Interpretacja indywidualna z dnia 24 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.259.2019.8.OS

Prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu usług gastronomicznych przeznaczonych do dalszej odsprzedaży.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 20 maja 2019 r. (data wpływu 23 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20; i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 maja 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 maja 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu usług gastronomicznych przeznaczonych do dalszej odsprzedaży.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca posiada siedzibę oraz miejsce zarządu na terytorium Polski oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym i jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w przeważającej części w zakresie obsługi nieruchomości (PKD 68.20.Z) oraz zakwaterowania (PKD 55).

Wnioskodawca jest właścicielem hotelu i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi hotelarskie (usługi zakwaterowania) zarówno dla konsumentów, jak i podmiotów będących podatnikami VAT. Wystawia faktury za „usługę noclegową” opodatkowaną stawką 8%. W cenie usługi hotelarskiej jest wliczona m.in. opłata za śniadanie.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności hotelarskiej nabywa od podmiotu trzeciego (dalej zwanego Dostawcą usług gastronomicznych) między innymi usługi gastronomiczne polegające na realizacji śniadań dla gości hotelowych, jak również innych osób niebędących gośćmi hotelowymi. Dostawca usług gastronomicznych jest również czynnym podatnikiem VAT i za wykonane świadczenia wystawia faktury tytułem wykonanych usług gastronomicznych. Usługi te są odpowiednio opodatkowane stawką 8% i 23%, w zależności od przedmiotu dostawy (posiłki i napoje).

Usługa gastronomiczna w postaci realizacji śniadań polega na przygotowaniu i podaniu posiłku wraz z napojami przez Dostawcę usługi gastronomicznej w restauracji, która jest zlokalizowana w hotelu należącym do Wnioskodawcy. Dostawca usług gastronomicznych, za możliwość korzystania z pomieszczeń restauracji wraz z zapleczem kuchennym, płaci Wnioskodawcy czynsz najmu według ustalonej stawki. Wszelkie koszty związane z wykonaniem usługi gastronomicznej, tj. koszty pracownicze, koszty surowców, koszty operacyjne (np.: sztućce, porcelana, pralnia, środki czystości etc.), media, logistyka, koszty eksploatacji/konserwacji /napraw, administracji i każde inne związane z usługą realizacji śniadania ponosi Dostawca usług gastronomicznych.

Wnioskodawca nabywa usługi gastronomiczne w postaci realizacji śniadań w celu ich dalszej odprzedaży głównie dla gości hotelowych i wówczas opłata za śniadanie jest wliczona w cenę usługi hotelowej. Natomiast jeżeli usługę zakupuje osoba niebędąca gościem hotelowym, to nabywa ją po cenie zgodnej z cennikiem.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakup usług gastronomicznych przeznaczonych do dalszej odprzedaży na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym przysługuje mu prawo do odliczenia VAT naliczonego zgodnie z ogólną zasadą neutralności podatku VAT określoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ nabywane przez Wnioskodawcę usługi gastronomiczne są wykorzystywane przez niego bezpośrednio do wykonywania usług opodatkowanych podatkiem VAT i koszt nabycia tych usług jest elementem cenotwórczym sprzedawanych przez niego usług. W tej sytuacji spełniona jest podstawowa przesłanka odliczenia VAT określona w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT w zakresie, w jakim nabywane towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych.

Art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, będący odpowiednikiem art. 186 Dyrektywy 2006/112/WE, wprowadza zasadę neutralności VAT, która wyraża się tym, że poprzez realizację prawa do odliczenia podatku naliczonego, podatnik nie ponosi faktycznie ciężaru tego podatku. Podatek VAT nie powinien obciążać podatników uczestniczących w obrocie towarami i usługami, którzy nie są ich ostatecznymi odbiorcami, a ciężarem tego podatku powinien być obciążony wyłącznie ostateczny konsument, będący ostatnim ogniwem tego obrotu. Prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie, w toku jego działalności gospodarczej, przy czym odliczenie podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w sytuacjach, gdy związek pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług a podatkiem należnym z tytułu jego działalności opodatkowanej, ma charakter bezpośredni oraz bezsporny. Zasada neutralności podatku przeciwstawia się także możliwości podwójnego opodatkowania danej czynności (wyrok TSUE w sprawie C-193/91) i wymaga, aby każda działalność gospodarcza była traktowana w ten sam sposób (por. wyrok w sprawie C-246/04).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Z przepisu tego wynika zatem, że podmiot, który nabywa usługi w celu ich dalszej odprzedaży, jest traktowany jako świadczący usługę, a tym samym nie jest ostatecznym konsumentem nabywanych usług i w konsekwencji nie może ponosić ekonomicznego ciężaru tego podatku. W opisanej sytuacji faktycznej usługi gastronomiczne są wykorzystywane do działalności opodatkowanej Wnioskodawcy, a koszt ich zakupu jest jednocześnie elementem cenotwórczym przy świadczeniu przez Wnioskodawcę kompleksowych usług hotelarskich (w przypadku gdy z oferty gastronomicznej korzystają goście hotelowi) czy usług gastronomicznych (gdy usługi nabywają inne osoby niż goście hotelowi), a w konsekwencji Wnioskodawca powinien być traktowany jako świadczący usługę, a nie jej konsument.

W szczególności w tym przypadku nie ma zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia podatku VAT określone w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób (lit. b). Wyłączenie prawa do odliczenia na mocy tego przepisu nie ma jednak charakteru bezwzględnego i musi być interpretowane w łączności z zasadą neutralności podatku VAT przyznającą prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Ratio legis wyłączenia określonego w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT polega na tym, że podatek naliczony zawarty w zakupach dotyczących wydatków na usługi noclegowe i gastronomiczne może mieć często charakter konsumpcyjny, niezwiązany ściśle z działalnością gospodarczą. Celem zatem tego przepisu jest zakaz odliczania podatku od tego rodzaju wydatków na ww. usługi, które jedynie pod pozorem wykorzystywania ich w działalności gospodarczej podatnika są lub mogą być faktycznie wykorzystywane na konsumpcję prywatną. Zakaz ten nie dotyczy tych podatników, którzy nabywają te usługi w celu ich odsprzedaży konsumentom lub innym podatnikom, gdyż w takim przypadku poniesione na nie wydatki pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Biorąc to pod uwagę, wyłączenie prawa do odliczenia VAT nie ma zastosowania w opisywanej sytuacji, ponieważ Wnioskodawca dokonuje zakupu usług w celu dalszej ich odsprzedaży, czyli „nie konsumuje” takich usługi dla własnych celów, ale wykorzystuje je do świadczenia usług na rzecz kolejnych podmiotów (konsumentów czy innych podatników VAT).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2017 r. (sygn. I FSK 1637/15), w którym sąd stwierdził, że mimo zakazu odliczenia VAT zawartego art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, na mocy zasady ogólnej określonej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, tj. istnienia ścisłego związku między zakupem a sprzedażą opodatkowaną podatnika, w przypadku odprzedaży usługi przez podatnika prawo do odliczenia mu przysługuje.

Podsumowując, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska, że w sytuacji gdy nabywa on usługi gastronomiczne w celu ich dalszej odprzedaży podlegającej opodatkowaniu VAT – w ramach świadczonych usług hotelarskich lub bezpośrednio jako usługę gastronomiczną – to ich zakup pozostaje w związku z działalnością opodatkowaną podatnika, co daje Wnioskodawcy prawo od odliczenia VAT z tytułu tych zakupów.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 20 sierpnia 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0112-KDIL1-3.4012.259.2019.1.KB, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 22 sierpnia 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 30 września 2019 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości oraz zasądzenie na Państwa rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 23 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Po 851/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wpłynął do Krajowej Informacji Skarbowej 28 kwietnia 2023 r.

31 sierpnia 2023 r. do Krajowej Informacji Skarbowej wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Poznaniu z 23 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Po 851/19 wraz z aktami sprawy.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznaczam, że tę interpretację oparłem na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą :

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy:

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. Przy analizie tej należy jednak uwzględnić określoną przez ustawodawcę w art. 88 ustawy listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do odliczenia.

Stosownie do art. 168 lit. a dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą:

Należy wskazać, że od dnia 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne, czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne, tworzone przez organy Wspólnoty. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa oraz bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Adresatami dyrektyw są wyłącznie państwa i nie mogą być one kierowane do innych podmiotów prawa – osób fizycznych i prawnych. Zasadą jest, że dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w wewnętrznych porządkach prawnych, a ich istotą jest to, że wyznaczają rezultat, jaki ma zostać osiągnięty, natomiast wybór środków mających służyć jego realizacji został pozostawiony swobodnej decyzji państw członkowskich. Do dziś Rada Unii Europejskiej nie podjęła decyzji, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zapisem art. 176 Dyrektywy – stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, w brzmieniu obwiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r.:

Natomiast do dnia 1 grudnia 2008 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy obowiązywał w następującym brzmieniu:

Należy wskazać, że w myśl art. 119 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 119 ust. 2 ustawy:

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy:

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy:

Stosownie do art. 119 ust. 4 ustawy:

Z art. 25 ust. 1 pkt 3b poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.) wynikało, że:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w przeważającej części w zakresie obsługi nieruchomości (PKD 68.20.Z) oraz zakwaterowania (PKD 55). Są Państwo właścicielem hotelu i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi hotelarskie (usługi zakwaterowania) zarówno dla konsumentów, jak i podmiotów będących podatnikami VAT. Wystawiają Państwo faktury za „usługę noclegową” opodatkowaną stawką 8%. W cenie usługi hotelarskiej jest wliczona m.in. opłata za śniadanie.

W ramach prowadzonej działalności hotelarskiej nabywają Państwo od podmiotu trzeciego (dalej zwanego Dostawcą usług gastronomicznych) między innymi usługi gastronomiczne polegające na realizacji śniadań dla gości hotelowych, jak również innych osób niebędących gośćmi hotelowymi. Dostawca usług gastronomicznych jest również czynnym podatnikiem VAT i za wykonane świadczenia wystawia faktury tytułem wykonanych usług gastronomicznych. Usługi te są odpowiednio opodatkowane stawką 8% i 23%, w zależności od przedmiotu dostawy (posiłki i napoje). Usługa gastronomiczna w postaci realizacji śniadań polega na przygotowaniu i podaniu posiłku wraz z napojami przez Dostawcę usługi gastronomicznej w restauracji, która jest zlokalizowana w hotelu należącym do Państwa. Dostawca usług gastronomicznych, za możliwość korzystania z pomieszczeń restauracji wraz z zapleczem kuchennym, płaci Państwu czynsz najmu według ustalonej stawki. Wszelkie koszty związane z wykonaniem usługi gastronomicznej, tj. koszty pracownicze, koszty surowców, koszty operacyjne (np.: sztućce, porcelana, pralnia, środki czystości etc.), media, logistyka, koszty eksploatacji/konserwacji/napraw, administracji i każde inne związane z usługą realizacji śniadania ponosi Dostawca usług gastronomicznych.

Nabywają Państwo usługi gastronomiczne w postaci realizacji śniadań w celu ich dalszej odprzedaży głównie dla gości hotelowych i wówczas opłata za śniadanie jest wliczona w cenę usługi hotelowej. Natomiast jeżeli usługę zakupuje osoba niebędąca gościem hotelowym, to nabywa ją po cenie zgodnej z cennikiem.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia, czy przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego na fakturach dokumentujących zakup usług gastronomicznych przeznaczonych do dalszej odprzedaży.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem Państwa wątpliwości, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w orzeczeniu z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19 odniósł się do wyroku TSUE z 2 maja 2019 r. w sprawie C-225/18. WSA wskazał, że w tym wyroku:

Zdaniem WSA w Poznaniu:

W ocenie WSA w Poznaniu:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał na wyrok z dnia 27 listopada 2019 r. o sygn. I FSK 391/18, który w pełni aprobuje:

Końcowo WSA wskazał, że:

Natomiast Naczelny Sądu Administracyjny w orzeczeniu z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20 wskazał, że:

Tym samym, zdaniem NSA:

NSA wskazał na rozdział 3 Dyrektywy 112, zawierający art. 306 – 310, w jego tłumaczeniu na język polski nosi tytuł "Procedura szczególna dla biur podróży".

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego:

Wobec powyższego mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz zapadły w analizowanej sprawie prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20, jak również całokształt przedstawionych okoliczności, należy stwierdzić, że nabywając usługi gastronomiczne, które to usługi są przedmiotem sprzedaży dla gości hotelowych w ramach usługi hotelowej bądź też dla osób niebędących gośćmi hotelowymi bezpośrednio jako usługa gastronomiczna, mają Państwo prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie tych usług od Dostawcy usług gastronomicznych.

Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących zakup opisanych usług gastronomicznych przeznaczonych do dalszej odprzedaży.

Tym samym, Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 851/19 oraz orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt I FSK 1017/20.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).