Interpretacja indywidualna z dnia 15 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.801.2022.2.MR

Spółka nie jest zobowiązana pobrać podatku u źródła od wypłaty wynagrodzenia, pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji Zleceniobiorcy z Indii i Indonezji.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo pismem z 30 stycznia 2023 r. będącym odpowiedzią na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji narzędzi (...) do maszyn (...). Spółka sprzedaje swoje produkty na całym świecie. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca w celu intensyfikacji sprzedaży swoich produktów m.in. na terenie Azji zawarł z następującymi osobami prowadzącymi działalność gospodarczą umowy pośrednictwa sprzedaży:

•Pan B. posiadający miejsce zamieszkania na terytorium Indonezji,

•Pan C. posiadający miejsce zamieszkania na terytorium Indii.

Na mocy umów powyższe podmioty (dalej łącznie jako: Zleceniobiorcy) świadczą usługi pośrednictwa w sprzedaży produktów Wnioskodawcy na terenie Republiki Indonezji, regionu Azji Południowej oraz Indii. Do obowiązków Zleceniobiorców należy również:

1)Ścisła współpraca z przedstawicielami – związanymi z umowami współpracy ze Spółką na danym terenie;

2)Bieżąca obsługa klientów (wizyty, kontakt telefoniczny, kontakt mail), w tym:

a)przygotowanie ofert dotyczących sprzedaży oferowanych produktów,

b)przesyłanie klientom potwierdzeń zamówień,

c)wprowadzenie otrzymanych zamówień do systemu,

d)kompletowanie rysunków do poszczególnych zamówień,

e)rozpatrywanie reklamacji klientów;

3)Dbałość o pozytywny przebieg współpracy z obsługiwanymi klientami;

4)Tworzenie bazy klientów wraz z jej bieżącą aktualizacją;

5)Weryfikacja cotygodniowa statusu ofert przekazanych potencjalnym klientom;

6)Reprezentowanie Spółki na targach branżowych oraz konferencjach;

7)Realizacje uzgodnionych ze Spółką celów sprzedażowych oraz marketingowych;

8)Sporządzenie i dostarczenie analiz rynkowych wg uzgodnień ze Spółką;

9)Generowanie raportów uzgodnionych ze Spółką.

Do obowiązków Zleceniobiorców należy również kształtowanie dobrego imienia i pozytywnego wizerunku Spółki na rynku.

Z tytuły wykonywania powyższych usług Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Zleceniobiorców miesięcznego wynagrodzenia ryczałtowego w stałej wysokości. Wynagrodzenie wypłacane jest na podstawie wystawianych przez Spółkę faktur. Dodatkowo w okresie trwania umowy Zleceniobiorcy mają prawo do dodatkowego wynagrodzenia bonusowego w wysokości do 30% wartości miesięcznych kosztów świadczenia usługi pod warunkiem realizacji nałożonych planów sprzedażowych, marży oraz realizacji ustalanych indywidualnie zadań w ramach wyżej wymienionych obowiązków.

Faktury wystawiane przez Zleceniobiorców zawierają w opisie „consultation fee”, co można przetłumaczyć jako opłatę za usługę konsultacyjną.

Uzupełnienie wniosku

Spółka posiadała i posiada aktualny certyfikat rezydencji podmiotów, z którymi zawarła umowy pośrednictwa sprzedaży.

Przychody wskazane we wniosku nie będą uzyskane przez Zleceniobiorców prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład i tym samym Zleceniobiorcy nie posiadają zaświadczenia o istnieniu zagranicznego zakładu.

Pytanie

Czy wypłacane przez Spółkę na rzecz Zleceniobiorców wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług pośrednictwa sprzedaży mieści się w dyspozycji art. 13 ust. 4 Umowy polsko-indyjskiej oraz art. 12 ust. 3 Umowy polsko-indonezyjskiej i tym samym Spółka zobowiązana będzie do pobrania podatku u źródła jako płatnik zgodnie z art. 41 ust. 1 UPDOF?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane przez Spółkę na rzecz Zleceniobiorców wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży nie mieści się w dyspozycji art. 13 ust. 4 Umowy polsko-indyjskiej oraz art. 12 ust. 3 Umowy polsko-indonezyjskiej i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania jako płatnik podatku u źródła, pod warunkiem posiadania certyfikatów rezydencji Zleceniobiorców.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a UPDOF, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie natomiast z art. 29 ust. 1 UPDOF podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

1)z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;

2)z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;

3)z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;

4)uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 10% przychodów;

5)z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jednocześnie zgodnie z art. 29 ust. 2 UPDOF przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 UPDOF płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Pobranie zatem podatku u źródła na podstawie przepisów UPDOF będzie dopuszczalne jedynie w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje opodatkowanie w Polsce tego rodzaju przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez nierezydentów podatkowych.

Jednocześnie niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji nierezydenta.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, w celu określenia czy Spółka będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz zagranicznych Zleceniobiorców z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w sprzedaży, należy w pierwszej kolejności odwołać się do postanowień konkretnej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W analizowanym przypadku właściwa zatem będzie Umowa polsko-indyjska oraz Umowa polsko-indonezyjska.

a) Umowa polsko-indyjska

Zgodnie z art. 13 ust. 1 Umowy polsko-indyjskiej należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 13 ust. 2 Umowy polsko-indyjskiej takie należności lub opłaty za usługi techniczne mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba uprawniona do należności lub opłat za usługi techniczne ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 15% kwoty należności licencyjnych lub opłat za usługi techniczne brutto.

Artykuł 13 ust. 3 Umowy polsko-indyjskiej stanowi, że określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich prawa autorskich, w tym praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, łącznie z filmami dla kin, oraz filmami i taśmami dla telewizji oraz radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, a także za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję bez wątpienia usługi pośrednictwa sprzedaży nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu Umowy polsko-indyjskiej.

Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 4 Umowy polsko-indyjskiej określenie "opłaty za usługi techniczne" oznacza wszelkiego rodzaju opłaty inne niż te wymienione w artykułach 15 i 16 będące wynagrodzeniem za usługi menadżerskie, techniczne lub doradcze, włącznie z dostarczaniem usług personelu technicznego lub innego personelu.

Z powyższej definicji wynika zatem, że jako usługi techniczne należy traktować wszelkie usługi o charakterze menadżerskim, doradczym oraz technicznym.

Tym samym dochód osiągany w zamian za świadczenie usług o innym charakterze należy kwalifikować jako dochód w ramach działalności gospodarczej opodatkowany zgodnie z art. 7 Umowy polsko-indyjskiej.

Przepisy Umowy polsko-indyjskiej nie precyzują na czym powinny dokładnie polegać usługi techniczne.

Zgodnie jednak z art. 3 ust. 2 Umowy polsko-indyjskiej, przy stosowaniu Umowy, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, jakiekolwiek określenie, nie zdefiniowane w niej odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie ma według prawa tego Państwa w zakresie podatków, których dotyczy Umowa.

Biorąc pod uwagę, iż pojęcie usług technicznych nie zostało zdefiniowane także w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zasadnym wydaje się odwołanie się do definicji słownikowej wyżej wymienionych pojęć. I tak zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/, dostęp dnia: 5.09.2022 r.):

–menedżer oznacza "osobę zarządzająca przedsiębiorstwem lub jego częścią";

–techniczny oznacza "odnoszący się do techniki jako dziedziny wiedzy”, "używany przy kreśleniu projektów maszyn, urządzeń, rozwiązań architektonicznych, planów, map itp.", "dotyczący techniki wykonywania jakichś czynności lub sposobu realizacji czegoś”;

–doradczy to "służący radą", "doradzający".

Powyższe rozumowanie potwierdził WSA w Łodzi w wyroku z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 861/17 uznając, że:

Wobec powyższego zasadnie skarżąca podniosła, że należy odwołać się do rozumienia tych pojęć funkcjonujących w języku potocznym. I tak, zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/), "menadżer" oznacza "osobę zarządzającą przedsiębiorstwem lub jego częścią", natomiast "zarządzać" oznacza "wydać polecenie, sprawować nad czymś zarząd". Pojęcie "techniczny" oznacza "odnoszący się do techniki jako dziedziny wiedzy", "używany przy kreśleniu projektów maszyn, urządzeń, rozwiązań architektonicznych, planów, map itp.", "dotyczący techniki wykonywania jakichś czynności lub sposobu realizacji czegoś". Z kolei "doradczy" to "służący radą", "doradzający".

Biorąc pod uwagę powyższe definicje wskazać należy, że usługi pośrednictwa sprzedaży nie stanowią usług menadżerskich. W ramach usług pośrednictwa sprzedaży Zleceniobiorcy nie zarządzają Spółką oraz jej działalnością. Jednocześnie wynagrodzenie za usługi pośrednictwa sprzedaży nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług technicznych. Usługi pośrednictwa sprzedaży, szczegółowo opisane w stanie faktycznym, nie są związane z techniką jako dziedziną wiedzy, nie mają nic wspólnego z maszynami, urządzeniami, rozwiązaniami architektonicznymi itp. ani nie dotyczą przekazywania wiedzy z techniki wykonywania jakichś czynności czy sposobu realizacji jakiegoś projektu.

Analizowane usługi pośrednictwa w sprzedaży nie mają również charakteru doradczego. W ramach przedmiotowych usług Zleceniobiorcy nie udzielają Spółce żadnych porad.

Do pojęcia usług technicznych powołanych w Umowie polsko-indyjskiej odnosi się również orzecznictwo sądów administracyjnych. I tak NSA w wyroku z dnia 5 lipca 2016 r. stwierdził, że:

pojęcie usług technicznych nie jest precyzyjnie opisane ani w Konwencji Modelowej OECD, a jedynie w amerykańskiej konwencji modelowej (US model convention) szerzej opisano pojęcie „included services”, odpowiadające sformułowaniu „usług technicznych” w podobny sposób, jak w opracowaniu Klaus Vogel on Double Taxation Conventions (Third Edition, Komentarz do art. 12 (2), str. 801): „Przyjmuje się, że usługi techniczne obejmują - co do zasady - usługi towarzyszące udostępnianiu użytkowania lub prawa do użytkowania pewnych praw, urządzeń lub doświadczenia, tj. usługi pomocnicze, w ramach których usługodawca oprócz udostępniania swojej wiedzy i doświadczenia, dostarcza także rozwiązania opracowane na potrzeby usługobiorcy. W tym celu usługodawca często udostępnia także swój personel wdrażający urządzenie lub program oraz szkoli personel usługobiorcy. Należy jednak odróżnić usługi techniczne od usług świadczonych w ramach zwykłej działalności gospodarczej usługodawcy”.

Stanowisko takie zaprezentowane również zostało w wyroku NSA z dnia 4 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 766/18, czy wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 2968/16.

W ocenie Wnioskodawcy, usługi pośrednictwa sprzedaży nie stanowią również usług technicznych w powyższym rozumowaniu. Zakres czynności wchodzący w świadczone przez Zleceniobiorców usługi pośrednictwa sprzedaży na rzecz Spółki w żaden sposób nie są związane z udostępnianiem użytkowania lub prawa użytkowania pewnych praw, urządzeń czy doświadczeń. Zleceniobiorcy nie dostarczają Spółce żadnych rozwiązań opracowanych na jej potrzeby. Zleceniobiorcy są jedynie odpowiedzialni za pozyskiwanie i obsługę klientów Spółki na odpowiednich rynkach i podejmują stosowne czynności w tym zakresie.

Analizując również definicję słownikową pośrednictwa nie sposób uznać, że usługi pośrednictwa stanowią szeroko pojęte usługi techniczne w rozumieniu Umowy polsko-indyjskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, pośrednictwo to „działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron oraz kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy” (https://sjp.pwn.pl/, dostęp dnia: 5.09.2022 r.). Nie są to więc usługi mające charakter usług menadżerskich, doradczych czy technicznych.

Wnioskodawca pragnie również zwrócić uwagę, że pojęcie usług technicznych nie zostało wyjaśnione w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, bowiem Modelowa Konwencja nie zawiera odpowiednika wspomnianych wyżej postanowień umowy polsko-indyjskiej.

Do pojęcia usług technicznych odwołuje się natomiast Modelowa Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) o podwójnym opodatkowaniu między państwami rozwiniętymi i rozwijającymi się (United Nations Double Taxation Convention between Developed and Developing Countries).

Komentarz do Konwencji (https://www.un.org/esa/ffd/wp-9content/uploads/2018/05/MDT_2017.pdf) wskazuje, iż w celu bardziej szczegółowo zdefiniowania wskazanych pojęć należy odwołać się do potocznego znaczenia pojęć „zarządczy”, „techniczny”, „doradczy”.

I tak w myśl komentarza do Konwencji potoczne znaczenie terminu „zarządzanie” obejmuje zastosowanie wiedzy, umiejętności lub doświadczenia w kontroli lub administrowaniu postępowaniem przedsiębiorstwa handlowego lub organizacji. Jeśli kierownictwo w całości lub znaczącej części przedsiębiorstwa jest zlecone osobom innym niż dyrektorzy, urzędnicy lub pracownicy przedsiębiorstwa, płatności dokonywane przez przedsiębiorstwo na ich rzecz można uznać jako płatności za usługi techniczne.

Zwykłe znaczenie terminu „techniczny” obejmuje natomiast stosowanie specjalistycznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia. Opłaty otrzymane za usługi świadczone przez zawody regulowane, takie jak prawo, księgowość, architektura, medycyna, inżynieria i stomatologia mogą być więc opłatami za usługi techniczne. Jednocześnie usługi techniczne nie ograniczają się jedynie do usług profesjonalnych, o których mowa wyżej. Usługi wykonywane przez innych specjalistów takich jak farmaceuci oraz inne zawody mogą również stanowić usługi techniczne, jeżeli usługi te obejmują dostarczanie specjalistycznej wiedzy, umiejętności i ekspertyz.

Potoczne znaczenie „doradztwa” obejmuje natomiast udzielanie specjalistycznych porad.

W komentarzu do Konwencji podkreślono, że biorąc pod uwagę zwykłe, potoczne znaczenie terminów „zarządczy”, „techniczny”, „doradczy”, to podstawową koncepcją leżącą u podstaw definicji opłat za usługi techniczne jest to, że usługi te muszą obejmować zastosowanie specjalistycznej wiedzy, umiejętności w imieniu klienta. Usługi o charakterze rutynowym, które nie obejmują zastosowania takiej specjalistycznej wiedzy, umiejętności lub wiedzy fachowej nie spełniają definicji usług technicznych.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy usługi pośrednictwa w sprzedaży nie spełniają definicji usług technicznych w rozumieniu Konwencji ONZ.

Wnioskodawca podkreśla również, iż nawet w przypadku uznania, iż usługi pośrednictwa zawierają w sobie element usług doradczych, to nie mogą one być z nimi utożsamione i nie mogą zostać uznane za usługi techniczne w rozumieniu Umowy polsko-indyjskiej, choćby nawet podlegały pod regulację art. 41 ust. 4 UPDOF. W takim wypadku powinny one być bowiem uznane za zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu Umowy polsko-indyjskiej.

Biorąc pod uwagę powyższe, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Zleceniobiorcy z Indii z tytułu świadczenia usług pośrednictwa sprzedaży nie stanowi opłat za usługi techniczne i tym samym Spółka nie jest zobowiązana pobrać podatku u źródła od wypłaty wynagrodzenia, pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji Zleceniobiorcy z Indii.

b) Umowa polsko-indonezyjska

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Umowy polsko-indonezyjskiej należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak stanowi natomiast art. 12 ust. 3 Umowy polsko-indonezyjskiej określenie "należności licencyjne" oznacza w rozumieniu tego artykułu płatności dokonywane okresowo lub inaczej i w jakiejkolwiek formie lub pod jakąkolwiek terminologią w granicach, w których mogą być uważane za pochodzące z tytułu:

a)użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego, patentu, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, znaku towarowego lub innej podobnej własności lub prawa; albo

b)użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego; lub

c)udostępnienia wiedzy lub informacji naukowej, technicznej, przemysłowej lub handlowej; lub

d)udzielania wszelkiej pomocy o charakterze pomocniczym i posiłkowym, służącej jako środek umożliwiający stosowanie lub korzystanie z wszelkiego majątku lub prawa wymienionego w punkcie a), urządzenia wymienionego w punkcie b) lub wszelkiej wiedzy czy informacji wymienionej w punkcie c); lub

e)użytkowania lub prawa do użytkowania:

–ruchomych filmów obrazkowych albo

–filmów lub taśm dla telewizji; albo

–taśm do nadań radiowych; albo

f)całkowitego lub częściowego powstrzymania się od korzystania lub udzielania jakiejkolwiek własności lub prawa wymienionego w tym ustępie.

Biorąc pod uwagę powyższą definicję w ocenie Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane Zleceniobiorcy z Indonezji nie stanowi opłat za należności licencyjne w świetle Umowy polsko-indonezyjskiej. Przede wszystkim wskazać należy, że Zleceniobiorca w ramach świadczonych usług nie udostępnia Spółce żadnej fachowej wiedzy. Jednocześnie nie udziela on Spółce żadnej pomocy, która służy jako środek umożliwiający z korzystania jakiegoś majątku, prawa, urządzenia przemysłowego itp.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że w polskiej wersji Umowy polsko-indonezyjskiej w tytule dot. art. 12 znajduje się zapis należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne. Jednocześnie zarówno w art. 12, jak i całej Umowie polsko-indonezyjskiej brak jest odniesienia do sposobu opodatkowania i pojęcia usług technicznych.

Wnioskodawca podkreśla również, iż nawet w przypadku uznania, iż usługi pośrednictwa zawierają w sobie element usług doradczych, to powinny one być uznane za zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu Umowy polsko-indonezyjskiej.

Tym samym wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Zleceniobiorcy z Indonezji z tytułu świadczenia usług pośrednictwa sprzedaży nie stanowi opłat za należności licencyjne i tym samym Spółka nie jest zobowiązana pobrać podatek u źródła od wypłaty wynagrodzenia, pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji Zleceniobiorcy z Indonezji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Według art. 3 ust. 2b ww. ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5)papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6)tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7)tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8)niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6 (art. 3 ust. 2d ustawy).

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 29 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy:

Podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Według postanowień art. 29 ust. 2 powołanej ustawy:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Wobec tego płatnicy mogą stosować preferencyjne stawki przewidziane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku tylko pod warunkiem posiadania zaświadczenia o siedzibie lub miejscu zamieszkania osoby zagranicznej (certyfikat rezydencji), której te należności są wypłacane.

Ponadto, jak wskazano w art. 29 ust. 3 ustawy:

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przychody, o których mowa w ust. 1, są uzyskane przez podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, pod warunkiem że podatnik posiada zaświadczenie o istnieniu zagranicznego zakładu, wydane przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ma on miejsce zamieszkania, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Jednocześnie przepisy ustawy nie definiują pojęć: „usługi pośrednictwa”, „usługi doradcze”, „usługi badania rynku”, „usługi reklamowe”, „usługi zarządzania i kontroli” oraz „usługi przetwarzania danych”. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, przez pojęcie „pośrednictwo” należy rozumieć:

działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy.

Literatura przedmiotu wskazuje, że: „Podstawowym zadaniem (...) wyspecjalizowanych „pośredników” jest wywieranie wpływu na pozycję prawną angażujących ich zleceniodawców poprzez „wprowadzenie” ich w określony stosunek umowny” (zobacz: Michał Romanowski, Charakter prawny umowy o pośrednictwo, Monitor Prawniczy Nr 2/1997).

W zgodnej opinii orzecznictwa sądowego oraz doktryny prawa nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych (czynności o charakterze fizycznym, technicznym czy administracyjnym) związanych z umową.

Z kolei „doradztwo” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie termin „świadczenia doradcze” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych (zob. wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku 10/16 z 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucję na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

•przejęcie zadań,

•pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,

•pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,

•pomoc w rozwiązywaniu problemów,

•pomoc w podejmowaniu decyzji,

•przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,

•przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,

•przekazywanie specyficznej wiedzy celem usprawnienia działań,

•identyfikacja i rozwiązywanie problemów,

•przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,

•dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN pod pojęciem „wsparcia” rozumie się pomoc udzieloną komuś.

Zdaniem F. Steele, doradztwo to „wszelkie formy dostarczania pomocy w zakresie realizacji celów, procesu czy struktury zadania lub ewentualnie ciągu zadań, gdzie doradca nie jest faktycznie odpowiedzialny za wykonanie tych zadań, lecz służy pomocą tym, którzy tę odpowiedzialność ponoszą” (F. Steele, Consulting for Organizational Change, Amherst, MA, University of Massachusetts Press, 1975, s. 3).

Według Urszuli Skurzyńskiej-Sikory, doradztwo może być postrzegane zarówno jako profesjonalna usługa, jak i metoda dostarczania praktycznej rady i pomocy czy też proces działania. Zdaniem autorki można wyróżnić charakterystyczne dla doradztwa elementy, a mianowicie:

1.niezależna orientacja – słowa takie jak „perspektywa” i „obiektywizm” sygnalizują niezależną pozycję doradcy; doradca nie akceptuje automatycznie problemu i faktów podanych przez klienta, ale niezależnie od klienta formułuje swoją ocenę;

2.specjalne kwalifikacje – aby sporządzić niezależną ocenę i stworzyć użyteczne wskazania, doradcy muszą posiadać wyjątkową wprawę i umiejętności; zdolności doradcy wywodzą się nie tylko z praktycznego doświadczenia, lecz także z wysokiego stopnia osobistej integralności; termin „kwalifikacje” w tym przypadku oznacza uznanie przez innych fachowców w tej dziedzinie;

3.serwis doradczy – doradztwo stanowi pomoc, a nie ścisłe wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem; współpraca doradcy z klientem polega na tym, że to właśnie klient ponosi końcową odpowiedzialność za wynajęcie i skorzystanie z pomocy doradcy oraz zaakceptowanie lub odrzucenie jego zaleceń;

4.identyfikacja i analiza problemu – jednym z zasadniczych obszarów aktywności doradcy musi być orientacja w problemie; oznacza to, że przekazuje on klientowi to czego ten problem dotyczy, spogląda na ten problem „od wewnątrz” w celu określenia jego stopnia ważności, po czym jeśli jest to niezbędne, na nowo określa ten problem i identyfikuje jego przyczyny;

5.rozwiązywanie problemu i wdrożenie rozwiązania (lub nadzorowanie wdrożenia) – jest to bardzo ważny obszar działania; doradca jest wynajmowany w celu doprowadzenia do rozwoju organizacji (a nie po to, by utrzymać istniejący stan rzeczy) (zob. Urszula Skurzyńska-Sikora, Istota, pojęcie i rodzaje doradztwa, Lublin 1997 r., s. 167-168).

Następnie, przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnych w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać” oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”.

Z kolei kontrola to:

1)porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami,

2)nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson „Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych, jak i papierowych kartotekach.

Podkreślenia wymaga, że o tym, czy dane świadczenie ma charakter usług doradczych, usług pośrednictwa, usług badania rynku, usług przetwarzania danych, usług zarządzania czy usług reklamowych nie decyduje sposób, w jaki strony nazwały to świadczenie w umowie, lecz jego rzeczywisty charakter.

Innymi słowy, nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter, gdyż ocena prawnego charakteru danego świadczenia powinna nastąpić na podstawie obiektywnej analizy całokształtu okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

Przypomnieć należy, że o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy wystarczające jest stwierdzenie, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych przez ustawodawcę w treści tego przepisu.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ustawy).

Według zaś art. 41 ust. 4aa ww. ustawy:

Przy weryfikacji warunków zastosowania obniżonej stawki podatku albo zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów prawa podatkowego, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązanie w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Przechodząc natomiast na grunt umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosownie do art. 7 ust. 1 umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 21 czerwca 1989 r. (Dz. U z 1990 r. Nr 8 poz. 46), dalej „umowa polsko-indyjska”:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane:

a)temu zakładowi;

b)wpływom ze sprzedaży w tym drugim Państwie dóbr i towarów tego samego lub podobnego rodzaju jak sprzedawane przez ten zakład; lub

c)innej działalności gospodarczej prowadzonej w tym drugim Państwie tego samego lub podobnego rodzaju jak działalność wykonywana przez ten zakład.

Podobne brzmienie posiada art. 7 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Indonezji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 6 października 1992 r. (Dz. U. Z 1994 r. Nr 46 poz. 187), dalej „umowa polsko-indonezyjska”.

Ocena skutków podatkowych Państwa sytuacji

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis zdarzenia oraz powołane przepisy prawa, nabywane usługi pośrednictwa w sprzedaży produktów niewątpliwie noszą szereg cech charakterystycznych dla usług wymienionych w przepisie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy i cechy tych usług przeważają nad elementami charakterystycznymi dla innych świadczeń (w zależności od szczegółowego zakresu czynności służących wykonaniu omawianej usługi).

W kontekście specyfiki działalności gospodarczej prowadzonej przez Państwa przedmiotowe usługi stanowią pod względem cech charakterystycznych usługi podobne do usług wymienionych w przepisie art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy, tj. do usług doradczych, usług badania rynku oraz usług reklamowych.

W rezultacie podlegają w Polsce, co do zasady, podatkowi u źródła, ponieważ nabywane świadczenia mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w powyższym przepisie.

Przy czym analizując klasyfikację ww. przychodów na gruncie przepisów umowy polsko-indyjskiej oraz umowy polsko-indonezyjskiej należy w pierwszej kolejności wskazać, że wynagrodzenie z tytułu usług pośrednictwa w sprzedaży produktów wypłacane przez Państwa na rzecz Zleceniobiorców nie stanowi należności licencyjnych ani opłat za usługi techniczne.

Przedmiotowe przychody Zleceniobiorców z tytułu wynagrodzenia wypłacanego przez Państwa w związku z nabywanymi usługami pośrednictwa stanowią na gruncie omawianych wyżej umów tzw. „zyski przedsiębiorstwa” opodatkowane, stosownie do art. 7 ust. 1 każdej z tych umów, wyłącznie w kraju rezydencji otrzymującego je przedsiębiorstwa, przy założeniu, iż podatnik taki nie prowadzi działalności na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu.

Uwzględniając zatem okoliczność, że Zleceniobiorcy – osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, z którymi zawarli Państwo umowy nie posiadają zakładu na terytorium Polski (stosownego zaświadczenia o jego istnieniu), a Państwo dysponowali i dysponują właściwym certyfikatem rezydencji tych podmiotów, przy dochowaniu należytej staranności nie byli (nie będą) Państwo zobowiązani do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłacanych należności za świadczone przez te podmioty usługi na zasadach określonych w art. 29 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Przedmiotem tej interpretacji jest wyłącznie kwestia istnienia po Państwa stronie obowiązków płatnika określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).