Interpretacja indywidualna z dnia 11 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.542.2023.1.JŚ

Obowiązki płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kosztów wycieczki.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresieobowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Szkoła ..., tj. Wnioskodawca zatrudnia pracowników i z tego tytułu jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconych wynagrodzeń oraz innych świadczeń. W szkole funkcjonuje Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych utworzony zgodnie z treścią ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2023r. poz. 998). Obowiązujący Regulamin ZFŚS stanowi zbiór zasad i warunków korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu oraz zasady przeznaczania środków na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej.

W szkole organizowane są przez sekcję socjalną wycieczki. Na całkowity koszt wycieczki składa się: koszt pobytu (nocleg, wyżywienie, imprezy towarzyszące zgodnie z planem pobytu), koszt ubezpieczenia (ubezpieczyciel zewnętrzny) oraz koszt transportu (przewoźnik zewnętrzny). W trakcie wyjazdu może się okazać, że nie każdy uczestnik skorzysta ze wszystkich proponowanych aktywności. Zgodnie z Regulaminem ZFŚS (§ 8 pkt 6) stanowiącym załącznik do Zarządzenia Nr ...., odpłatność pracownika za wycieczkę wynosi maksymalnie do 30% całkowitego kosztu zorganizowania wyjazdu. Pozostała zaś kwota stanowi dofinansowanie z ZFŚS. Organizowane wyjazdy spełniają dyspozycję art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, który to przepis przez działalność socjalną rozumie między innymi usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej czy też sportowo-rekreacyjnej.

Szkoła ... zorganizowała wycieczkę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych dla uprawnionych pracowników, którzy mogli w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Wyjazd integracyjny finansowany został w określonym procencie przez uczestnika (z zastosowaniem kryterium socjalnego), a pozostała część z ZFŚS. Wycieczka zorganizowana została w celu poprawienia relacji służbowych, atmosfery, integracji, zmotywowania oraz rozwijania umiejętności współpracy, co wpływa na efektywność pracy i leży w interesie pracodawcy. Aktywny udział we wspólnych zajęciach podczas wyjazdów, wspólne zwiedzanie i spędzanie razem czasu pozwoliło na lepsze poznanie się pracowników co w efekcie przedkłada się na lepszą atmosferę w pracy oraz zwiększa motywację do pracy. Z organizowanej wycieczki mógł skorzystać każdy pracownik. Jednocześnie nadmienić należy, że pracownicy, którzy nie zgłosili zamiaru uczestnictwa w wycieczce, nie otrzymali w związku z tym żadnej rekompensaty ani przysporzenia z powodu niekorzystania z tej oferty.

Pytanie

W związku z przedstawionym stanem faktycznym zwracamy się z pytaniem, czy dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczki organizowanej przez Sekcję Socjalną stanowi przychód pracownika, w postaci nieodpłatnego świadczenia ze strony Płatnika, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się z obowiązkiem doliczenia jego wartości do przychodów pracownika oraz opodatkowania, a w efekcie powoduje po stronie Szkoły, jako płatnika obowiązek naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w imieniu pracownika?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, udział pracownika w zorganizowanym wyjeździe nie może być kwalifikowany jako przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia, który powinien być opodatkowany. Bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu i nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.L). z 2019 r. poz. 1387) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób oraz art. 12 ust. 1 tejże ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Dalej zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Trybunał Konstytucyjny z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

a)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

b)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

c)stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Tak więc, udział w wycieczce, spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez Sekcję Socjalną pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako wymierną korzyść.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy.

Dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych udziału pracowników w wycieczce, której celem jest poprawa wzajemnych relacji służbowych i lepsza atmosfera w pracy oraz zwiększenie motywacji do pracy, nie stanowi dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, po stronie pracowników nie powstał przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, a szkoła jako płatnik, nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, o której mowa w art. 31 ww. ustawy, na mocy którego osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy:

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy:

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy:

Art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że u Państwa organizowane są przez sekcję socjalną wycieczki. Na całkowity koszt wycieczki składa się: koszt pobytu (nocleg, wyżywienie, imprezy towarzyszące zgodnie z planem pobytu), koszt ubezpieczenia (ubezpieczyciel zewnętrzny) oraz koszt transportu (przewoźnik zewnętrzny). W trakcie wyjazdu może się okazać, że nie każdy uczestnik skorzysta ze wszystkich proponowanych aktywności. Zgodnie z Regulaminem ZFŚS (§ 8 pkt 6) stanowiącym załącznik do Zarządzenia Nr ... z 22 lutego 2016 r., odpłatność pracownika za wycieczkę wynosi maksymalnie do 30% całkowitego kosztu zorganizowania wyjazdu. Pozostała zaś kwota stanowi dofinansowanie z ZFŚS. Organizowane wyjazdy spełniają dyspozycję art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, który to przepis przez działalność socjalną rozumie między innymi usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej czy też sportowo-rekreacyjnej. Zorganizowali Państwo wycieczkę z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych dla uprawnionych pracowników, którzy mogli w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Wyjazd integracyjny finansowany został w określonym procencie przez uczestnika (z zastosowaniem kryterium socjalnego), a pozostała część z ZFŚS. Wycieczka zorganizowana została w celu poprawienia relacji służbowych, atmosfery, integracji, zmotywowania oraz rozwijania umiejętności współpracy, co wpływa na efektywność pracy i leży w interesie pracodawcy. Aktywny udział we wspólnych zajęciach podczas wyjazdów, wspólne zwiedzanie i spędzanie razem czasu pozwoliło na lepsze poznanie się pracowników co w efekcie przedkłada się na lepszą atmosferę w pracy oraz zwiększa motywację do pracy. Z organizowanej wycieczki mógł skorzystać każdy pracownik. Jednocześnie nadmienić należy, że pracownicy, którzy nie zgłosili zamiaru uczestnictwa w wycieczce, nie otrzymali w związku z tym żadnej rekompensaty ani przysporzenia z powodu niekorzystania z tej oferty.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że udział osób uprawnionych (pracowników) w wycieczce, która została zorganizowana w celu poprawienia relacji służbowych, atmosfery, integracji, zmotywowania oraz rozwijania umiejętności współpracy, co miało wpływać na efektywność pracy i leżeć w interesie pracodawcy, częściowo sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie skutkuje dla nich powstaniem przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Zatem na Państwu nie ciąży obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).