Wyrok SN z dnia 8 lutego 2023 r., sygn. I USKP 145/21

Przejęcie samych zadań nie jest wystarczające dla zastosowania art. 23¹ k.p. w sytuacji, gdy działalność przedsiębiorstwa opiera się w znaczącej mierze na substracie materialnym, który nie został przejęty.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący, sprawozdawca) ‎

SSN Józef Iwulski 

‎SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania M. B., P. J. i P. Spółki Cywilnej przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Kielcach ‎o podleganie ubezpieczeniom społecznym, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 8 lutego 2023 r., ‎skargi kasacyjnej P. Spółki Cywilnej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie ‎z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. akt III AUa 1862/19,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Kielcach dwoma decyzjami z dnia 7 lipca 2014 r. stwierdził, że M. B. oraz P. J. (dalej ubezpieczeni), jako pracownicy płatnika składek P. s.c. z siedzibą w K. (dalej Spółka P. lub płatnik składek), podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu, chorobowemu, w tym M. B. od dnia 15 lutego 2012 r. zaś P. J. od dnia 10 grudnia 2008 r. oraz ustalił dla nich podstawę wymiaru składek za okres od marca do września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 3 lipca 2015 r. - wydanym przy udziale zainteresowanego Syndyka Masy Upadłości K. w O. w upadłości likwidacyjnej (dalej Spółka K. - oddalił odwołania ubezpieczonych oraz Spółki P. od obu zaskarżonych decyzji.

Sąd Okręgowy stwierdził, że na mocy umowy o świadczenie usług z dnia 1 marca 2013 r. - według której S. Spółka z o.o. (dalej Spółka S.) zobowiązało się świadczyć na rzecz Spółki P. usługi obejmujące w szczególności: sprzedaż i montaż opon, mechanikę samochodową, myjnię samochodową, diagnostykę, stację paliw (zwane dalej usługami), oddelegowując do realizacji tych usług osoby (zwane dalej wykonawcami) – nie nastąpiło przejęcie ubezpieczonych przez nowego pracodawcę w trybie art. 23 k.p. w ramach realizowanej w spornym okresie przez płatnika składek koncepcji tzw. outsourcingu kadrowo–płacowego. Umowa zawarta między Spółkami P. i S., która przekazała ubezpieczonych do Spółki K.., nie miała na celu faktycznego przejęcia pracowników (art. 23 k.p.), bowiem w ramach tej umowy nie doszło w ogóle do przejścia pracowników Spółki P. na nowego pracodawcę, a jedynie do przeniesienia funkcji wypłacania wynagrodzenia za pracę na nowy podmiot, który prowadził w tym zakresie odpowiednią dokumentację kadrowo-płacową. Wszystkie inne warunki pracy i płacy pozostawiono na zasadach obowiązujących przed podpisaniem umowy o przejęciu pracowników. Zdolność do prowadzenia działalności gospodarczej przez płatnika składek była ściśle zależna od składników materialnych, które bezspornie nie były przedmiotem „transferu” z firmy płatnika składek do Spółki S.. Prowadzenie działalności z pominięciem infrastruktury mającej charakter majątkowy nie pozwalało natomiast na zapewnienie kontynuacji prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej, a tym samym wykluczało transfer pracowników w trybie art. 23 k.p.