tym, w ocenie tego Sądu celowi osiągnięcia przychodów służy, zatem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Stanowisko judykatury dotyczące straty jako kosztu uzyskania przychodu znajduje odzwierciedlenie w poglądach Organów podatkowych. Przykładowo w piśmie z 23 lipca 2018 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (Znak: 0111-KDIB2-3.4010.137.2018.1.AZE), piśmie z 7 grudnia 2021 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (Znak: 0111-KDIB1-1. 4010.427.2021.1.BS), piśmie z 19 czerwca 2023 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (Znak: 0114-KDIP2-2.4010.225.2023.1.IN).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powinien ustalić koszt uzyskania przychodu w wysokości straty poniesionej na sprzedaży ruchomości (towaru), stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia rzeczy a wartością nabycia rzeczy.

W przypadku, gdy towar będący w posiadaniu Spółki nabyty od Syndyka w ramach Pakietu I, nie znajdzie nabywcy Spółka zamierza przeznaczyć go do likwidacji.

W ocenie Spółki działanie takie jest racjonalnym następstwem prowadzonej przez Spółkę działalności (bezużyteczności towaru w zakresie profilu przedsiębiorstwa i w żaden sposób nie była spowodowana niedochowaniem przez nią należytej staranności, Spółka ma prawo zaliczyć wynikającą z niej stratę do kosztów uzyskania przychodów wpływających na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Wysokość takiej straty zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów powinna zostać ustalona jako wartość przyjęcia na magazyn (w cenie nabycia) likwidowanych Zapasów. Taki bowiem koszt stanowi rzeczywisty ciężar ekonomiczny Spółki, który poniosła ona w związku z przedmiotowymi Zapasami i który ujęty został w jej księgach rachunkowych. W związku z tym, w takiej wysokości powinien on zostać również ujęty w wyniku podatkowym Wnioskodawcy. Stanowisko wskazane powyżej znajduje potwierdzenie zbieżnym przyczynowo-skutkowym modelem następstw wskazanym w piśmie z 24 maja 2018 r., Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.105.2018.2.MJ) i przytoczonych tam poglądach Organów podatkowych i judykatury.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, straty związane ze zbyciem ruchomości wchodzących w skład Pakietu I lub ich likwidacją, spełnią przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie mieszcząc się równocześnie w katalogu z przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, dlatego powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe w części dotyczącej zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie ruchomości do kosztów uzyskania przychodów oraz w części dotyczącej momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, a w części dotyczącej uznania poniesionych wydatków za koszt pośredni jest nieprawidłowe (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku nr 1), natomiast w części dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją ruchomości jest prawidłowe, a straty związanej ze zbyciem ruchomości jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności.

Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia:

- czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rozliczanych na zasadach ogólnych w momencie sprzedaży, wartości ruchomości zakupionych od syndyka (które zostały nabyte łącznie z nieruchomością zabudowaną), bez nabycia których nie doszłoby do utrzymania, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu Spółki oraz

- czy poniesione przez Wnioskodawcę straty związane z likwidacją ruchomości lub zbyciem ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia ruchomości, stanowią dla Spółki stratę na działalności operacyjnej, a w konsekwencji koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy jednak takie straty wynikające ze sprzedaży ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia sprawiają, że ruchomości takie znajdują się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do pierwszej z ww. wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w opisie sprawy zostało wskazane, że Spółka nabyła od syndyka masy upadłość podmiotu trzeciego, majątek w postaci nieruchomości zabudowanej wraz z ruchomości znajdującymi się wewnątrz (np. kocioł grzewczy typ (...)) i na zewnątrz (np. instalacja (...)). Łącznie nieruchomości i ruchomości stanowiły tzw. Pakiet I wskazany w akcie notarialnym jako przedmiot umowy. Celem zakupu była nieruchomość, która będzie wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej - środek trwały. Nieruchomość nie będzie przedmiotem obrotu gospodarczego (w szczególności sprzedaży). Ruchomości dla Spółki nie stanowią majątku możliwego do wykorzystania działalności operacyjnej, ponieważ są spoza profilu Spółki, zostaną, więc postawione do likwidacji lub w przypadku znalezienia nabywcy zostaną odsprzedane z dużą stratą. Nabyte ruchomości (w tym wyposażenie) stanowią dla Spółki towary w myśl art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.) (aktywa obrotowe). Nabycie nieruchomości uzależnione było od równoczesnego nabycia ruchomości. W przypadku ruchomości przychód będzie wynikał z ich sprzedaży.

Zatem, skoro z opisu sprawy wynika, że nabyte ruchomości (w tym wyposażenie) stanowią dla Spółki towary w myśl art. 3 ust. 1 pkt 19 w ustawy o rachunkowości, to wydatki poniesione na ich nabycie dotyczą przychodu z ich sprzedaży i jako takie stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodu, a zatem Wnioskodawca będzie mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym zostanie osiągnięty przychód ze zbycia tych ruchomości.

Zatem Spółka może zaliczyć wydatki na ich nabycie do kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży tych ruchomości.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 uznano za prawidłowe w części dotyczącej zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie ruchomości do kosztów uzyskania przychodów oraz w części dotyczącej momentu zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w części dotyczącej podatkowej kwalifikacji poniesionych wydatków jako kosztów pośrednich uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Natomiast odnosząc się do kwestii ustalenia, czy poniesione przez Wnioskodawcę straty związane ze zbyciem ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia ruchomości, stanowią dla Spółki stratę na działalności operacyjnej, a w konsekwencji koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy jednak takie straty wynikające ze sprzedaży ruchomości po cenie niższej niż cena nabycia sprawiają, że ruchomości takie znajdują się w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazać należy, że w obowiązującym systemie prawnym funkcjonuje zasada swobody umów przewidziana w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.), zgodnie z którą

Tym samym generalnie strony mogą dowolnie kształtować swoje prawa i obowiązki wynikające z zawieranych umów. Co do zasady przedsiębiorca sam decyduje, jakie ceny stosuje w obrocie gospodarczym. Założeniem działalności gospodarczej jest osiągnięcie zysku. W działalności handlowej przedsiębiorca uzyskuje zysk poprzez zastosowanie marży handlowej, która jest jednym z elementów ceny sprzedaży. Cena ta ma zapewnić pokrycie kosztów własnych zakupu towarów bądź wytworzenia produktów i uzyskanie rentowności sprzedaży. Co do zasady przedsiębiorca również decyduje o obniżeniu cen towarów, czym dostosowuje swoją strategię gospodarczą do wymagań rynku i klientów.

W podatku dochodowym przedmiotem opodatkowania jest dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodów. Zasada określona w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Sprzedaż towarów po obniżonej cenie generuje powstanie przychodu u przedsiębiorcy z tego tytułu, a kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek związany z nabyciem/wytworzeniem towarów. W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazano, że gdy sprzedaż dokonywana jest poniżej ceny zakupu generuje to obowiązek niezaliczenia całego wydatku poniesionego na zakup towaru do kosztów uzyskania przychodów. Zatem obniżenie ceny, po jakiej sprzedawany jest towar poniżej ceny zakupu nie powoduje obowiązku obniżenia kosztów uzyskania przychodów. W związku ze sprzedażą po obniżonej cenie, zmniejszeniu ulega przychód ze sprzedaży.

W tym miejscu należy mieć na uwadze, że w przypadku gdy cena transakcji znacznie odbiega od ceny rynkowej, może mieć zastosowanie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niezależnie od powyższego należy mieć na uwadze, że w przypadku gdy cena transakcji znacznie odbiega od ceny rynkowej, może mieć zastosowanie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

Z powyższego przepisu wynika, że ustalenie przychodu przez organ podatkowy może nastąpić tylko wówczas, gdy cena umowna znacznie odbiega od wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia (art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Organ zauważa, że wskazanie przyczyn uzasadniających podanie w umowie sprzedaży ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej może być przesłanką do odstąpienia organu podatkowego od określenia wartości rynkowej zbywanej rzeczy to jednak ocena, czy okoliczności wskazane przez podatnika zasługują na uwzględnienie może być dokonana tylko w toku postępowania podatkowego. Postępowanie kontrolne czy podatkowe, które w sposób staranny i wnikliwy oceni na podstawie dokumentów źródłowych, transakcję w kontekście ceny sprzedaży i jej odniesienia do wartości rynkowej, pozwoli zweryfikować ustalenie ceny dokonane przez podatnika. Tym samym nie może być dokonane w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Dodatkowo należy wspomnieć, że chociaż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ograniczają podatnika w swobodzie ustalenia ceny sprzedaży z zastrzeżeniem prawa organu podatkowego do ewentualnej weryfikacji tej ceny w razie braku uzasadnienia dla jej obniżki, wyjątek w tym względzie stanowi sytuacja, gdy między podatnikiem a jego kontrahentami istnieją powiązania wskazane w art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a ceny zastosowane w zawieranych transakcjach zostaną ustalone na warunkach innych, niż gdyby transakcje były zawierane pomiędzy podmiotami niepowiązanymi.

Należy jednak zwrócić uwagę, że mimo, iż sprzedaż po cenie niższej niż cena nabycia jest dopuszczalna, to jak wskazano wyżej, wpływa ona na przychody z działalności gospodarczej. Wobec tego, rolą podatnika jest odpowiednie udokumentowanie opłacalności podjętej decyzji pod względem ekonomicznym.

Reasumując, sprzedaż ruchomości (towarów handlowych), poniżej kosztów ich zakupu, w świetle argumentów wymienionych przez Spółkę jest dozwolona, ponieważ zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica stanowi stratę w działalności gospodarczej.

Jednocześnie zauważyć należy, że rozliczenie powyższej sprzedaży należy ujmować łącznie z innymi otrzymanymi przychodami i kosztami ich uzyskania poniesionymi w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

A zatem, wbrew Państwa twierdzeniu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to wydatki faktycznie poniesione na zakup tych towarów, a nie stratę wynikającą z ich sprzedaży mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym Państwa stanowisko do części pytania oznaczonego we wniosku nr 2 sprowadzające się do twierdzenia, że powinien ustalić koszt uzyskania przychodu w wysokości straty poniesionej na sprzedaży ruchomości (towaru), stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia rzeczy a wartością nabycia rzeczy, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się z kolei do sytuacji, w której towary będące w posiadaniu Spółki zostaną przeznaczone do likwidacji z uwagi na brak możliwości znalezienia nabywcy wskazać należy, że wśród kosztów wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, że co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

- całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

- okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

- udokumentowania straty,

- podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, że dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, że jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

W odniesieniu do środków obrotowych oznacza to, że za stratę w tych środkach można uznać wyłącznie skutki takiego nagłego i nieprzewidywalnego zdarzenia, które spowodowało uszczerbek w majątku podatnika, tj. utratę (bądź zmniejszenie wartości) składników majątku (środków obrotowych) będących w jego posiadaniu lub stanowiących jego własność. Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów, niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka nabyła od syndyka masy upadłości podmiotu trzeciego, majątek w postaci nieruchomości zabudowanej wraz z ruchomości znajdującymi się wewnątrz (np. kocioł grzewczy typ (...)) i na zewnątrz (np. instalacja (...)). Łącznie nieruchomości i ruchomości stanowiły tzw. Pakiet I wskazany w akcie notarialnym jako przedmiot umowy. Celem zakupu była nieruchomość, która będzie wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej - środek trwały. Nieruchomość nie będzie przedmiotem obrotu gospodarczego (w szczególności sprzedaży). Nabyte ruchomości (w tym wyposażenie) stanowią dla Spółki towary (aktywa obrotowe). Nabycie nieruchomości uzależnione było od równoczesnego nabycia ruchomości. W przypadku ruchomości przychód będzie wynikał z ich sprzedaży.

Zatem, skoro z opisu sprawy wynika, że wydatki poniesione przez Spółkę w wartości zlikwidowanych towarów były związane z uzyskaniem przez nią przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej lub zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodów z tego źródła oraz strata powstała w związku z likwidacją towarów była/będzie normalnym następstwem prowadzenia działalności gospodarczej oraz była zdarzeniem niezależnym od Spółki i nie wynikała z celowego jej działania (Wnioskodawca w żadnym stopniu nie przyczynił się do jej powstania), to Spółka może, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki na ich nabycie w związku z likwidacją ruchomości.

W ocenie Organu, mając na uwadze całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji, strata poniesiona w wyniku likwidacji towarów w związku z brakiem znalezienia nabywcy stanowi koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

Zatem, Państwa stanowisko do części pytania oznaczonego we wniosku nr 2 w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją ruchomości, należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Nie była przedmiotem niniejszej interpretacji kwestia ustalenia wysokości straty.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383).