Interpretacja indywidualna z dnia 13 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.376.2023.2.MR

Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 października 2023 r. (wpływ 10 października 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką jawną, posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca działa w branży meblarskiej i zajmuje się w szczególności produkcją (...).

W ramach działalności biznesowej Spółki, brytyjski kontrahent (dalej: „Kontrahent”,) wysyła do Polski tkaniny lub inne materiały (dalej: „Towary”). Co do zasady, Kontrahent nie jest właścicielem tkanin; właścicielami tkanin są podmioty nabywające gotowy produkt (meble) od Kontrahenta. Używając Towarów oraz innych komponentów dostarczonych we własnym zakresie, Spółka wykonuje meble. Gotowe meble są następnie transportowane z powrotem poza terytorium Unii Europejskiej – do Wielkiej Brytanii.

Przykład procesu:

• właściciele tkanin przekazują Towary do Kontrahenta, który zobowiązuje się do wykonania z nich mebli, zgodnie ze złożonym zamówieniem,

• Kontrahent wysyła do Spółki Towary (transport Wielka Brytania-Polska); własność Towarów nie zostaje przeniesiona ani na Kontrahenta, ani na Spółkę,

• Spółka, wykorzystując zarówno otrzymane Towary, jak i własne komponenty, wytwarza gotowe produkty,

• gotowe meble są następnie sprzedawane do Kontrahenta i transportowane z powrotem do Wielkiej Brytanii.

Przywóz Towarów do Polski odbywa się na podstawie DDP Incoterms. Podmiotem wskazanym w zgłoszeniu celnym jako importer jest Wnioskodawca i to on rozlicza cło oraz podatek należny z tytułu tego importu. Import w VAT jest rozliczany na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 33 ustawy o VAT. Podatek naliczony zapłacony przez Spółkę z tytułu importu nie jest odliczany ani odzyskiwany przez Spółkę ani przez Kontrahenta.

Dokonując zgłoszenia celnego Spółka działa przez przedstawiciela bezpośredniego – „A”

Wyroby gotowe (meble) produkowane z wykorzystaniem importowanych Towarów oraz komponentów dostarczonych przez Spółkę, są następnie przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta. Jako, że w związku z tą sprzedażą meble są wywożone poza terytorium UE, Spółka rozpoznaje z tego tytułu eksport towarów. Prawo własności Towarów (tkanin lub innych materiałów) nie jest na żadnym etapie przenoszone na Spółkę.

Spółka nie uiszcza dodatkowego wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta ani właściciela Towaru z tytułu wykorzystania przedmiotowych Towarów do produkcji mebli. Z tego powodu Spółka nie uwzględnia bezpośrednio w kalkulacji ceny gotowych wyrobów ceny wykorzystanych Towarów.

Przedmiotem wniosku jest potwierdzenie prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego w związku z importem z terytorium Wielkiej Brytanii towarów wykorzystywanych do produkcji mebli.

Uzupełnienie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

1.Zgodnie z art. 77 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z 9 października 2013 r., ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. U. UE. L. z 2013 r. Nr 269, str. 1 ze zm.) (dalej: UKC) co do zasady, zobowiązanym do zapłaty cła, w przypadku procedury dopuszczenia do obrotu, powszechnie zwanej importem, jest zgłaszający. Zgodnie z art. 5 pkt 15 ww. Rozporządzenia pod pojęciem zgłaszającego należy rozumieć „osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane”.

Oznacza to, iż w przypadku importów dokonywanych przez „B”, jest on dłużnikiem celnym, a co za tym idzie, ciąży na nim obowiązek uiszczenia cła z tytułu importu towarów, będących przedmiotem wniosku.

2.Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów importowych, z których wynika kwota podatku od towarów i usług w imporcie. Spółka jest również w posiadaniu dokumentów, na podstawie których towary są dopuszczane do obrotu, i z których wynika wartość celna towarów.

3.Koszt importowanych towarów nie jest uwzględniony bezpośrednio w kalkulacji ceny gotowych wyrobów. Ich wartość wpływa jednak na ostateczną wartość wyrobów gotowych sprzedawanych do odbiorcy końcowego i tym samym ma wpływ na całkowity koszt, który ponosi odbiorca końcowy w celu nabycia tych wyrobów.

Jak wyjaśniono we wniosku, towary są nabywane przez odbiorcę końcowego, a następnie importowane przez Spółkę w celu wyświadczenia na nich usług, tj. wytworzenia wyrobu gotowego. Wyrób ten jest następnie sprzedawany przez Spółkę do Kontrahenta i wywożony do Wielkiej Brytanii w ramach eksportu. Tam Kontrahent sprzedaje wyrób gotowy na rzecz odbiorcy końcowego.

Skutkiem tego procesu jest ponoszenie przez ostatecznego nabywcę kosztu wytworzenia wyrobów gotowych, obejmującego wartość importowanych towarów. Tym samym, jakkolwiek nie mają one bezpośredniego wpływu na cenę stosowaną przez Spółkę, brak możliwości odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu musiałby skutkować podwyższeniem ceny produktu i zawarciem w niej dodatkowej kwoty VAT pomimo faktu, że towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

4.Importowane towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Stanowią element gotowego wyrobu, który jest przedmiotem eksportu dokonywanego przez Wnioskodawcę. Jednocześnie, są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Kontrahenta (które dają prawo do odliczenia na podstawie art. 86 ust.1 ustawy o VAT),

Związek ten polega na wytworzeniu z importowanych towarów wyrobu gotowego, co stanowi usługę na rzecz Kontrahenta, oraz na eksporcie tak uzyskanego wyrobu gotowego.

Pytanie

Czy Spółka będzie miała prawo do obniżenia kwoty uiszczonego z tytułu importu Towarów podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tego tytułu pomimo faktu, że nie nabywa własności Towarów?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka będzie miała prawo do obniżenia kwoty uiszczonego z tytułu importu towarów podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Stan prawny

A.Definicja podatnika

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega import towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 7 przez import towarów rozumie się „przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej”.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnikami są również podmioty, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną. Tym samym, każdy podmiot, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła (w związku z przywozem towarów do Polski z państwa członkowskiego) jest podatnikiem VAT z tytułu importu, niezależnie od tego, czy na gruncie przepisów celnych importowany towar jest w części lub też w całości zwolniony z cła.

Import towarów stanowi zatem czynność opodatkowaną VATo charakterze faktycznym i jest niezależny od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Tym samym, status podatnika VAT z tytułu importu towarów nie jest uzależniony od tego, czy dany podmiot nabył prawo do rozporządzania towarami jak właściciel (istotny jest natomiast obowiązek uiszczenia cła zgodnie z przepisami celnymi, który może spoczywać zarówno na właścicielu towaru, jak i na innym podmiocie, np. tymczasowym użytkowniku).

Zgodnie z art. 77 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 952/2013 z 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. U. UE. L. 2013.269.1 z 2013.10.10, dalej: „UKC”), dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym:

a)procedurą dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu;

b)procedurą odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

Na podstawie art. 77 ust. 3 UKC, dłużnikiem jest zgłaszający, a w przypadku przedstawicielstwa pośredniego, dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Obowiązek uiszczenia cła będzie zatem spoczywać zasadniczo na zgłaszającym towary do procedury dopuszczenia do obrotu bądź do procedury odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

Nie ma wątpliwości, iż w przedstawionym opisie sprawy dłużnikiem celnym będzie Wnioskodawca, działający przez przedstawiciela bezpośredniego, zobowiązany do zapłaty należności celnych przywozowych. Tym samym, Wnioskodawca będzie również podatnikiem z tytułu importu Towarów.

B.Prawo do odliczenia VAT naliczonego

Zgodnie z art. 168 lit. e Dyrektywy VAT, „jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić: (...) VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego”.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 orazart. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów – kwota podatku:

a)wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego;

b)należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;

c)wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b;

d)wynikająca z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2-3 i art. 34.

Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca rozlicza kwotę podatku należnego z tytułu importu towarów na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 33 ustawy o VAT. Tym samym, zgodnie z wyżej przywołanym przepisem, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego.

Ponadto, ustawodawca przewidział w niektórych sytuacjach wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego. W odniesieniu do importu towarów regulacja ta zawarta jest w art. 88 ust. 3a pkt 4, zgodnie z którym „nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

a)stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane – w części dotyczącej tych czynności;

b)podają kwoty niezgodne z rzeczywistością – w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością;

c)potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności”.

Tym samym, na podstawie przytoczonych regulacji, dla posiadania prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów konieczne jest spełnienie następujących warunków:

1)posiadanie statusu podatnika z tytułu importu towarów, od którego podatek naliczony ma być odliczony,

2)wykorzystywanie importowanych towarów na cele działalności gospodarczej,

3)dysponowanie dokumentami celnymi, z których wynika kwota podatku,

4)brak wystąpienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

W ocenie Spółki, w przedmiotowej sprawie spełnia ona wszystkie powyższe przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu:

1.Wnioskodawca dokonuje zgłoszenia celnego, w związku z importem towarów do Polski, i tym samym spoczywa na nim obowiązek uiszczenia cła i VAT importowego. Podatek wraz z cłem są rozliczane przez Wnioskodawcę.

2.Wnioskodawca wykorzystuje importowane towary na cele wykonywanej w Polsce działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu VAT.

3.Wnioskodawca dysponuje dokumentami celnymi, z których wynika kwota podatku.

4.W analizowanej sprawie nie występują żadne przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ustawy VAT.

Ad 1.

Jak wskazano, warunkiem koniecznym dla odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu jest posiadanie przez podmiot statusu podatnika z tytułu tej czynności opodatkowanej. Obowiązujące przepisy nie wiążą w żaden sposób tego statusu z prawem własności towarów będących przedmiotem importu. Tym samym, również podmiot, który nie jest właścicielem towarów może posiadać status podatnika z tytułu importu i być zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego.

W analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym to właśnie Spółka ma status importera, z uwagi na fakt, że zgłoszenie celne składane jest w jej imieniu przez przedstawiciela bezpośredniego, a w konsekwencji to ona jest podatnikiem z tytułu importu Towarów. Spółka uiszcza zatem cło i podatek należny. Oznacza to, że spełniony jest warunek nr 1 wskazany powyżej.

Ad 2.

Spółka używa importowanych Towarów do produkcji wyrobów gotowych, które następnie sprzedawane są do Kontrahenta. Bez użycia Towarów niemożliwe byłoby wytworzenie mebli będących przedmiotem działalności gospodarczej Spółki. W związku z faktem, że w wyniku tych dostaw meble wywożone są poza terytorium Unii Europejskiej, Spółka rozpoznaje eksport towarów w swoich deklaracjach podatkowych. Eksport towarów, pomimo że co do zasady objęty jest stawką 0% VAT, stanowi transakcję opodatkowaną wskazaną w art. 5 ustawy o VAT.Nie ulega zatem wątpliwości, że Towary wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, co warunkuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Nieistotny dla odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy jest, w ocenie Spółki, fakt, że cena sprzedaży wyrobów gotowych do Kontrahenta nie jest powiększona o wartość Towarów.

Po pierwsze, nie zmienia to faktu, że Towary są niezbędnym elementem wyrobów gotowych, a więc są faktycznie wykorzystywane do ich wytworzenia, a w konsekwencji – do dokonania czynności opodatkowanej (eksportu towarów).

Po drugie, wartość Towarów jest uwzględniona – w szerokim rozumieniu – w cenie wyrobów gotowych sprzedawanych do Kontrahenta. Uwzględnienie tej wartości polega na odpowiednim dostosowaniu ceny z wzięciem pod uwagę, że Towary zostały udostępnione Spółce nieodpłatnie (Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu w analogicznej sytuacji w interpretacji indywidualnej z 1 lipca 2021 r., nr 0112-KDIL1-3.4012.215.2021.1.JK).

Po trzecie, koszt obsługi Towarów – ich przechowywania, transportu, zarządzania stanem magazynowym, kontroli jakości – powiększa cenę usługi świadczonej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta.

Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że brak przejścia prawa własności towarów na Spółkę nie warunkuje prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów. Z przytoczonych wyżej przepisów UKC wynika, że co do zasady dłużnikiem celnym jest zgłaszający. Oznacza to, że mogą mieć miejsce sytuacje (np. taka jak ta przedstawiona w analizowanym wniosku), gdy zgłaszającym jest podmiot dokonujący produkcji na materiale powierzonym. Kwestia braku własności towarów importowych była już przedmiotem rozważań organów podatkowych, które nie odmawiały prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu importu takich towarów (np. interpretacja indywidualna z 1 sierpnia 2022 r. 0114-KDIP1-2.4012.318.2022.1.RM). Dodatkowe uwagi na temat własności towarów jako czynnika warunkującego (lub nie) prawo do odliczenia z tytułu importu przedstawione zostały w dalszej części wniosku.

Z powyższych powodów w analizowanej sprawie spełniony jest również warunek wykorzystywania importowanych Towarów do czynności opodatkowanych – tutaj eksportu gotowych wyrobów.

Ad 3 i 4.

Jak wskazano, Spółka spełnia również wymogi formalne prawa do odliczenia, tj. posiada dokumenty celne, z których wynika kwota podatku. Ponadto, dokumenty te:

-nie stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane,

-nie podają kwot niezgodnych z rzeczywistością,

-ani nie dotyczą czynności, które w oparciu o przepisy Kodeksu cywilnego dotknięte byłyby nieważnością. W konsekwencji, spełnione są warunki nr 3 i 4 odliczenia podatku naliczonego.

C.Stanowiska TSUE w zakresie ograniczenia odliczenia podatku naliczonego w imporcie

Spółka wskazała, że znane są jej stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”, „Trybunał”) dotyczące ograniczenia odliczenia podatku naliczonego w imporcie, prezentowane w wyroku TSUE z 25 czerwca 2015 r. C-187/14 (DSV Road) oraz w postanowieniu TSUE z 8 lutego 2021 r. C-621/19 (Weindel). Zgodnie z tymi orzeczeniami, przesłanką warunkującą prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu jest włączenie kosztu świadczeń powodujących obliczenie podatku w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów – lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej. TSUE zwraca przy tym uwagę na istotność prawa własności przysługującego importerom. Spółka nie kwestionuje konkluzji tych orzeczeń. W jej ocenie nie znajdują one jednak zastosowania w jej sytuacji, ponieważ ich przedmiotem są odmienne co do kluczowych czynników stany faktyczne, co zostanie szczegółowo przeanalizowane poniżej.

Przede wszystkim należy wskazać, że w ww. sprawach jedyną czynnością opodatkowaną wykonywaną przez podmioty chcące odliczyć podatek naliczony było świadczenie usług. W tej sytuacji kluczowy dla określenia, czy towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanej był czynnik własności towarów przez importerów oraz wliczenia w cenę usługi wartości importowanych towarów. Natomiast w analizowanej sprawie Spółka dokonuje opodatkowanych transakcji towarowych – eksportu towarów, a więc Towary importowane są bezsprzecznie bezpośrednio związane z tymi transakcjami opodatkowanymi, gdyż stanowią element eksportowanych wyrobów gotowych. Wobec tego faktu trudno mówić o braku wykorzystania towarów do czynności opodatkowanych.

Należy ponadto zwrócić uwagę, że z wyroku C-187/14 wynika, że możliwa jest sytuacja, w której żaden z podmiotów zaangażowanych w łańcuch dostaw nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego w imporcie, mimo że towary są wykorzystywane do działalności gospodarczej. Skutkuje to tym, że import towarów przestaje być neutralny podatkowo, a w konsekwencji ich konsument ponosi obciążenie podatkiem w wysokości większej, niż wynikająca z wartości dodanej. Potraktowanie tej konkluzji jako uniwersalnej byłoby zatem sprzeczne z podstawową zasadą VAT, co niewątpliwie nie było celem TSUE.

Wskazać należy, że w sprawie C-187/14, dług celny powstał w związku z naruszeniem przepisów prawa celnego. Gdyby podmioty zachowały się prawidłowo, tj. nie dokonały dwukrotnie procedury tranzytu tych samych towarów, nie powstałby dług celny, a w konsekwencji zobowiązanie do zapłaty podatku VAT z tytułu importu towarów. W ocenie Spółki, to właśnie ten fakt – nieprawidłowego zachowania się podatnika – sprawił w tym przypadku, że możliwe było odstąpienie od zasady neutralności i obciążenie go ciężarem podatku.

Innymi słowy, w ocenie Spółki, wyrok TSUE powinien być interpretowany w ten sposób, że zasada neutralności VAT może zostać ograniczona jedynie w wyniku naruszenia prawa lub błędu. W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym taka sytuacja nie występuje.

Jak wskazuje Sylwia Adamczyk-Kaczmara(S. Adamczyk-Kaczmara, 4. Ogólna charakterystyka zasady neutralności [w:] Nadużycie prawa a zasada neutralności VAT,Warszawa 2022), prawo do odliczenia podatku naliczonego może zostać ograniczone wyłącznie w wyraźnie wskazanych przypadkach w Dyrektywie VAT i w ramach wytyczonych wyrokami TSUE. Ograniczenie tego prawa może mieć miejsce jedynie w sytuacji:

1)uzyskania na podstawie art. 395 Dyrektywy VAT przez państwo członkowskie odstępstwa od ogólnych zasad odliczania podatku naliczonego;

2)utrzymania przez państwo członkowskie ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego na podstawie klauzuli standstill (zgodnie z art.176 Dyrektywy VAT);

3)wprowadzenia przez państwo członkowskie (po uprzedniej konsultacji z Komitetem ds. VAT), na podstawie art. 177 Dyrektywy VAT, uzasadnionego koniunkturą gospodarczą wyłączenia lub ograniczenia w odliczeniu podatku naliczonego;

4)naruszenia przez podatnika wymogów formalnych uniemożliwiających dostarczenie dowodów na spełnienie wymagań materialnych do przyznania prawa do odliczenia;

5)powoływania się bezprawnie na zasadę neutralności przez podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że uczestniczy w oszustwie (tzw. wyłączenie prawa do odliczenia z uwagi na brak dobrej wiary);

6)wystąpienia nadużycia prawa.

W orzecznictwie TSUE znane są przypadki dopuszczenia odstąpienia od stosowania zasad właśnie w sytuacji, gdy podatnik dopuścił się nadużycia prawa lub popełnienia innego rodzaju istotnego błędu. Przykładowo, w wyroku TSUE z 6 grudnia 2012 r. w sprawie C-285/11, Trybunał stwierdził, że „podmioty prawa nie mogą powoływać się na przepisy prawa Unii w celu popełnienia przestępstwa lub nadużycia swoich uprawnień (...). W związku z tym krajowe organy administracyjne i sądowe powinny odmówić prawa do odliczenia, jeżeli zostanie udowodnione na podstawie obiektywnych przesłanek, że skorzystanie z tego prawa wiązałoby się z przestępstwem lub nadużyciem”.

Jednakże w przedmiotowej sytuacji nie zaistniał żaden błąd po stronie Spółki lub Kontrahenta. Jak wskazano, przepisy podatkowe ani celne nie nakazują opodatkowania importu przez podmiot będący właścicielem towarów. Tym samym nie było zachowaniem nieprawidłowym dokonanie zgłoszenia celnego przez Spółkę. Jako zobowiązana do zapłaty podatku należnego z tytułu importu Towarów, Spółka dochowała tego obowiązku. W konsekwencji nie ma podstaw – takich, jakie wystąpiły w sprawie DSV Road – uzasadniających ograniczenie zastosowania zasady neutralności i ograniczenie prawa do odliczenia.

Dyrektor KIS wydaje się zgadzać z powyższą tezą, iż brak przejścia własności towarów na importera nie powinien co do zasady wyłączać możliwości odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu.

Odliczenie takie zostało zaakceptowane przez Dyrektora KIS m.in. w przytoczonej już interpretacji indywidualnej z 1 sierpnia 2022 r. nr 0114-KDIP1-2.4012.318.2022.1.RM oraz w interpretacji indywidualnej z 1 lipca 2021 r. 0112-KDIL1-3.4012.215.2021.1.JK.

Podsumowując, w ocenie Spółki, wnioski płynące z orzeczeń TSUE dotyczących możliwego ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu w sytuacji, kiedy importer nie jest właścicielem towarów, nie znajdują zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, ponieważ: w przeciwieństwie do przedsiębiorców w tych sprawach, Spółka wykorzystuje Towary do transakcji opodatkowanej – eksportu towarów, Spółka nie dopuściła się nadużycia prawa lub błędu, które uzasadniałyby ograniczenie w zastosowaniu zasady neutralności.

W konsekwencji, Spółka powinna mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu Towarów.

Należy zauważyć, że w przypadku przeciwnego rozstrzygnięcia naruszone zostałyby podstawowe założenia VAT. Gdyby uznać, że Spółka nie ma prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu importu Towarów, wartość tego podatku będzie ostatecznie zawarta w cenie gotowego mebla. Oznacza to, że podatek VAT zwiększy cenę za mebel płaconą przez ostatecznego nabywcę (konsumenta) w stopniu wyższym niż zakłada to zasada neutralności – a konsument poniesie koszt wyższy niż wynikający z wartości dodanej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 5 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy:

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy:

Przy czym art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że:

W myśl art. 5 pkt 15, 18 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10 października 2013 r. str. 1 ze zm.) – zwanego dalej UKC:

Stosownie do art. 77 UKC:

Według art. 18 ust. 1 UKC:

Natomiast z art. 26a ust. 1 ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy:

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów.

Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Na podstawie ww. przepisów należy stwierdzić, że import towarów jest jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu, jest importer.

Przy tym, w myśl art. 33a ust. 1 ustawy:

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym:

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy:

Z przytoczonych przepisów wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w takim zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem, aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych dokumentów celnych, warunkiem koniecznym jest wykorzystanie importowanego towaru do opodatkowanej działalności gospodarczej tego podatnika.

Stosownie do art. 168 lit. e) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, ze zm.), zwaną dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”:

Oznacza to, że podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku VAT należnego lub zapłaconego w związku z importem towarów do państwa członkowskiego, w którym przeprowadza on transakcje podlegające opodatkowaniu w zakresie, w jakim te (importowane) towary są wykorzystywane do celów tych opodatkowanych transakcji.

Trzeba też wskazać, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanym dalej „TSUE”, prawo do odliczenia VAT obciążającego nabycie towarów lub usług zakłada, że wydatki poczynione w celu ich nabycia stanowią elementy cenotwórcze transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia (np. wyroki: w sprawie C-16/00 Cibo Participations SA, pkt 31, a także w sprawie C-465/03 Kretztechnik, pkt 35; w sprawie C-435/05 Inverstrand BV, pkt 23; w sprawie C-437/06 Securenta, pkt 27; w sprawie C-29/08 AB SKF pkt 57).

W rozpatrywanej sprawie wskazać należy na powołany przez Państwa wyrok TSUE z 25 czerwca 2015 r. w sprawie C-187/14 DSV Road. W wyroku tym TSUE rozpatrywał m.in. prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów przez przewoźnika. Z ww. orzeczenia wynika, że zgodnie z art. 168 lit. e) dyrektywy 2006/112/WE prawo do odliczenia istnieje wówczas, gdy przywiezione towary są wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika. Jednocześnie Trybunał przypomniał, że przesłanka ta jest spełniona jedynie wtedy, gdy koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku jest włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej. Ponieważ w sprawie badanej przez TSUE wartość przewożonych towarów nie stanowi części kosztów składających się na cenę zafakturowaną przez przewoźnika, którego działalność ogranicza się do przewozu tych towarów za wynagrodzeniem, przesłanki zastosowania art. 168 lit. e) dyrektywy VAT nie zostały spełnione.

Zatem jeżeli zgłoszenie towarów do odprawy celnej dokonywane jest przez przewoźnika, który na podstawie przepisów celnych może zostać zobowiązany do uiszczenia zobowiązania wynikającego z cła oraz podatku VAT z tytułu importu towarów, uiszczony przez tego przewoźnika należny podatek z tytułu importu towarów nie będzie stanowił u niego podatku naliczonego i nie będzie podlegał odliczeniu. Te same zasady w kwestii odliczania podatku naliczonego będą dotyczyły wszystkich podmiotów, które w rozumieniu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego mogą być uznane za dłużników i zobowiązane do uiszczenia należnego podatku VAT z tytułu importu towarów (np. przedstawiciele pośredni, agencje celne, osoby usuwające towar spod dozoru celnego, przewoźnicy, podmioty dokonujące importu towarów na rzecz innych podmiotów itd.). Katalog tych podmiotów pokrywa się co do zasady z katalogiem dłużników (art. 201-216 WKC). W każdym przypadku należy zatem badać, czy koszt towarów powodujących naliczenie podatku z tytułu importu jest włączony w cenę transakcji objętych podatkiem należnym (w cenę towarów lub usług), świadczonych przez tego konkretnego podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Ponadto należy zaznaczyć, że ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką jawną, posiadającą siedzibę działalności gospodarczej w Polsce oraz jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca działa w branży meblarskiej i zajmuje się w szczególności produkcją (...). W ramach działalności biznesowej Spółki, brytyjski kontrahent wysyła do Polski tkaniny lub inne materiały (Towary). Co do zasady Kontrahent nie jest właścicielem tkanin; właścicielami tkanin są podmioty nabywające gotowy produkt (meble) od Kontrahenta. Używając Towarów oraz innych komponentów dostarczonych we własnym zakresie, Spółka wykonuje meble. Gotowe meble są następnie transportowane z powrotem poza terytorium Unii Europejskiej – do Wielkiej Brytanii. Przykład procesu:

·właściciele tkanin przekazują Towary do Kontrahenta, który zobowiązuje się do wykonania z nich mebli, zgodnie ze złożonym zamówieniem,

·Kontrahent wysyła do Spółki Towary (transport Wielka Brytania-Polska); własność Towarów nie zostaje przeniesiona ani na Kontrahenta, ani na Spółkę,

·Spółka, wykorzystując zarówno otrzymane Towary, jak i własne komponenty, wytwarza gotowe produkty,

·gotowe meble są następnie sprzedawane do Kontrahenta i transportowane z powrotem do Wielkiej Brytanii.

Przywóz Towarów do Polski odbywa się na podstawie DDP Incoterms. Podmiotem wskazanym w zgłoszeniu celnym jako importer jest Wnioskodawca i to on rozlicza cło oraz podatek należny z tytułu tego importu. Wnioskodawca jest dłużnikiem celnym, a co za tym idzie ciąży na nim obowiązek uiszczenia cła z tytułu importu towarów będących przedmiotem wniosku.

Import w VAT jest rozliczany na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 33 ustawy o VAT. Podatek naliczony zapłacony przez Spółkę z tytułu importu nie jest odliczany ani odzyskiwany przez Spółkę ani przez Kontrahenta. Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów importowych, z których wynika kwota podatku od towarów i usług w imporcie. Spółka jest również w posiadaniu dokumentów, na podstawie których towary są dopuszczane do obrotu i z których wynika wartość celna towarów.

Dokonując zgłoszenia celnego Spółka działa przez przedstawiciela bezpośredniego – „A” Wyroby gotowe (meble) produkowane z wykorzystaniem importowanych Towarów oraz komponentów dostarczonych przez Spółkę są następnie przedmiotem sprzedaży dokonywanej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta. Jako że w związku z tą sprzedażą meble są wywożone poza terytorium UE, Spółka rozpoznaje z tego tytułu eksport towarów. Prawo własności Towarów (tkanin lub innych materiałów) nie jest na żadnym etapie przenoszone na Spółkę. Spółka nie uiszcza dodatkowego wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta ani właściciela Towaru z tytułu wykorzystania przedmiotowych Towarów do produkcji mebli. Z tego powodu Spółka nie uwzględnia bezpośrednio w kalkulacji ceny gotowych wyrobów ceny wykorzystanych Towarów. Wnioskodawca wskazał także, że koszt importowanych towarów nie jest uwzględniony bezpośrednio w kalkulacji ceny gotowych wyrobów. Ich wartość wpływa jednak na ostateczną wartość wyrobów gotowych sprzedawanych do odbiorcy końcowego i tym samym ma wpływ na całkowity koszt, który ponosi odbiorca końcowy w celu nabycia tych wyrobów. Towary są nabywane przez odbiorcę końcowego, a następnie importowane przez Spółkę w celu wyświadczenia na nich usług, tj. wytworzenia wyrobu gotowego. Wyrób ten jest następnie sprzedawany przez Spółkę do Kontrahenta i wywożony do Wielkiej Brytanii w ramach eksportu. Tam Kontrahent sprzedaje wyrób gotowy na rzecz odbiorcy końcowego. Skutkiem tego jest ponoszenie przez ostatecznego nabywcę kosztu wytworzenia wyrobów gotowych, obejmującego wartość importowanych towarów. Importowane towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Stanowią element gotowego wyrobu, który jest przedmiotem eksportu dokonywanego przez Wnioskodawcę. Jednocześnie są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Kontrahenta (które dają prawo do odliczenia na podstawie art. 86 ustawy o VAT), Związek ten polega na wytworzeniu z importowanych towarów wyrobu gotowego, co stanowi usługę na rzecz Kontrahenta, oraz na eksporcie tak uzyskanego wyrobu gotowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do obniżenia kwoty uiszczonego z tytułu importu Towarów podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tego tytułu pomimo faktu, że Spółka nie nabywa własności Towarów.

Jak wyżej wskazano, kwestia prawa do odliczenia VAT z tytułu importu towarów uregulowana została w art. 86 ustawy, zgodnie z którym podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym, kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów kwota podatku wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego (bądź kwota podatku należnego – w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy). Zatem, aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych dokumentów celnych, warunkiem koniecznym jest wykorzystanie importowanego towaru do działalności opodatkowanej tego podatnika. Przy czym, jak wskazał TSUE w wyroku z 25 czerwca 2015 r. w sprawie C-187/14 DSV Road, koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku powinien być włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej.

Jak wynika z opisu sprawy:

-Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,

-dochodzi do importu towarów na terytorium Polski,

-Wnioskodawca jest/będzie zgodnie z przepisami celnymi – zgłaszającym /importerem;

-Wnioskodawca jest/będzie zgodnie z art. 17 ust. 1 punkty 1-2 ustawy – podatnikiem z tytułu importu towarów;

-Wnioskodawca nie jest/nie będzie właścicielem importowanych towarów;

-Spółka wykorzystuje importowane Towary, jak i własne komponenty, do wytwarzania gotowych produktów (mebli) – Towary są nabywane przez odbiorcę końcowego, a następnie importowane przez Spółkę w celu wyświadczenia na nich usług, tj. wytworzenia wyrobu gotowego. Wyrób ten jest następnie sprzedawany przez Spółkę do Kontrahenta i wywożony do Wielkiej Brytanii w ramach eksportu.

Wnioskodawca wskazał także, że koszt importowanych towarów nie jest uwzględniony bezpośrednio w kalkulacji ceny gotowych wyrobów. Ich wartość wpływa jednak na ostateczną wartość wyrobów gotowych sprzedawanych do odbiorcy końcowego i tym samym ma wpływ na całkowity koszt, który ponosi odbiorca końcowy w celu nabycia tych wyrobów. Importowane towary są wykorzystywane do czynności opodatkowanych (które dają prawo do odliczenia) – są wykorzystywane do świadczenia usług na rzecz Kontrahenta, tj. wytwarzania mebli oraz następnie do sprzedaży gotowych produktów na rzecz Kontrahenta. Importowane towary stanowią więc element gotowego wyrobu, który jest przedmiotem eksportu dokonywanego przez Wnioskodawcę. Należy także zaznaczyć, że bez dokonania importu Towarów, nie byłoby możliwe wyprodukowanie przez Spółkę wyrobów gotowych (mebli), a zatem wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (sprzedaży tych produktów).

Zatem, skoro importowane Towary są/będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do czynności opodatkowanych, jednocześnie wartość importowanych Towarów wpływa/będzie wpływać na ostateczną wartość wyrobów gotowych sprzedawanych do odbiorcy końcowego i tym samym ma wpływ na całkowity koszt, który ponosi odbiorca końcowy w celu nabycia sprzedawanych przez Wnioskodawcę gotowych produktów, należy uznać, że Wnioskodawcy jako importerowi przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu importu Towarów, pomimo, że Towary nie stanowią/nie będą stanowić własności Wnioskodawcy.

Podsumowując, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty uiszczonego z tytułu importu Towarów podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tego tytułu pomimo faktu, że Spółka nie nabywa własności Towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).