Interpretacja indywidualna z dnia 7 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.744.2022.1.BJ

W zakresie ustalenia, czy płatności dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta mogły zostać ponownie dokonane (w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; dalej: „Ustawa o CIT”) z wykorzystaniem mechanizmu dokładnie opisanego we wniosku, tj. czy płatności dokonane pierwotnie bez obligatoryjnego zastosowania mechanizmu podzielonej płatności mogły zostać zwrócone przez Kontrahenta Spółce i ponownie zapłacone przez Spółkę (z wykorzystaniem środków otrzymanych od Kontrahenta) z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności oraz czy odpisy amortyzacyjne, które będą naliczane za przyszłe okresy, będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu w związku z ponownymi płatnościami dokonywanymi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy płatności dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta mogły zostać ponownie dokonane (w świetle art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych; dalej: „Ustawa o CIT”) z wykorzystaniem mechanizmu dokładnie opisanego we wniosku, tj. czy płatności dokonane pierwotnie bez obligatoryjnego zastosowania mechanizmu podzielonej płatności mogły zostać zwrócone przez Kontrahenta Spółce i ponownie zapłacone przez Spółkę (z wykorzystaniem środków otrzymanych od Kontrahenta) z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności oraz czy odpisy amortyzacyjne, które będą naliczane za przyszłe okresy, będą stanowiły

w całości koszt uzyskania przychodu w związku z ponownymi płatnościami dokonywanymi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka podlega obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych [dalej: „podatek CIT”] od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce ich osiągania. Rokiem podatkowym Spółki jest rok kalendarzowy. Spółka jest także zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Spółka należy do Grupy kapitałowej, która prowadzi działalność w zakresie:

- sprzedaży i montażu instalacji fotowoltaicznych,

- budowy farm fotowoltaicznych na własny użytek w celu wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej.

W roku 2021 Spółka realizowała inwestycję polegającą na budowie farmy fotowoltaicznej, [dalej: „Farma”] która stanowić będzie dla Spółki środek trwały na potrzeby ustawy o CIT.

W ramach procesu budowy Farmy, Spółka nabywała od podmiotu powiązanego [dalej: „Kontrahent”], będącego czynnym podatnikiem VAT, prace budowlane oraz materiały niezbędne do realizacji inwestycji w ramach umów o roboty budowlane, których przedmiotem była m.in. kompleksowa realizacja budowy farm fotowoltaicznych o określonej mocy, zlokalizowanych w wyznaczonych miejscach.

Na dzień złożenia niniejszego wniosku Spółka nie rozpoczęła jeszcze amortyzacji Farmy dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Środki trwałe były rozpoznane jako „środki trwałe w budowie”.

Część z wydatków, które składać się będą na wartość początkową opisanej inwestycji w postaci Farmy stanowiła wydatki z kategorii objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności zgodnie z art. 108a ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług [dalej: „Ustawy o VAT”] oraz Załącznikiem nr 15 do Ustawy o VAT. W związku z tym na fakturach dokumentujących przedmiotowe wydatki związane z budową farm fotowoltaicznych, w sytuacji, gdy ich wartość przekraczała 15.000 zł, znajdowały się adnotacje odnoszące się do MPP, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a Ustawy o VAT.

Pomimo zaistnienia takiego przypadku i otrzymania w roku 2021 od Kontrahenta faktur z adnotacją o MPP, w wyniku pomyłki organizacyjnej, Spółka błędnie nie dokonała płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Jednocześnie z uwagi na wykrycie błędnie zrealizowanych płatności, bez zastosowania MPP Spółka pragnie skorygować opisaną sytuację.

Dla potrzeb skorygowania błędnie dokonanych rozliczeń, Spółka uzgodniła z Kontrahentem, że podmiot ten dokonał zwrotu części należności odpowiadającej wartości podatku VAT od faktur, gdzie znajdowała się adnotacja „mechanizm podzielonej płatności”. Następnie Spółka ponownie zrealizowała płatność tych kwot (wartości podatku VAT) jednak już z zastosowaniem MPP, na rachunek VAT Kontrahenta, tak aby uczynić zadość wymogom Ustawy o VAT w tym zakresie i aby wyłączyć obowiązek zastosowania sankcji z przepisu art. 15d Ustawy o CIT.

Spółka wskazuje, że:

- przedmiotowe faktury VAT dotyczą roku 2021;

- opisane błędne przelewy (bez stosowania mechanizmu podzielonej płatności) były dokonywane w roku 2021;

- ponowne przelewy zostały dokonane w 2022 r. przed złożeniem niniejszego wniosku.

Spółka pragnie potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska w zakresie skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych, opisanego w dalszej części niniejszego wniosku, w związku z czym zadaje następujące pytania.

Pytania

1.Czy płatności dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta mogły zostać ponownie dokonane (w świetle art. 15d Ustawy o CIT) z wykorzystaniem mechanizmu dokładnie opisanego we wniosku, tj. czy płatności dokonane pierwotnie bez obligatoryjnego zastosowania mechanizmu podzielonej płatności mogły zostać zwrócone przez Kontrahenta Spółce i ponownie zapłacone przez Spółkę (z wykorzystaniem środków otrzymanych od Kontrahenta) z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności?

2.Czy odpisy amortyzacyjne, które będą naliczane za przyszłe okresy, będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu w związku z ponownymi płatnościami dokonywanymi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.Płatności dokonane przez Spółkę na rzecz Kontrahenta mogły zostać ponownie dokonane (w świetle art. 15d Ustawy o CIT) z wykorzystaniem mechanizmu dokładnie opisanego we wniosku, tj. płatności dokonane pierwotnie bez obligatoryjnego zastosowania mechanizmu podzielonej płatności mogły zostać zwrócone przez Kontrahenta Spółce (kwota VAT) i ponownie zapłacone przez Spółkę (z wykorzystaniem środków otrzymanych od Kontrahenta) z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności (wpłata kwoty VAT na rachunek VAT).

2.Odpisy amortyzacyjne, które będą naliczane za przyszłe okresy, będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu w związku z ponownymi płatnościami dokonywanymi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Uzasadnienie

Zagadnienie opisane we wniosku odnosi się do możliwości uwzględnienia w kosztach podatkowych w podatku CIT wydatków, które nie zostały opłacone w ramach mechanizmu podzielonej płatności, pomimo istnienia takiego ustawowego obowiązku. Zagadnienie uregulowano szczegółowo w Ustawie o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 Ustawy o CIT „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”.

W oparciu o powyższy przepis w orzecznictwie i w piśmiennictwie wskazuje się, że dany wydatek, aby mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, musi spełniać następujące warunki:

- powinien zostać poniesiony przez podatnika;

- powinien być definitywny (rzeczywisty);

- powinien pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

- powinien zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub powinien móc mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

- powinien zostać właściwie udokumentowany;

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wszystkie wymienione powyżej przesłanki zostaną spełnione.

Jednocześnie, należy mieć na uwadze brzmienie art. 15d Ustawy o CIT, który również zawiera ograniczenia odnośnie do możliwości uznania za koszt podatkowy wydatków, które nie zostały opłacone w odpowiedni sposób (zgodny z wymogami prawnymi).

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 15d ust. 1 Ustawy o CIT (obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.) podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców:

1.została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub

2.została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub

3.pomimo zawarcia na fakturze wy razów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.

Natomiast, stosownie do ust. 2 tego artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

1.zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo

2.w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.

Z kolei w myśl art. 19 Prawa przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1.stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

2.jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty.

Analiza opisanych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Jednocześnie, zgodnie z obowiązującym od 1 listopada 2019 r. art. 106e ust. 1 pkt 18a oraz art. 108a ust. 1a, faktura powinna zawierać oznaczenie „mechanizm podzielonej płatności”. Obowiązek ten występuje w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem przekracza kwotę 15.000 zł (lub jej równowartość w walucie obcej), obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do Ustawy o VAT. Natomiast, w myśl ust. 1a do art. 108a Ustawy o VAT, przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do Ustawy o VAT, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem przekracza kwotę 15.000 zł, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1.zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;

2.zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Jak już wskazano wcześniej, zgodnie z przepisem art. 15d ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 Prawa przedsiębiorców, pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a Ustawy o VAT, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a Ustawy o VAT.

Celem regulacji jest, aby środki stanowiące równowartość kwoty podatku VAT wynikającej z faktury trafiły na specjalne konto VAT dostawcy, który nie ma pełnej swobody co do rozporządzania tymi środkami - dysponuje nimi w ograniczonym i ściśle określonym zakresie.

Zgodnie z treścią Objaśnień podatkowych Ministra Finansów z 23 grudnia 2019 r. w sprawie Mechanizmu Podzielonej Płatności, obowiązek uregulowania należności w mechanizmie podzielonej płatności dotyczy wyłącznie kwoty odpowiadającej kwocie VAT wynikającej z nabycia towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15.

Możliwa jest zapłata w mechanizmie podzielonej płatności wyłącznie samej kwoty odpowiadającej kwocie podatku VAT wykazanej na fakturze. Wówczas wskazana w komunikacie przelewu kwota brutto będzie równa kwocie podatku.

W związku z powyższym, po zidentyfikowaniu błędnych rozliczeń płatności realizowanych w poprzednich latach, a związanych z budową Farmy (jej elementów), tj. środków trwałych w budowie, Spółka podjęła decyzję o konieczności skorygowania błędnych płatności, tak aby zapobiec negatywnym konsekwencjom podatkowym, w tym w zakresie nie uznawania przedmiotowych wydatków za koszty podatkowe. W tym celu, Spółka uzgodniła z Kontrahentem zwrot wartości podatku VAT zapłaconego w przeszłości bez wykorzystania mechanizmu podzielonej płatności i dokonała ponownej płatności VAT zgodnie z wytycznymi wynikającymi z przepisów Ustawy o VAT. W ocenie Spółki takie postępowanie w rezultacie wyłączy możliwość zastosowania art. 15d ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT do przyszłych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, które są przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację.

Takie stanowisko Wnioskodawcy oparte jest m.in. o treść odpowiedzi Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów - Pana Jana Sarnowskiego z dnia 6 marca 2020 r. (sygn. DD6.054.2.2020), udzielonej na interpelację poselską nr 2109 Pana posła Tomasza Rzymkowskiego „w sprawie ujmowania wydatków w kosztach podatkowych”.

W odpowiedzi na interpelację, w zakresie pytania nr 1 o treści: „Czy jeśli po dokonaniu wpłaty bez dochowania zasad zawartych w art. 15d ust. 1 pkt 2 oraz pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik otrzyma zwrot wpłaconych kwot, a następnie ponowi wpłatę z dochowaniem wymogów określonych wyżej przywoływanymi przepisami, to czy zachowa prawo do ujęcia wydatków odpowiadających komentowanym wpłatom w kosztach podatkowych? ”

udzielono odpowiedzi, iż: „W świetle przedstawionego pytania pierwotne transakcje zapłaty zostały anulowane zarówno po stronie kupującego jak i sprzedającego. Następnie ponownie uregulowano należności z zachowaniem zasad określonych w art. 15d ust. 1 pkt 2 oraz 3 ustawy o CIT, co powinno skutkować zachowaniem prawa do uznania wydatków z tak przeprowadzonych transakcji jako koszty uzyskania przychodu. ”

Podobne podejście, już co do samej kwoty stanowiącej równowartość podatku VAT (a nie pełnej kwoty zobowiązania) znalazło potwierdzenie w interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej [dalej: „DKIS”] z dnia 12 maja 2022 (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.85.2022.1.MK). W piśmie wskazano, że wyłączenie stosowania art. 15d ust. 1 pkt 3 Ustawy o CIT będzie także miało miejsce w przypadku uregulowania wartości VAT, argumentując to w następujący sposób:

„(...) przedstawione schematy działania różnią się jedynie w aspekcie szczegółowego sposobu dokonywania przelewów/rozliczeń i ich wartością (ponownemu przelewowi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności podlega kwota brutto lub wyłącznie kwota VAT), podczas gdy ich skutek jest zawsze taki sam, tj. dochodzi do wpłaty kwoty VAT na rachunek VAT danego kontrahenta. (Podobnie w interpretacji z dnia 7 grudnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.402.2020.1.BM, gdzie również potwierdzono możliwość „korekty” wpłaty poprzez przelew wyłącznie wartości VAT).

W odniesieniu do przyszłego rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych środków trwałych (stanowisko do pytania nr 2) Spółka uznaje, iż w sytuacji potwierdzenia przez tut. Organ prawidłowości stanowiska w zakresie pytania nr 1, możliwość przyszłego, bieżącego rozliczania odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów w CIT Spółki jest niezagrożona i rozliczenia te powinny być uznane za prawidłowe w przyszłości.

Wnioskodawca wskazuje przy tym, że zaprezentowane przez niego powyżej stanowisko znajduje szerokie potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo:

- W interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 28 lutego 2022 r. (Znak: 0111-KDIB1-1.4010.407.2021.3.MF) wskazano, że:

(...) schemat działania wobec dostawców stanowił swoistą „korektę” pierwotnej, błędnej płatności zrealizowanej z pominięciem MPP i zakładał ponowny przelew kwoty podatku VAT wykazanej na otrzymanej od kontrahenta fakturze na rachunek VAT.

Zatem ponownie uregulowane należności z zachowaniem zasad określonych w art. 15d ust. 1 pkt 2 oraz 3 ustawy o CIT, skutkuje zachowaniem prawa do uznania wydatków z tak przeprowadzonych transakcji jako koszty uzyskania przychodu.

Zaliczenie do kosztów możliwe będzie natomiast w 2021 roku, w dacie dokonania prawidłowych płatności z zachowaniem mechanizmu podzielonej płatności. Bowiem z przepisu art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wynika, że opłacenie faktur zawierających informację o mechanizmie podzielonej płatności z pominięciem tego mechanizmu uniemożliwia zaliczenie do kosztów wydatków z takich faktur.

Z kolei w przypadku ich wcześniejszego zaliczenia do kosztów, na podstawie art. 15d ust. 2 ustawy o CIT, koszty powinny zostać zmniejszone (albo zwiększone przychody), w miesiącu dokonania płatności z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności. Z opisu sprawy wynika, że w 2020 roku opisane we wniosku faktury zostały opłacone bez zachowania mechanizmu podzielonej płatności, co uniemożliwia ich zaliczenie do kosztów w tym roku.

Mając na uwadze powyższe, Spółka ma prawo zaliczyć w roku 2021 (w którym ponowna płatność podatku VAT na rachunek VAT została zrobiona) wydatki do kosztów uzyskania przychodów z tytułu faktur, które początkowo zostały błędnie opłacone, a w następnej kolejności, błąd został naprawiony. Tym samym w opisanej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

- Podobnie, w interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 7 stycznia 2022 r. (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.437.2021.4.DP) stwierdzono, że:

Należy zauważyć bowiem, że powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprost wskazują, że ograniczenie w zaliczeniu określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów będzie miało zastosowanie w sytuacji, gdy faktura posiada stosowną informację „mechanizm podzielonej płatności”, a pomimo tego podatnik zapłaci z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności. (...)

Natomiast, jeśli:

-dostawca paliw zwróci Wnioskodawcy zapłaconą należność (dokonanymi przedpłatami) w kwocie podatku VAT ujętego w fakturze zbiorczej VAT, a Wnioskodawca dokona ponownej płatności powyższej kwoty na rzecz dostawcy, lecz na jego rachunek VAT, lub

-Wnioskodawca dokona płatności na rzecz dostawcy w wysokości podatku VAT z wystawionej faktury zbiorczej na rachunek VAT kontrahenta, a następnie albo zażąda dokonania przelewu zwrotnego na swoją rzecz z rachunku bieżącego dostawcy (z uwagi na wystąpienie nadpłaty w rozliczeniach z dostawcą z tytułu dokonanych przedpłat), albo dokona potrącenia nadpłaconej kwoty z wartością zobowiązań, które jest winna zapłacić temu kontrahentowi z innego tytułu lub z tytułu przyszłych zobowiązań z tytułu dostaw paliw (art. 498 Kodeksu cywilnego) to należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczenia wydatku do kosztów.

Jak wynika z treści wniosku powyższy schemat działania będzie stanowił swoistą „ korektę „pierwotnej, błędnej płatności zrealizowanej z pominięciem MPP i zakładał ponowny przelew kwoty podatku VAT wykazanej na otrzymanej od kontrahenta fakturze na rachunek VAT. Ostatecznie środki trafią w całości na rachunek VAT kontrahenta, co oznacza, że kontrahent będzie mógł gospodarować znajdującymi się na tym rachunku środkami w ograniczonym i ściśle określonym zakresie. W zależności od decyzji dostawcy kwota niewłaściwie zapłaconego pierwotnie VAT: zostanie zwrócona nabywcy od razu jako błędny przelew, rozliczona jako nadpłata i zwrócona w terminie późniejszym lub rozliczona jako nadpłata i skompensowana z innymi zobowiązaniami. Ponowny przelew przez Wnioskodawcę zapłaty należności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności doprowadzi do rozliczenia przez kontrahenta całej kwoty podatku wynikającej z faktury i w konsekwencji spowoduje osiągnięcie głównego celu wprowadzenia przepisów dotyczących MPP, tj. zapobieganie próbom wyłudzenia VAT.

Tym samym w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów na podstawie art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT i Wnioskodawca zachowa prawo do ujęcia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów po spełnieniu wszystkich przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

- Również, w interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 13 grudnia 2021 r. (Znak: 0111-KDIB1-2.4010.534.2021.2.MS) stwierdzono, iż:

(...) schemat działania wobec kontrahentów stanowi swoistą „korektę” pierwotnej, błędnej płatności zrealizowanej z pominięciem MPP i zakłada ponowny przelew kwoty podatku VAT wykazanej na otrzymanej od kontrahenta fakturze na rachunek VAT. Ostatecznie środki trafią w całości na rachunek VAT kontrahenta, co oznacza, że kontrahent będzie mógł gospodarować znajdującymi się na tym rachunku środkami w ograniczonym i ściśle określonym zakresie.

W omawianej sprawie zwrot kwot odpowiadających błędnie zrealizowanych płatności następuje na rachunek bankowy Spółki.

Ponowny przelew przez Wnioskodawcę zapłaty należności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności doprowadzi do rozliczenia przez kontrahenta całej kwoty podatku wynikającej z faktury i w konsekwencji spowoduje osiągnięcie głównego celu wprowadzenia przepisów dotyczących MPP, tj. zapobieganie próbom wyłudzenia VAT.

- Końcowo także, w cytowanej już interpretacji indywidualnej DKIS z dnia 12 maja 2022 r. (Znak: 0111-KDIB2-1.4010.85.2022.1.MK) organ uznał stanowisko wnioskodawcy w całości za prawidłowe, w sytuacji, gdy wnioskodawca twierdził, że:

(...) zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne:

(i)wynikające z wydatków poniesionych na podstawie faktur pierwotnie błędnie opłaconych (tj. z pominięciem obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności) i

(ii)wyłączone z kosztów uzyskania przychodów,

- po dokonaniu przelewów w taki sposób, aby kwota VAT została przelana na rachunek VAT kontrahenta (tj. zgodnie z obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności), powinny zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów:

- jednorazowo w okresie rozliczeniowym, w którym zostały dokonane/będą dokonane ponowne przelewy - w przypadku: sumy odpisów amortyzacyjnych dokonanych przed tym okresem (i wyłączonych do tego okresu z kosztów uzyskania przychodów),

- na bieżąco w odpowiednich okresach rozliczeniowych począwszy od okresu rozliczeniowego, w którym zostały dokonane/będą dokonane ponowne przelewy – w przypadku kolejnych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych na bieżąco.

Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez niego stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku i rozumienie treści przepisów jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”)

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

W myśl art. 15d ust. 1 ustawy o CIT

Stosownie do art. 15d ust. 2 ustawy o CIT

Jak wynika natomiast z art. 15d ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT

Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162 ze zm.)

Analiza ww. przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm., dalej „ustawa o VAT”)

Z kolei, jak wynika z art. 108a ust. 1a ustawy o VAT

Zgodnie z art. 108a ust. 2 ustawy o VAT

Zgodnie z wyżej cyt. przepisem art. 15d ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy. Wskazana zasada na mocy art. 15d ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, ma również odpowiednio zastosowanie w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

Jednym z celów wprowadzenia obowiązku stosowania mechanizmu podzielonej płatności jako skuteczniejszego środka rozliczania VAT była walka z oszustwami podatkowymi poprzez ograniczenie celów, na jakie podatnicy mogą przeznaczyć kwotę VAT. Środki stanowiące równowartość kwoty VAT wynikającej z faktury mają trafiać na specjalne konto VAT dostawcy, który nie ma pełnej swobody co do rozporządzania tymi środkami - dysponuje nimi w ograniczonym i ściśle określonym zakresie, choć pozostają one własnością podatnika.

Zgodnie z treścią Objaśnień podatkowych MF z 23 grudnia 2019 r. w sprawie Mechanizmu Podzielonej Płatności, obowiązek uregulowania należności w mechanizmie podzielonej płatności dotyczy wyłącznie kwoty odpowiadającej kwocie VAT wynikającej z nabycia towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15. Możliwa jest zapłata w mechanizmie podzielonej płatności wyłącznie samej kwoty odpowiadającej kwocie podatku VAT wykazanej na fakturze. Wówczas wskazana w komunikacie przelewu kwota brutto będzie równa kwocie podatku.

Z opisu sprawy przedstawionego we wniosku wynika m.in., że po zidentyfikowaniu błędnych rozliczeń płatności realizowanych w poprzednich latach, a związanych z budową Farmy fotowoltaicznej, tj. środków trwałych w budowie, Spółka podjęła decyzję o konieczności skorygowania błędnych płatności, tak aby zapobiec negatywnym konsekwencjom podatkowym, w tym zakresie, tj. nie uznawania przedmiotowych wydatków za koszty podatkowe. W tym celu, Spółka uzgodniła z Kontrahentem zwrot wartości podatku VAT zapłaconego w przeszłości bez wykorzystania mechanizmu podzielonej płatności i dokonała ponownej płatności VAT zgodnie z wytycznymi wynikającymi z ustawy VAT. W omawianej sprawie zwrot kwot odpowiadających błędnie zrealizowanych płatności następuje na rachunek bankowy Spółki.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego do opisu sprawy przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że powyższy opis działania Spółki wobec Kontrahenta stanowi swoistą „korektę” pierwotnej, błędnej płatności zrealizowanej z pominięciem MPP i zakłada ponowny przelew kwoty podatku VAT wykazanej na otrzymanej od kontrahenta fakturze na rachunek VAT. Ponowny przelew przez Wnioskodawcę zapłaty należności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności doprowadzi do rozliczenia przez kontrahenta całej kwoty podatku wynikającej z faktury i w konsekwencji spowoduje osiągnięcie głównego celu wprowadzenia przepisów dotyczących MPP, tj. zapobieganie próbom wyłudzenia VAT.

Mając powyższe na względzie wskazać należy, że dokonanie przez Spółkę ponownej płatności na rzecz Kontrahenta z wykorzystaniem mechanizmu podzielonej płatności skutkować będą możliwością zaliczenia przez Spółkę do kosztów podatkowych wydatków związanych z wytworzeniem środków trwałych bez konieczności stosowania ograniczenia wynikającego z art. 15d ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 15d ust. 3 ustawy o CIT.

Z tego też względu Państwa stanowisko w kwestii określonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii określonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 2 wskazać należy, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wytworzeniem środków trwałych dokonywane jest, co do zasady, poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych.

Jak wynika bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT

Przy czym, sposób zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów określa art. 16h ust. 4 ww. ustawy, zgodnie z którym

W związku z powyższym, we wskazanej we wniosku sytuacji, po dokonaniu przez Spółkę płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności Spółka uprawniona będzie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wytworzonych środków trwałych, z uwzględnieniem uprzednio błędnie opłaconych na rzecz Kontrahenta faktur, po wyłączeniu jednakże wartości podatku od towarów i usług w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Z tego też względu, z powyższym zastrzeżeniem, zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż odpisy amortyzacyjne, które będą naliczane za przyszłe okresy, będą stanowiły w całości koszt uzyskania przychodu w związku z ponownymi płatnościami dokonywanymi z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Biorąc pod uwagę powyższe, Państwa stanowisko w kwestii określonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).