Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2022 r., sygn. III PSKP 18/22

Pracowniczego podporządkowania charakterystycznego dla stosunku pracy nie należy utożsamiać z brakiem autonomii w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych, a raczej z podporządkowaniem się poleceniom osoby koordynującej, która odpowiada za organizację pracy podmiotu leczniczego, w trakcie akcji ratunkowej.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki (przewodniczący, sprawozdawca) ‎

SSN Robert Stefanicki 

‎SSN Renata Żywicka

w sprawie z powództwa Inspektora Pracy działającego na rzecz R. B. ‎przeciwko Samodzielnej Publicznej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego w Z. ‎o ustalenie istnienia stosunku pracy, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 grudnia 2022 r., ‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zamościu ‎z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt IV Pa 22/20,

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od strony pozwanej Samodzielnej Publicznej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego w Z. na rzecz Inspektora Pracy działającego na rzecz R. B. kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Zamościu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 31 marca 2021 r., IV Pa 22/20, po rozpoznaniu apelacji Inspektora Pracy działającego na rzecz R. B., zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Zamościu z 28 października 2020 r., IV P 156/19, i ustalił, że powoda R. B. łączy z pozwaną Samodzielną Publiczną Stacją Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego w Z. od dnia 1 stycznia 2009 r. umowa o pracę na czas nieokreślony na stanowisku ratownika medycznego.

W sprawie tej ustalono, że R. B. został zatrudniony w Samodzielnej Publicznej Stacji Pogotowia Ratunkowego i Transportu Sanitarnego w Z. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 maja 2007 r. zawartej na czas określony do dnia 31 grudnia 2007 r. W dniu 31 grudnia 2007 r. pomiędzy stronami została zawarta kolejna umowa o pracę na czas określony od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r. na stanowisku ratownika medycznego. W dniu 30 grudnia 2008 r. pomiędzy pozwaną a powodem została zawarta umowa na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 marca 2010 r., na postawie której pozwana zleciła a R. B. przyjął obowiązek wykonywania zadań ratownika medycznego zgodnie z obowiązującymi przepisami, a w szczególności ustawą z 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, polegających na udzielaniu świadczeń zdrowotnych jako ratownik medyczny w zespołach wyjazdowych zamawiającego; pozostawania w gotowości do udzielania tych świadczeń, w miejscu i czasie określonym w harmonogramie pracy ustalonym przez strony, utrzymywania ładu, porządku, sprawności oraz gotowości do pracy urządzeń, sprzętu, stanowiska wykonywania świadczeń z otoczeniem, obiektem i terenem przeznaczonym do realizacji świadczeń przez zamawiającego w standardzie i na zasadach zgodnych z obowiązującymi przepisami; prowadzenia dokumentacji dotyczącej wykonywanych świadczeń, w tym dokumentacji medycznej. Zgodnie z § 1 ust. 2 umowy powód zobowiązał się realizować świadczenia w godzinach funkcjonowania zamawiającego. Stosowne do treści § 2 umowy prawo do zlecenia wykonawcy świadczeń, o których mowa wyżej posiadali ze strony zamawiającego: zastępca dyrektora (kierownika) ds. medycznych oraz pielęgniarka koordynująca, a w czasie dyżuru: dyspozytor medyczny oraz kierujący zespołem wyjazdowym. Zgodnie z treścią § 5 ust. 9 powód zobowiązał się do noszenia podczas dyżuru ubrania ochronnego według wzoru określonego przez zamawiającego oraz identyfikatora. Ubranie ochronne miał zabezpieczyć we własnym zakresie i na własny koszt. Według § 5 ust. 10 powód był w pełni odpowiedzialny za zabezpieczenie oraz utrzymanie w pełnej gotowości sprawności i czystości karetki, znajdującego się na jej wyposażeniu sprzętu, jak również stanowisk wykonywania świadczeń, mienia, powierzchni i terenu zamawiającego służących lub niezbędnych do wykonywania świadczeń podczas pełnienia dyżuru. Zgodnie z treścią § 5 ust. 13 powód w czasie udzielania świadczeń na warunkach określonych w umowie nie był pracownikiem pozwanej w rozumieniu Kodeksu Pracy. Według § 7 ust. 1 i 2 odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy udzielaniu świadczeń w zakresie udzielonego zamówienia ponosili solidarnie powód i zamawiający. R. B. zobowiązany był do zawarcia we własnym zakresie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania czynności ratownika medycznego. Stosownie do treści § 9 ust. 1 i 2 powód zobowiązany był do osobistego udzielania świadczeń będących przedmiotem umowy i nie miał prawa cedowania swoich obowiązków na inne osoby lub podmioty. W przypadku zaistnienia obiektywnych okoliczności, niezależnych od zleceniobiorcy (np. choroba), które uniemożliwiają realizację umowy zgodnie z ustalonym harmonogramem, mógł za zgodą zamawiającego ustalić zastępstwo we własnym zakresie i przekazać obowiązki wynikające z niniejszej umowy osobie, która posiada aktualną umowę tego samego rodzaju z zamawiającym.